Vísir - 16.10.1972, Blaðsíða 16

16
VÍSIR Mánudagur 16. október 1972.
Ragnar Stefánsson jarðskjálftafrœðingur:
FÓLKIÐ í DOPP-
ÓTTU FÖTUNUM
„Einn er leiðtogi vor”, segir presturinn. Hann á liklega við Guð, bless-
aður maðurinn, hugsar söfnuðurinn. Söfnuðurinn, sem situr prúðbúinn
og gneyp og meötekur þessi orð, samanstendur af valdabröskurum,
metorðastriturum, lánareddurum, bitlingasnötum o.s.frv. Skyldi
söfnuðurinn trúa á það, scm presturinn er að segja ’ Varla allir, því
sumir þeirra hafa þó ritað mergjaðar greinar í blöö, þar sem tilvist
himnafööurins er afneitaö. Skyldu þeir breyta í samræmi við orð
prestsins á þinginu i vctur og lúta hinum eina leiðtoga? Varla allir. Ætli
það verði ekki eins i vetur eins og aðra vetur að þar veröi hver höndin
upp á móti annarri? Svo varla lúta þeir allir leiðtoganum.
Við skulum laumast sem
snöggvast inn i hugarfylgsni ein-
hvers þeirra og leita svara við
hinni áleitnu spurningu: „Hvi
situr þú hér svo gneypur? Þó ert
þú þekktari fyrir annað en að
fylgja guöi i oröi eða breytni.”
Svar: „Ég er stjórnmálamaður.
Margt fólk er trúað. Það kýs mig
frekar i næstu kosningum, ef ég
sýni trúrækni. Að visu er sumt
fólk ekki trúað, en það skilur, að
þetta er allt saman grin, he, he.
Meira að segja mundu margir
missa álit á okkur sem stjórn-
málamönnum, ef við kynnum
ekki þá list aö bregða okkur i
ýmis gervi. Stjórnmálamenn
verða að breyta þannig, að þeir
móðgi sem fæsta”. Amen.
Söfnuðurinn ris úr sætum. Þögul-
ir, landsföðurlegir i'ylgja þeir
biskupi, forseta og prestinum
vitra út úr kirkjunni. Þeir eru i
sléttu, dökku vinnufötunum sin-
um, sömu vinnufötum og þeir
nota i kokteilboðunum og heim-
sóknunum hjá þjóðhöfðingjunum
miklu. Fólkið fyrir utan horfið á
þá. Ö, mikli fjöldi, ekki værirðu
að horfa svona alltaf á mig, ef þú
meintir ekki neitt með þvi.
Dægurlagið dunar innra. Mikið er
notalegt að koma svona vel fyrir.
F'ólkinu finnst við vera æðsta tákn
lifsbaráttu þess. Gallaminnstu
menn þjóðfélagsins, tvimæla-
laust. Hvaða ræða takmark er
hægt að eiga en virðingu mikils
hluta fólksins. Það dáir okkur,
hugsa þeir. Virðuleikinn hylur
notalega einhvern hugsanlegan
skort á verðleikum. Þeir nálgast
dyrnar á þinghúsinu sinu. Lög-
reglan gerir honnör. Svo er fólk
að saka þá um hrottaskap. Þeir
standa sig hreint með stakrí
prýði. Þetta er bara eins og i út-
löndum, heiðursvörður, lifverðir,
vantar ekkert nema brúskana
upp úr hausunum á þeim. Er
þetta ekki dásamleg friðsælt,
virðulegt?
En skyndilega er friðurinn rof-
inn. Maður nokkur ryðst fram á
völlinn. Hann er i ljótum fötum,
snjáðum og doppóttum. Svona
eins og föt þeirra gjarnan verða,
sem vinna allskyns drullustörf,
10-12 t á sólarhring, til þess að
kokteilparti leiðtoganna geti orð-
ið veglegri og lystireisurnar
lengri. Hann er með ljótan klin-
ugan dall, oj bara. Hvað nú?
Hann fer að ausa úr daliinum yfir
landsfeðurna. Og föt landsfeðr-
anna verða lika doppótt, eins og
fötin þeirra, sem eru i drulluvinn-
unni. Skömm og svivirða. Maður-
inn hlýtur að vera geðveikur.
Löggan gerir honnör. Trúa ekki
eigin augum. Þeir eiga að gera
honnör i dag. Einn er leiðtogi vor.
Og þó, maðurinn er að gera föt
landsfeðranna doppótt. Ekki er
það i samræmi við vilja leiðtoga
vors. Nú geisast þeir fram.
