Lesbók Morgunblaðsins - 01.07.1945, Blaðsíða 7

LESBÚK MORGUNBLAÐStNS
359
skemmtilegt íslenzkum bændum og
embættismönnum, en öll viðskipti
alþingismanna 1845 við Reykvík-
inga eru grafin og gleymd. Þar um
eru engar heimildir fyrir hendi til
frásagnar, en varla fæ jeg trúað þvi,
og þingtíðindin virðast ekki sýna
það, að Reykjavík hafi „leitt þing-
menn frá sannfæringu þeirra og
glapið sjónir fyrir þeim“. •%
Jón Sigurðsson var ekki smeykur
við þinghald í Reykjavík og gerði
fremur lítið úr því, sem menn töldu
Þingvöllum til gildis sem þingstað.
Enginn verður Njáll, þó hann búi sig
eins og Njáll, segir hann. Sá, sem er
einurðarlaus á annað borð, fær vart
alla einurð við það að koma á Þing-
völl. Hins vegar dyljast honum ekki
ókostir Reykjayíkur. Hann er einn
þeirra manna, sem vill efla þorp
þetta til þjóðlegs höfuðstaðar. Eins
og hann trúði á framtíð íslands al-
mennt, svo trúði hann einnig á fram-
tíð Reykjavíkur. Nú er svo komið,
eftir hundrað ár, að Reykjavík er ís-
lenzkasti bærinn á íslandi. Trú Jóns
Sigurðssonar og samherja hans hefir
ekki látið sjer til skammar verða.
,,Nei“, sagði milljónamæringur-
inn, „jeg hefi alls ekki neitt við
það að athuga, að þjer biðjið dótt-
ur mína um að kvænast yður“.
„Þakka yður fyrir, þakka yður
fyiúr", hrópaði biðillinn frá sjer
numinn af fögnuði.
„Farið bara og spyrjið hana“,
sagði milljónamæringurinn- hugsi.
„Jeg h'efi alið hána upp í guðsótta
og góðum siðum, en ef hún hefir
ekki náð þeim þroska, að hún segi
nei, nú,,þá á hún ekki betra skilið“.
ið“.
Þ IJ
Lúin á kvöldin leggst jeg niður.
Lítill er værðartíminn mjer,
af því hún Gróa ólmast fer,
ólætin þau jeg vakna viður.
Blunda jeg fast og beiði þá
Brynka AÚð mjer á morgun ýta.
Jeg vil mjer strax í fjósið flýta
og fönninni moka húsum frá.
Ur meisunum gefa fyrst jeg fer,
flórinn þar eftir strax að moka.
Til og frá má jeg steðja og stroka;
mykjuna alla út jeg ber.
Ófærðin nær við nafla nemur,
nógur á holið kuldinn kemur,
Veðrið og hríðin vanga lemur,
vil jeg nú ekki tala fremur,
fyrst vilpurnar ausa ætlið mjer.
Senn verð að vera úti og inni.
Eldastörfunum líka sinni;
askana ber að búrhurðinni,
brögnum sagt frá þessu kynni.
Kollurnar fram og taðið tek,
til má jeg bæinn upp að þrífa;
öskuna verð jeg út að drífa
og hana Gróu oftast vek.
í meisana læt og mjólka kýr,
mikið er eftir enn að gera.
Innivinnan mín er svo rýr,
aldrei má jeg í friði vera. --
Þegar að endar Þorratíð
þykir mjer ekki batna hagur.
Æ, það er mikill mæðudagur,
Brynjólfur þá í burtu flýr
af bænum hjerna, fyi’st að segja.
Mjer mun nú best um það að þegja,
því hann mun vilja ráða sjer.
Fyrir skildaga fer hann þó; •
flytur hann sig um kaldan snjó,
norður að renna í saltan sjó,
sem honum þykir betri ró. —
Ef að þið vissuð það einsogþað væri
ó-já, það flestum að blöskra færi,
að hann skuli kaupið heimta nóg.
Látum hann fara, fari hann vel;
fæst einhver til að þ.jóna í yetur;
þau hafa fyrri búið betur. —
En það er nú eitt,-sem þjnigst jeg tel
þegar hann Jón að Þorpum fer,
það líf og hjarta sundur sker.
Utiverkin þá ern mjer
ætluð, sem mega skoðast hjer:
Hlýt jeg þá fyrst að hlevpa á jörð
hestunixm, þegar rennnr dagur.
(Sjerhver þeii’ra mjer sýnist magur.
Svo má jeg passa sauðahjörð.
Heyin leysa, að húsum gá,
hirða um kýr og nautin srná;
bera heim vatnið mest sem má,
mala, strokka og segja frá,
og alt í branum heila hirða.1
Held jeg það einhver mundi Virðá
og það við mig í sumu sjá,
Kaffið má hita og ketilinn,
kerlingunni i húsið færa,
hún hefir mig af hjarta kæra -
Æ, er potturinn óskafinn. —
Bixðu nxx vel unx. Gróa góð,
gestunxxm verð jeg iíka að sinria.
Jeg er nxí orðin mædd og móð.
rnikið er svona ein að vinna.
— Jæja, nú ætlar Jón vinúr ökk-
ar að hætta að versla.
— Ja, hann hefir nú sagt það svö
oft.
— Já, en nxx er það dómarinn,
sem segir það.