Alþýðublaðið - 09.01.1976, Blaðsíða 8

Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Huröir — Vélarlok —
Geymsiulok á Wolkswagen i allflestum litum. Skiptum á
einum degi meö dagsfyrirvara fyrir ákveöiö verö.
Reyniö viöskiptin.
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.
Ökum ekki utan vega -lawdvernd
FRAMHALDSSAGAN Œl
Sandra setti i sig hörku. — Nú veldurðu ekki meiri vand-
ræðum lyrir mig i vinnunni, sagði hún brosandi.
— Fyrirgefðu, sagði Jake afsakandi. — Hvernig átti ég
að vita.aðhann lægi á hleri? Cheerio,elskan.
Sandra sat kyrr. Þaö var engin kurteisi, en einhvern
veginn fannst henni hún ekki þola meira i bili. Jake hlaut
að skjátlast um Alan.
Hún þvoði upp og lagaði til i eldhúsinu og fór inn til að
skipta um föt áður en Noel kæmi. Það var hringt að dyrum
um leið og hún var að ljúka við að mála sig. Hún leit á úrið.
Noel kæmi áreiðanlega ekki svona snemma. Hver var að
koma ?
Siðasta manneskjan sem hún hafði átt von á — Renée le
Blanc kom siglandi inn, beið eftir að Sandra lokaði og fór
svo inn i stofuna eins og hún væri húsráðandi hér. — Má ég
setjast? Ég hef haft mikið aðgera i dag.
Sandra barðist við að missa ekki stjórn á sér. — Alls
ekki madame le Blanc. Vilduð þér segja mér, hvaða erindi
þér eigið? Ég vil ógjarnan vera ókurteis, en ég er á útleið.
— Ég veit það — og þess vegna kom ég... til að láta vita,
að Noel kæmi ekki.
Sandra starði orðvana á hana: — Ég skil ekki, hvað þér
eigið við, madame le Blanc, stamaði hún.
— Setjist Sandra. Ég þarf að tala við yður, sagði Renée
rólega.
Sandra titraði, þegar hún settist — en af reiði, ekki
hræðslu. — Hefjið þá mál yðar, sagði hún.
Renée le Blanc sagði kæruleysislega: — Verið ekki
svona óþolinmóð Sandra. Þetta er löng saga og ég ætla að
byrja á byrjuninni. Þér eruð nýkomin til Montre''l og þvi
er skiljanlegt, að þér vitið ekkert um hefðbundnar venjur
hér — þær standa djúpum rótum. Fjölskyldurnar
Desjardins og Lamont eru hluti fortiðar borgarinnar.
Slikar fjölskyldur — eins og i Frakklzndi — tengjast
hjúskaparböndum til að valdið og auðæfin haldist innan
ættanna meö hjúskap milli sona og dætra. Þér eruð ný-
komin og vitið ekki, aö slikt hjónaband hefur verið i bí-
gerö milli Noels Desjardins og Bettinu Lamont. Trúlofun-
in hefur ekki veriö opinberuð — það hefur verið álitið
ónauðsynlegt, þvi að allir hafa vitað málavexti!
— Vita Noel og Bettina það? spurði Sandra öskureið.
Augu Renée le Blanc skutu gneistum af reiði, en hún
sagði rólega: — Vitanlega hafa þau alizt upp i fullvissu
þess, að fjölskylduböndin yrðu treyst ennfrekar i fram-
tiöinni en hingað til-
Sandra dró andann djúpt. — Við Noel erum vinir — ekk-
ert annaö. Ég býst við, að þér hafið viljað vel, en það var
ástæöulaust fyrir yður að koma hingað. Ég held, að Noel
hafi engan áhuga á — konum!
Renée le Blanc stóð á fætur. — Það var leitt, að
skemmtunin er eyðilögð fyrir yður, en einhvern timann
eigið þér eftir að þakka mér fyrir að segja yður allt af
létta.
Hún sveif út. Sandra starði á eftir henni með samblandi
af létti og reiði. Hvernig dirfðist þessi kona að haga sér
svona? Gat verið að Bettina hefði beðið hana um að koma
til að sýna henni — Söndru — i tvo heimana? Eða voru
eldri fjölskyldumeðlimir hjá Desjardins og Lamont með i
spilinu?
Siminn hringdi og hún flýtti sér að svara. Ef til vill var
þetta Noel til að segja, að um misskilning hefði verið að
ræða?
— Sæl elskan? Enn ófarin? Kom karlinn ekki? Viltu
koma út með mér?
