Vísir - 10.10.1975, Blaðsíða 8

8
VISIR. Föstudagur 10. október 1975.
cTVlenningarniál
Leikhúsið ú grindverkinu
w
LEIKHUS
eftir Hrafn
Gunnlaugsson
Trúlega hefur lát-
bragðsleikur aldrei náð
jafn langt og á gullöld
þögfu kvikmyndanna.
í þöglu kvikmyndunum
urðu svipbrigði, viðmót
og uppátæki að vega
upp það sem tapast ef
hljóðið vantar. Þegar
best lét, náðu
hofuðfigúrur þöglu
myndanna að skapa
ákveðið táknmál sem
áhorfendur lærðu og
festust síðan við
figurúrnar sem per-
sónueinkenni: flakkari
Chaplins, sakleysingi
Buster Keaton.
Stórkostlegasti látbragðs-
leikur sem ég man eftir er i
myndinni Pilagrímurinn eftir
Chaplin. I þeirri mynd segir
Chaplin söguna af viðureign
Daviðs og Goli'at með látbragði
einu saman. Hann leikur bæði
Davið og Goliat, og skiptir
stöbugt á milli hlutverks risans
og litla mannsins og segir
söguna af þvilikri snilld að
engin orð fá lýst.
Viddin i látbragði Chaplins
liggur ekki hvað sist i þessari
skiptingu á milli ólikra persóna
i einu og sama atriðinu, og
ruglingi á „identity”. Aðferð
hans visar beint fram til
absúrdleikhússins og tilrauna
ýmissa leikhúsmanna með að
höndla raunveruleikann með
hinu óraunverulega, þ.e.a.s. að
nota meðöl leiksins til að skapa
sviðinu sinn eigin raunveru-
leika, sem á þá ekkertskylt við
hugtakið realismi i þess
algengustu merkingu. Takmark
góðs lágbragðsleiks er að skapa
sinn eigin heim, sinn eigin raun-
veruleika.
Tékkneski leikflokkurinn,
DIVALDO NA ZABRADLI bauð
upp á ánægjulegt kvöld sl.
þriðjudag i Þjóðleikhúsinu. At-
riðin voru flest öll vel þekkt og
löngu klassisk i leikhúsi
látbragðsins og komu naumast
á óvart. Flutningurinn var
góður innan sinna marka, en ég
gat ekki komisthjá þvi að sakna
meiri fjölbreytni i efnisvali og
túlkun. Atriðin voru full keimlik
ogslógu yfirleitt á sömu strengi.
Ég sakaði i s.enn enn meiri al-
vöru og enn meiri gáska. Til út-
skýringar er rétt að minnast
aftur á atriði Chaplins um Davið
og Goliat: ruglingurinn á
„identity” og skiptin á milli
ólikra persóna. Þar sem sorgin
verður hlægileg og hláturinn
drukknar i tárum!
Tékkarnir notuðu hljóð og
tónlist á skemmtilegan hátt, og
varð það til að lifga upp á
sýninguna. Sum atriðin byggðu
algerlega á þessum hátalara-
hljóðum og hefðu ekki gert sig
án þeirra.
Hversu óskaplega heimsfræg-
ur DIVALDO NA ZABRALDI
látbragðsleikflokkurinn er, læt
ég aðra um að fullyrða.
Ómœlt tjón af garða-
heimsóknum búfjór
í Hafnarfirði
„Það er algerlega óviðunandi
aðvþurfa að horfa upp á allan
árangur undanfarinna tveggja
sumra eyðilagðan á einni
nóttu,” sagði Jóhann Agústsson
i Hafnarfirði i viðtali við Visi en
nýlega lögðust kindur á gróður i
garði hans og stórskemmdu
hann.
„Þessa nótt sluppu einar
þrjár kindur út úr sláturhúsinu
hérna,” sagði Jóhann, „og um
morguninn höfðu þær étið ofan
af fleiri tugum ungra trjáa i
garðinum hjá mér, auk þess að
þær höfðu sparkað hann út og
skemmt fleira.
Ég veit til þess að fleiri hafa
orðið fyrir svipuðu tjóni og ég,
jafnvel meiru, af völdum bú-
gjár. Þetta hefur lika komið fyr-
ir oft áður, þvi umsjónarmenn
búfjár hér virðast engar hömlur
Kindurnar klipptu allan sumar-
vöxtinn ofan af trjápiöntunum
og skemmdu þannig árangur
ómældrar fyrirhafnar og um-
önnunar. Ljósm. Loftur
hafa á þvi.
Beint peninga verðm æti
plantnanna, sem kindurnar
hafa eyðilagt, er ef til vill ekki
mikið en það er ómælanlegt
tjón, þegar öll umönnunin og
fyrirhöfnin hefur allt i einu ver-
ið til einskis.
Ég hafði samband við bæjar-
yfirvöld,” sagði Jóhann, „og
var mér tjáð að af mannúðar-
ástæðum væru leyfðar 797 kind-
ur f Hafnarfirði. Af þeim hafa
fáeinir menn framfæri sitt.
Mannúðin nær þó ekki til
þeirra sem þessar kindur
skemma fyrir og ég er viss um
að Hafnfirðingar myndu margir
vilja borga eitt til tvö þúsund i
aukaskatt til að losna vð búféð
frá bænum.”
— HV
Jóhann AgúsLsson við runnana,
þar sem kindurnar gerðu mest-
an usla.