Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1948, Síða 8

4Ö4 *; ^ UiSBOR MOKGUNJÖLAÐöJlN3
vuium í verstu liryðjunum, en haf-
rótið var svo mikið að altaf gekk
yfir .og skipið löngum „lunninga-
fult“. Samt slömpuðumst við ein-
hvern veginn í gegn um röstina.
Og þar fyrir norðan lá þá „Kristj-
án“. Hafði liann siglt í gegn um
röstina fyr um daginn meðan hún
var ekki jafn úfin og ætlaði nú
að lóna þar. Við sigldum rjett hjá
honum og vildu þá menn mínir
að jeg færi að dæmi hans og
hleypti ekki lcngra í þessu-fár-
viðri. En mjer var ekki um að
hafa röstina að baki mjcr cf vcðr-
ið. skyldi ganga til norðurs, ::em
jeg var hræddur um, enda kom að
því.- - -
Við híeyptum svo norður með
þangað tíl við vorum komnir fyr-
ir upinn. Dýrafjörð. Hafði jcg
hugsað mjer að reyna að ná Ilauka
dalsbót. En nú gerði alt í einu
blæjalogn og lagði-niður i Barð-
ann. En það var ekki ncma ör-
stutta stuutL Þá rauk hann upp á
norðan með. stórhrið og grimdar-
frosti og-var veðurhæðin svo ó-
skápleg, að jeg liefi aldrei \ itað
svo skyndilegt áhlaup. Áður liafði
jeg sett beina stefnu á Haukadals-
bót og nú var ekki um annað að
gera en halda stefnunni og ]áta
skipið ösla áfram. En svo var veðr-
ið dimt að ekki sá út fyrir borð-
stokkirm. Og þannig æddi skipið
afram 1 myrkrinu og veðurofsan-
um og bjóst jeg helst við að við
mundum ekki vita fyr af en við
rækjumst a land.
Skyndilega rofaði 1 annað skrp
í sortanum. Við rendum rjett hjá
því og sáum að það lá fyrir fest-
uni. Og þa ijet jeg bæði akkeri
ialla og lirifu þau þegar við. Þótt-
umst við vita að við værum komn-
ír inn a Haukadalsbot, þótt ekk
ert sæist til lands. Þarna \ar
fjoldi skica, er. ekki vissum við
tað, því að vlð saum þau ekki.
Einkennilcgur draumur.
Jeg hafði staðið við stýri alla
leiðina sunnan af Breiðafirði og
var orðinn þreyttur. Gekk jeg því
til hvílu og sofnaði brátt. Dreymdi
mig þá þegar að Þorsteinn vin-
ur minn kæmi þar niður í ká-
etuna til mín. Var hann eins og
hapn átti að sjer en sagði:
„Já, svona fór það. Það voru
lúgurnar scm drápu mig.“
Ekki var sá draumur lengri En
aldrci sáumst við Þorstcinn fram-
ar. „Ivristján“ fórst í Látraröst þá
i'.m k\’öldið með 11 mönnum.
Sagði mjer svo seinna skipstjór-
inn á „Sprinsfer“, sem lá skamt
frá honum, að þegar norðanveðr-
ið skall á hcfði „Kristján" legið á
öfugum bóg, og ætlað að snúa.
Hrakti hann þá í röstina og rcið
skaflinn yfir hann og sásl hann
ckki framar. Jeg cr viss um að
það liciir verið að kenna iliuin
útbúnaði á lúgum. Þriðja skipið,
sem þarna var nærstatt, sá líka
á floli lestarhlera úr skipi skönimu
siðar“.
Sjóiucnsku lokið.
Jeg var tvær vertíðir með „Álft-
ina“, en rjeðist svo skipstjóri á
kútter „Himalay“, sem Ágúst
Flygenring í Hafnarfirði átti. Þar
fekk jeg gott skjp og góðan hús-
bóiida. En eftir að liafa verið með
það skip í tvö ár breyttust kjör
sjómanna hjer syðra svo til hins
verra, að jeg treysti mjer ekki að
fa memi a skipið fyrir vestan, því
að þá voru boðin betri kjör þar.
Saknaði jeg þess þó mjög. Tók jeg
þá við vjelskipinu „Gunnari“ sem
Sæmundur Halldórsson átti. Jeg
var með valda nienn með mjer.
Þetta var bráðónýtt sldp og háfði
jeg aldrei fiskáð jafn illa og a
b'.í. Þetta var \íst fyrsti bilfars-
bátur bar, sem hafði hjálparvjel,
24 hestafla.
Bóndi við Brciðafjörð.
Eins og jeg gat um áður reisti
jeg bú á Sellóni og bjó þar þrjú
ár. Fluttist svo til Arneyjar. Og
þá var farin að hlaðast á mig ó-
megð og var orðið afar erfitt að
halda hvorutveggja, búskapnum
og sjómennskunni. Jeg afrjeð að
hætta sjómensku, og mun nú eng-
inn lá mjer það. Nú mundi eng-
um detta í hug að leggja út á
öðrum cins manndrápsfleytum og
við vorum á. Og allur var útbún-
aður cftir því. Þá voru engin sigl-
ingatæki. Logglínu útbjuggum við
sjálfir og hnýttum á hnúta. Átta-
vitarnir voru garmar og oftast nær
vitlausir. Sjókortin afar ófullkom-
in. Og aðbúðin var ekki á marga
fiska, aðalfæðan skonrok og smjör-
lílvi. Það bjargaði okkur að við
liöfðum altaí' nýjan fisk.
t í Arney kom jcg upp góðu búi,
en svo fluttist jeg þaðan að Arn-
arbæli og bjó þar í 14 ár. Þar varð
mjer margt andstætt og þar tap-
aði jeg öllu því, sem jeg liafði
eiguast í Arney. Mikil veikindi og
þungt heimili (um 20 manns) olli
því mest. Afgjaldið af jörðinni var
líka hátt, 35 pund af dúni og 12
fjórðungar af smjöri. Og svo var
gestagangurinn. Eitt árið hafði jeg
tölu á gestum og voru þeir um
ellefu hundruð. En þessi gesta-
gangur stafaði aðallega af því, að
jeg átti stórt skip og tókst á liend-
ur alla kaupstaðarflutninga fyrir
bændur á Útströnd og i Klofníngs-
lireppi.
Arið 1930 gafst jeg svo upp við
búskapinn og fluttisl til Kefiavík-
ur, en tveimur árum seinna til
lleykja\rikur og liefi verið hjer
siðan“.
Jeg mintist þess sern liann liafðí
sagt í upphaíi, að aldrei hafi rnaður
l.oinið svo til sín, aó hann íengi
ekk: einhverjar goðgerðir. Og ba
Fíh. a bls. 489.