Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1944, Blaðsíða 9

LHSBÓlv MOBGUNBLAÐSINS
521
Nokkrir dagar úr lífi mínu
Sr. fSiarni Jjfá
onóóon njjar upp
nnnnincjar Uömna
Lk
tínia
MIKIÐ VÆRIR Þtí VÆNN, ef þú
vildir segja mjer frá einhverjum
viðburðum í æfi þinni, sagði jeg
við sr. Bjarna Jónsson vígslubisk-
up hjer um daginn, er jeg mætti
honum í Lækjargötunni.
Hann tók þvi ekki fjarri, og kom
svo heim til mín eina kvöldstund.
Þann dag hafði hann haldið þrjár
ræður. En aldrei þessu vant, hafði
hann kvöldið áður, vcrið lasinn og
hvildarþurfi. Um það leyti, sem
aðrir gengu til náða, bvrjaði hann,
að semja ræður sínar eftir langan
vinnudag. Þannig er starfi hans'
háttað^
Ilann hóf nuil sitt á þessa lcið:
— Við prestarnir höfum svo
mörg og miki! viðkvæm mál með
höndum, að við eigum erfitt með
að tala margt um starfið, meðan
það- stendur yfir. Fari jeg að seg.ja
eitthvað um sjálfan mig, þá er hætt
við, að helst til oft komi þar
fyrir orðið ,.,jeg“. En eitthvað
getum við látið það heita.
í heljarffreipum
ÞÁ ER BEST jeg byrji á vorinu
1887. Þá gerðist merkisatburður í
lífi mínu. Var jeg þá 5 ára gamall.
Jeg lá fárveikur í barnaveiki heima
í Mýrarholtsbænum við Bakkastíg.
Dr. Jónassen landlæknir var þar
kominn. Jeg sje læknirinn fyrir
hugskotssjónum mínum, þar sem,
hann stóð og var að tala við for-
eldra mína. Jeg heyrði, að hann
nefndi bæði líf og dauða, og sagði
eitthvað á þá leið að þettá þyldií
enga bið. En það verður ekki gert
nema með samþykki foreldranna.
Hvað það var, sem ekki þoldi bið,
vissi jeg ekki þá. Jeg heyrði, að
móðir mín sagði, að hún væiú sam-
þykk öllu því sem læknirinn teldi
ráðlegt
Síðan var jeg tekinn úpp úr rúm-

inu, og vafinn inn í yfirsæng. Fað-
ir minn tók mig í fangið og var nú
lagt af stað. Þá var engin bifrcið'
og enginn sjúkravagn.
Þó liðin sjeu þetta mörg ár síð-
an, man jeg hvernig umhorfs vad
alla leið, vestan úr bæ og upp í
spítalann við Þingholtsstræti. Þetta
var á kyrru björtu vorkvöldi.
Ekki vissi jeg hvað við mig átti
að gera.
Sira Bjarni Jónsson 23 ára.
Er upp í spítalann kom bar fað-
ir minn mig inn á skurðarstofu.
Þar var Jónassen, ög þar voru aðrir
læknar eða læknanemar honum til
aðstoðar. Þar var jeg lagður á
skurðarborðið. Móðir raín kom
%
þangað inn. En Jónassen bað hana,
með rnildum en ákveðnum órðum,
að fara út úr stofunni.
Læknar röðuðu sjer kringum
skurðarborðið. Og Jónassen gerði
nú á mjer barkaskurð. Mjer lá við
köfnun.
Ileyrði jeg síðar, að ef þessi lækn
ishjálp hefði dregist hálfa eða
heila klukkustund, þá hefði verið úti
um mig. En áhætta var þetta þá.
Og þó tekist hefði að bjarga lífi
minu, gátu raddböndin hæglega
skemmst. Því skurðurinn vár svo
nálægt þeim. Þó þessi aðgerð sje
algeng nú á dögum var hún eins-
dæmi þá, og hafði að því er mjer
var sagt aðeins verið gerð einu
sinni hjerlendis.
Jeg var í sjúkrahúsinu alllengi.
Jónassen vitjaði mín oft á dag og
annaðist mig, eins og hann ætti í
mjer hvert bein. Hann íærði mjer
ýmsar gjafir, leikföng og annað,
og gerði alt fyrir mig sem hann
gat.
Á spítalanum kyntist jeg mörgum
frönskum sjómönnum, sem þar voru
og þóttist vera orðinn allvel fær í
frönsku er jeg fór þaðan.
Upp frá þessu hjelt Jónassen
landlæknir ástfóstri við mig. Er jeg
eitt sinn á stúdentsárum mínum
þuri'ti að fá læknisvottorð til þess
að geta geymt mjer Garðstyrk eitt
ár, leitaði jeg tif hans. Er jeg bar
upp erindi mitt, svaraði hann bros-
andi: Jeg het’i einu sinni bjargað
lifi yðar. Það sæti síst á rnjer að
tefla því nú í tvísýnu.
Er jeg í fyrsta sinni pfjedikaði