Þjörmum að svininu, friðarspill-
inum. Kremjum hann niður i göt-
una.
í heila landsfeðranna fer fram
innri barátta. Helviti, ef þeir
dræpu nú manninn hérna fyrir
framan okkur án þess að við hefð-
umst að. En ef við hjálpum hon-
um og gefum löggunni skipun um
mildi i krafti virðuleika vors og
valds, halda kjósendur, að við
stöndum með honum. Maðurinn
hlýtur að vera geðveikur að gera
fötin okkar doppótt. Við fáum
slæmt orð á okkur fyrir að hjálpa
slikum manni. Þeir ákveða að
ganga áfram. En hvernig eigum
við að vera i framan? Eigum við
að vera grafalvarlegir og sýna að
slikt hafi engin áhrif á virðuleika
okkar?. Þá misskilur fólk okkur
og heldur, að við tökum þessu
geðveikislega uppátæki alvar-
lega,hugsa aðrir. Það er betra að
hlæja. Þetta er blátt áfram hlægi-
legt. En þeir skynsömustu hugsa
lengst að vanda. Ef við hlæjum,
halda kjósendur, að við séum
ábyrgðarlausir og gefum skit i
hegðun undirsátanna. Bezt er að
brosa og vera alvarlegur i senn.
Brosa með munninum, fullir
virðulegrar meðaumkunar i aug-
unum. Söfnuðurinn hverfur inn i
þinghúsið sitt, og sé litiö á heild-
ina, þá er hann sannarlega lands-
föðurlegur.
Þeim léttir við að koma inn i
notalegt þinghúsið. Hrista af sér
virðuleikann. Maðurinn er snar-
geðveikur. Hann tekur formlegar
trúarathafnir alvarlega. Hann
vill láta hreinsa sig af skirn og
fermingu. Sá er nú vitlaus. Hann
hefur sýnt ýmis konar annað óeðli
á almannafæri. Hann hefur verið
einn að flækjast með spjald um
götur, þar sem á eru letruð mót-
mæli gegn stefnu Bandarikjanna i
Vietnam, stuðluð og rimuð. Mað-
urinn gerir fötin okkar doppótt.
Hann hlýtur að vera geðveikur.
Og yfirstjórn lögreglunnar segir:
Það verður aö setja manninn i
geðrannsókn. Sakadómari segir:
Það verður að setja manninn i 30
daga gæzluvarðhald, meðan verið
er að upplýsa ipálið, og geðrann-
sókn. Og fólkið segir: Maðurinn
er geðv.....Eða hvað? Biðum
við, hlustum á fólkið. Það segir,
að þeir, sem urðu doppóttir við
þinghúsið hafi ábyggilega margir
framið verra athæfi en það að
sletta skyri, hann hefur átt eitt
hvaðsökótt við þá, eins og við eig-
um reyndar margir, segja aðrir.
Það mátti nú rifa helgislepjuna af
þessum hræsnurum segir ein-
hver. EiniKkann bibliusögurnar
ennþá og segir, að þá hafi nú
Jesús verið hrottalegri, þegar
hann notaði svipu við að hrekja
fariseana út úr musterinu. Já,
það er undarlegt þetta fólk, þetta
fólk i doppóttu vinnufötunum.
Bezt að halda sig sem fjærst þvi.
Um kvöldið er allt orðið gott
aftur, föt landsfeðranna orðin
einlit og slétt, fágaðir og bros
mildir mæta þeir til frum-
sýningar i Þjóðleikhúsinu.
Eða.... Hvað segir fólkið? Er
ekki allt orðið gott.
12. okt. 1972
Ragnar Stefánsson
Kennsla í barnaflokkum
hefst í dag
Kennari Kolfinna Sigurvinsdóttir. Innrit-
un að Frikirkjuvegi 11 frá kl. 4. Simi 15937.
Þjóðdansafélagið.
Viða gcymasl enn minningar
frá striðsárunum 1940 til 45. Þcssi
mynd er komin frá Onsey, þeirri
fjölsóttu sumarleyfisparadis
Svia, en gaddavirsflækjan hefur
staðið þarna óhreyfð frá þvi Þjóð-
verjar fiæktu henni þar fyrir 27
áruin siðan. Þeir eru ekki bein -
líiiis hrifnir af öllum þessum
gaddavir á eftirlætis-leiksvæði
sinu. þeir Svein Nilsen og Arild
Borge...
ÞÓTTI SINATRA EKKI
2ja DOLLARA VIRÐI
Frank Sinatra söng af
hjartans lyst fyrir aðeins
tvo dollara á kvöldi.
