Lesbók Morgunblaðsins - 29.03.1942, Blaðsíða 7

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
87
gullinu út, en jeg var ekki svo
hugrakkur, að jeg gæti sagt
h°num eins og var. Gagnvart
honum skammaðist jeg mín
VeSna hennar, heima, sem jeg
Sveik. En svona var hann. Hann
Var svo barnalegur í þeim sök-
— ja, barnalegur er kannske
ekki rjetta orðið ....
— Nú er hann dáinn, Hans.
Nú svíkur þú hann ekki framar.
■ Æ, nei, ekki hann — og
Þó, Magda. — Mjer finst þetta
ait enn ógeðslegra eftir að hann
er dáinn. Meðan hann lifði þá
var hægt að hlæja að þesu —
svolítið, að minsta kosti — því
aÖ þá gat Óli haft von um, að
Seta náð sjer niðri á mjer í stað-
mn — en það hefir hann ekki
nu. Þetta er eins og að sparka í
mann, sem maður hefir barið í
gólfið.
Hún tók um báðar hendurnar
a honum. — Hvað áttu við,
Hans? Þú gerir mik hrædda!
Hann stóð upp.
Það hefir orðið einhver
breyting á mjer. Þekkirðu það
7" t>ú getur víst aldrei fyrirgef-
mjer, ef jeg ber það saman
V^Ó eitthvað hversdagslegt. —
eistu hvað það er að fá á sig
slettu af villibráðarsósu, og áð-
Ur en maður veit er klessan orð-
m að storknaðri fitu — það
Sama hefir komið fyrir mig, við-
V]kjandi því, sem verið hefir
ukkar á milli. Jeg er orðinn
aldur og storknaður. Hvað hef-
ivr e'nglnle^a genKÍð að okkur,
agda? Það væri fyrir sig, ef
viÓ værum sæl! Hversvegna eig-
nm við að gera þetta svona
bkið? Þetta er eins og í öllum
sPdum — það er enginn sem
1
p1 RÚ LOTTA Clausen sat við
að skrifa brjef þegar
^mnukonan hleypti Ivari Bar-
trum inn.
ívar, hvernig þorir þú að
°ma hingað. Maðurinn minn
^etur komið heim á hvaða
aUgnabliki sem vera skal.
j.Þ&ð gerir ekkert til, Lotta.
u hefi jeg engu að leyna fram-
ar.
Jeg er orðinn hundleiður á
þessu öllu saman.
— Er jeg þá ekki vinur þinn
lengur.
— Þarna kemur það. Vinur
minn! Þú kallar þig vin minn!
— Já, heyrðu góði ....
— Þegi þú. Lotta. Nú skal
jeg segja þjer sannleikann um
sjálfa þig. þú átt góðan mann,
sem gerir sjer far um, að ná
viðgangi í lífinu, en afleiðingin
af þessu er sú, að þú ert mikið
ein. Þú ert ekki nógu ærleg til
þess að voga þjer út í alvarlega
ást — eitthvað heilt og satt —
en í staðin skemtir þú þjer smá-
vegis með mjer, borðar miðdeg-
isverð á afskektum — og dýrum
— veitingastöðum, dansar við
mig og lofar mjer að kyssa þig
endrum og eins. Jeg elska þig,
og ef jeg fengi leyfi til þess þá
mundi jeg vinna þig — en jeg er
ekki heldur heiðvirður rnaður.
Jeg er þjófur. Jeg hefi stolið í
bankanum öllum þeim pening-
. um, sem jeg hefi sóað í þig!
— Hvaða skelfing er að
heyra þetta, ívar! Jeg get út-
vegað þjer þúsund krónur.
— Jég-hefi játað þetta á mig.
Jeg var að koma frá húsbónd-
anum. Jeg sagði honum alveg
eins og var —
Hann leit undan. Það var
kökkur í hálsinum á honum.
Samhygð hennar var engin upp-
gerð. Þetta var mjög drengilegt
af henni, að vilja hjálpa honum.
Það voru góðar taugar í henni.
— Jeg missi stöðu
bankanum og jeg borga til baka
það sem jeg hefi dregið mjer . . .
með 50 krónum á mánuði. En
bankastjórin hefir útvegað mjer
aðra stöðu. Jeg á að fara í verk-
smiðju hjá manni sem hann
þekkir. Aka vörubifreið. Vinna í
alvöru.
Það var hringt. Lotta Clausen
hrökk í kút.
— Þetta er Hans, sagði hún.
Þú verður að fara út eldhúsmeg-
in. Hann má ekki sjá þig.
— Nei, hann má það víst
ekki, sagði ívar hægt.
En þetta var ekki Hans. Það
var sendill með stóran böggul.
HVERSVEGNA gerðir þú
það, sagði Lotta, þegar
Hans kom heim. — Jeg átti
þetta alls ekki skilið!
— Þú átt miklu meira skilið
en þessa karakúlkápu, sagðí*
Hans — og þig hefir altaf lang-
að til að eiga svona kápu.
— Jeg vissi, að þú hafðir
ekki efni á því, annars hefði
jeg aldrei minst á það.
—. Jeg hafði peningana,
sagði hann. — Þetta voru pen-
ingar, sem jeg hefði að rjettu
lagi átt að lána kunningja mín-
um, sem nú er dáinn, og jeg veit
að honum þykir vænt um að sjá,
að jeg nota þá í aðra eins vit-
leysu og loðkápu á konuna
mína. Þjer þykir vænt um að fá
hana.
— Já, Hans, en jeg skamm-
ast mín fyrir þetta. Jeg hefi
ekkert gert fyrir þig.
— Það er mjer að kenna. Við
vorum farin að fjarlægjast —
en nú höfum við fundið hvort
annað aftur. Er það ekki, Lotta?
— Jú, sagði hún, og varð
blóðrjóð í kinnunum.
★
SAMA kvöldið sat óli Car-
stensen við að drekka
rommtoddy í skipstjóraklefan-
um á M/s Norvik, á leið frá
Sevilla til Buenos Ayres.
Að baki þeim var Gualquivir
og skipið ruggaði talsvert þegar
það kom út í rúmsjó. .
Óli Cartensen var ekki laus
við sjóveiki — en hvað gerði
mína í^það til? Hann var glaðari en
‘ 'hann hafði verið í mörg ár.
Hann hafði unnið þarft verk
snilldarlega — og nú var hann á
leiðinni til enn meiri æfintýra.
Það hafði þótt mest heillaráðið
að segja hann dauðan, — sama
mátti honum vera, því að hann
átti enga fjölskyldu. Enginn
mundi sakna hans, einstaka fólk
mundi ef til vill hugsa til hans
stutta stund. Og þar með búið.
En þarna var hann bráðlif-
andi á leið til Suður-Ameríku
til að kaupa meðul og lækna-
tæki. I klefanum hans var kassi
með ómótuðu gulli.
— Skál! sagði hann og heils-
aði sjálfum sjer í speglinum.