Fyrst ætlaði Sandra að neita. Hún gat sagt, að Noel væri
á leiðinni. Jake fengi aldrei að vita, að það væri lygi. En
Noel hafði ákveðið að láta ekki sjá sig. Það var engin leið
nema mannsrán til að fullorðinn maður sæti heima...
nema hann hefði orðið fyrir slysi — og það hefði jafnvel
Itenée ekki getað séð um á svona stuttum tima.
Allt i lagi, Jake, ég kem. Noel þurfti að vitja sjúklings.
— Ég kem eftir tiu minútur. Ég tek bil, sagði hann hrif-
inn.
Jake stóð við orð sin og bjallan hringdi áður en hún hafði
haft tima til aðhugsa málið. — Komdu, elskan! Þú ert svo
sæt, að ég gæti étið þig! Billinn biður...
Sandra lét hann hjálpa sér i kápuna, athugaði, hvort hún
væri með lykilinn og læsti á eftir sér. Þegar þau komu út
fyrirkom bill æðandi á móti þeim og nam staðar fyrir aft-
an leigubilinn. Maður stökk út og kom hlaupandi til þeirra.
— Sandra! Hvað kom fyrir? Fyrirgefðu, hvað ég kem
seint. Ég reyndi að hringja en þú varst á tali.
Sandra leit ringluð á Noel. — En hún sagði að þú kæmir
ekki og ég lofaði þvi að fara út með Jake, þegar hann
hringdi.
Nú fyrst virtist Noel taka eftir hinum manninum. —
Svo þetta er'þá Jake. Hér er um misskilning að ræða, en
ég ætla að faiýi út með miss Elmdon fyrst ég náði hingað i
tima. /
Jake tók fastar um handlegg Söndru. — Ekkert liggur á,
góði! Ég náði henni fyrstur, er það ekki, elskan?
— Biddu nú andartak, Jake, sagði Sandra utan við sig. —
Við getum ekki rokið svona af stað.
Noel sem hafði starað á þau flýtti sér að segja: — Ég
viðurkenni, að ég kem alltof seint, að það er ekki mér að
kenna. Svo er það ekki heldur yður að kenna. Ég hef
pantað borð — eigum við ekki að koma öll-þrjú?
A eftir skildi Sandra ekki, hvernig Noel hafði farið að
þessu, en staðreyndin var sú, að hann róaði Jak, borgaði
bllinn, lét Söndru setjast i framsætið og Jake aftur i. Allt á
styttri tima en tekur að telja upp að þremur.
Veitingahúsið, sem þau ætluðu að borða á var skammt
frá, og þau voru orðin vingjarnleg hvert við annað, þegar
þau settust.
Sandra slappaði af og byrjaði að skemmta sér. Það var
alltaf gaman aðfara út með glæsilegum karlmanni... hvað
þá með tveim, sem slógust um athygli hennar. Það var
næstum betra, en unnt var að dreyma um. Noel, svo glæsi-
legur, fyirmannlegur og kurteis, og Jake vsvo laglegur.
ákafur og aðlaðandi glaumgosi... þeir hefðu ekkigetað-
verið ólikari, en samt voru '/Cir báðir hlutar af Kanada og
hvor gegndi sinu starfi i lifinu.
Sandra borðaði matinn, sem Noel hafði pantað, dreypti
á vininu og hlustaði á samræður Noels og Jakes, sem virt-
ust hafa gleymt öllumværingum — ja, þeir virtust orðnir
alúðarvinir.
Jake yfirgaf þau andartak til að heilsa vinum sinum á
nálægu borði og Noel flýtti sér að nota tækifærið:
— Hver sagði, að ég kæmi ekki? Eða var þetta afsökun
til að komast út með Jake? spurði hann.
Sandra starði á hann. — Auðvitað ekki! Renée sagði
mér, að þú kæmir ekki.
Noel leit undrandi á hana. — Renée? Það skil ég ekki.
Usss... flugmaðurinn þinn er á leiðinni. Hittu mig i hádeg-
inu á litla veitingahúsinu, sem við borðuðum á fyrsta
kvöldið. Klukkan eitt... ég lofa að koma timanlega. Hann
setti fingur á varirnar.
Kvöldið, sem byrjaði svona illa, endaði frábærlega vel.
Og þaðbezta af öllu, hugsaði Sandra, er hvað Noel og Jake
kom vel saman, þó að þeir ynnu svona ólik störf. En hvað
þetta hafði verið mikill léttir eftir allt annrikið og leiðindin
Hvers
vegna
fórstu?
Föstudagur 9. janúar 1976.
Alþýöublaðiö