Harðskeyttur nætur-
klúbbseigandinn, Jack
McGurr, taldi söngvarann
ekki þess virði — og varp-
aði honum á dyr.
l»etta var snemma á árinu
1930, þegar Frank var nýkom-
inn úr skóla hress og kátur.
i dag segir Jack McGurr, sem
orðinn er 69 ára gamall: — Ég
var máske íullruddalegur við
Sinatra á sinum tima. en
núna...núna liggur mér við aö
táríella yfir fljótfærni minni þá.
En vandra'ðin voru þau, að
söngur Sinatra féll ekki i kramið
á þessum timum. Dansæðið var
i algleymingi og fólk vildi heyra
hljómlist og söng með miklu biti
og rythma.
— Sinatra var barmafullur af
rómantik og það var ómögulegt
að dönsa undir lögum hans.
Krökkunum' likaði svosem
ágætlega við hann, en það var
bara ekkert fjör þegar hann
skemmti. Fólk kaus bara að
standa og hlusta. Það var ekki
nógu heppilegt fyrir viðskiptin.
svo ég var eðlilega ekkert alltof
hrifinn. Þótti hann ekki einu
sinni verðskulda þessa tvo doll-
ara, sem hann fékk fyrir
tveggja til þriggja tima pró-
gramm. Svo það var ekki um
annaðað ræða en að segja hon-
um upp. Eftir það sá ég hann
ekki oftar i minum húsum.”
McGurr, sem átt hefur marga
skemmtistaði og söngleikja-
hallir. hefur alltaf verið kunnur
fyrir næmleik þegar hann hefur
valið skemmtikrafta. Sagður
sjá i einni andrá hvort þeir sem
ganga fram fyrir hann hafa
Frank Sinatra
hæfileika til að bera eða ekki.
„Ég sá strax að strákurinn
bjó yfir miklum hæfileikum.”
segir hann. „Sinatra hafði skap-
að sér sinn sérstæða stil strax á
þessum fyrstu árum sönglistar-
ferils sins. Söngur hans var
þrunginn mjög mikilli tilfinn-
ingu. en - eins og ég sagði:
hann var aðeins á undan sinni
samtið. Og ég gat ekki látið það
koma niður á rekstri minum.”
EMPIRE
STATE
VILL HÆKKA „ I
EMPIRE STATE t n íin
UM 11 HÆÐIR VP
Á meðan Parisarbúar leiða hugann að þvi, að skrúfa niðurEiffelturn
sinn, sem gugginn er orðinn, varpar Amerikumaður fram þeirri hug-
mynd, að hækka Empire State-bygginguna i New York. En sú bygging,
sem verið hefur sú hæsta i 40 ár, á það nú fyrir sér, að veröa aðeins sú
þriðja hæsta vegna nýrra mannvirkja, sem eru að risa.
Hann heitir Robert Jones, arkitektinn, sem á hugmyndina að hækk-
um Empire State. Myndin hér að ofan sýnir tvo möguleika, sem hann
hefur sýnt fram á, en báðir miðast þeir að þvi, að bæta ellefu hæðum
ofan á bygginguna og hækka þannig úr 86 þúsurid feta hæð i 113 þúsund
feta hæð, að undanskildum turnunum i báðum tilvikum.
Fyrsti blindi
presturinn
Fyrsti blindi presturinn hefur
tekið við embætti i Danmörku.
Þegar séra Egon Mads Jensen,
35 ára gamall, steig i fyrsta sinn
upp i stólinn i Engenstofte i Lol-
land, var bernzkudraumur hans
iað rætast. Þessi nýji prestur
missti sjónina fyrir fimm árum af
i völdum vinnuslyss.
Egon Mads var áður verkstjóri
i verksmiðju i Nakskov, en leynt
og ljóst hafði hann alið með sér
; þann draum, að læra til prests.
Þessi eiginmaður og faðir tveggja
barna taldi bara ekki rétt að láta
af hinu vel launaða verkstjóra-
starfi til að hefja nám, fjölskyld-
unnar vegna.
En svo missti hann sjónina og
varð að skipta um starf. Og eftir
daglegt tiu tima bóknám, — með
hjálp segulbandstækis — náði
hann guðfræðiprófi.
Egon Mads Jensen er nú fluttur
að prestssetrinu með fjölskyldu
sina..
— Konan min verður að aðstoða
mig við pappirsvinnuna, segir
þessi fyrsti blindi prestur
Danmerkur. Og ég nýt leiðsagnar
hunds þegar ég þarf að heim-
sækja sóknarbörn min.