Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1958, Blaðsíða 4

41L
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Bílstjórinn kvaðst hafa verið í
stöðugum ferðum með forvitna
ferðamenn, sem vildu fá að sjá
gosið. Hann kvaðst hafa grætt svo
vel á þessu, að hann hefði getað
keypt sér nýan bíl.
Einu sinni sást hvalavaða í
grennd við eyna. Margir bátar
lögðu á stað til að reyna að reka
hvalina á land, eða komast í færi
við þá. Um þær mundir var gosið
í algleymingi. Sjórinn var grænn
af gosösku og brennisteini langt
út. Hvalirnir lentu inn í þennan
grugguga sjó og urðu villtir og
hreyfðu sig ekki. Fleiri bátar komu
á vettvang, og ekki er að orðlengja
það, að þarna skutluðu þeir 19
stóra hvali og komu þeim á land.
Bátarnir voru fullir af ösku, en
karlarnir voru kátir.
En hinir voru miklu fleiri, sem
höfðu misst ailt og komizt á von-
arvöl Stjórnin lét flytja burt fólk-
ið af gossvæðinu. Flest af því átti
kornbirgðir, sem endast því fram
í september, en hvað tekur þá við?
Fólkið hefir reynt að moka ösk-
unni út úr húsum sinum, svo að
það geti flutt í þau aftur þegar um
hægist. En akrarnir eru eyðilagð-
ir. Fyrstu fimm dagana fylgdi gos-
inu svo mikið salt, að það verða
tvö ár þangað til því hefir skolað
aftur burt úr jarðveginum.
Bandaríkjamenn sendu matvæli
hingað, og þess vegna þarf enginn
að svelta. Eg kom í skóla þar sem
voru 30 börn og þar var stórc
geymsluherbergi fullt af amerísk-
um mat. í Portugal hafa farið fram
samskot og páfinn hefir gefið fé
til hjálpar, svo að stjórn eyanna
getur miðlað þeim, sem ekkert
hafa. Hún fær mönnum vinnu og
borgar þeim venjulegt kaup, 20 es-
cudos á dag (það samsvarar um 23
kr. íslenzkum).
Kennslukonan í skólanum sagði
mér að börnin hefði ekki náð sér
eftir það áfall er gosið hófst. Þau
væri síhrædd og óttuðust að eyan
mundi sökkva. Sjálf kvaðst hún
ekki vera hrædd við gosin, en hún
væri hrædd við öskuna, sem sífellt
hlóðst niður og færði hús og akra
á kaf. Sá ótti var ekki ástæðulaus.
Viku seinna varð allt fólkið í þessu
þorpi að flýja.
BRÉF
Gubbrands biskups
um hindurvitni
BRÉF ÞETTA ritaði Guðbrandur
biskup Þorláksson 20. marz 1612, og
var hann þá sjötugur að aldri:
— Fyr meir, þá Jón heitinn lögmað-
ur helt Þingeyraklaustur, fór Jón Jóns-
son á Helgavatni með drauma, vitranir
og spáfarir, hvar af nokkrir hneiksluð-
ust og heldu hans drauma fyrir guð-
legar og sannar opinberanir, hvað
menn þó vita að ei eru nema djöfuls-
ins missýningar. Nú kemur enn fyrir
mig, að hinn sami Jón kemur upp með
enn annáð sérlegt, það ekki er sam-
hljóðandi við guðs orðs kenningar, um
álfamenn og annað þvílíkt. Og sé þetta
sannfregið, þá hæfir ekki að slíkur sé
liðinn í kristilegri samkundu, ef hann
vill ekki af slíku láta. Ekki hæfir og
heldur að honum sé þar byggt í miðri
sveit. Hafi hann svo mikil mök og
slíkt við álfamenn eður huldufólk, hví
gefur hann sig þá ekki til þeirra? Það
á ekki saman að hann haíi samlag við
kristilega kirkju og kristna menn, og
djöfla eður álfafólk. Hér fyrir áminni
eg ennnú áðurnefndan Jón að hann
leggi af slíka forneskju, og láti sér
nægja guðs orð það fyrir honum er
kennt og prédikað, og hann sjálfur les
og veit. En verði hann að því kunnur
eður sannur hér eftir, þá hæfir ekki að
honum sé gefið heilagt sakramentum.
En hvað iiann fer með annað þá heyr-
ir það veraldlegu valdi að straffa eftir
lögum og dómi og góðra manna ráði.
Bífala eg svo hans presti séra Stein-
grími, að lesa þetta bréf fyrir Jóni áð-
urnefndum, almennilega, við lcirkju
Davíð og Salómon
Eftir James Ball Naylor
Já, konungurinn Davíð,
sá kunni nú að lifa,
og konungurinn Salómon,
um hann þarf ekki að skrifa,
um allar jarðir hjákonur,
svo ekki verða taldar,
af eiginkonum hundruð,
og þær voru nú valdar.
En svo kom á þá ellin,
með angur sitt og kvíða,
og yfirbót var sjálfsögð,
hún mátti ekki bíða.
Þá orti Davíð Sálmana,
í sæti mjúku og hægu,
og Salómon, auk Prédikarans,
reit OrCsviðina frægu.
Og lofðungunum þessum,
sem lifðu í svalli og munuó,
þeim lýtur nú öll kristnin,
um ekkert þvílíkt grunuð.
Svo sýnist þér að einhver
sé ekki á réttum vegi,
er allt að einu líklegt
að hann á efsta degi
hjá Davíð kóngi setjist
með sæmd við hæsta borðið,
þú sérð hvað það er trúlegt
að þetta geti orðið.
Og réttvísin er sjálfsagt
í réttar komin hendur
ef ráðherra sá gætir
er skýtur poka-endur.
KÁRI þýddi.
eður á þingi, svo hann heyri, og svo
líka skikka sér hér eftir og hegða, ef
nefndur Jón vill ekki að sér sjá og af-
láta. Þetta er mín fullkomin bífaling
og þar fyrir set eg mitt vanalegt
signet.
Guðbrandur T. S., m. e. h.
Jón Jónsson á Helgavatni í Vatns-
dal, var nefndur „hinn lærði“. Hann
var skáld og eru eftir hann nokkur
kvæði og sum löng í Landsbókasafni.
Sonur hans var Lærði-Gísli í Mel-
rakkadal (d. 1670). Eftir hann eru til
í British Museum skýringar á Jónsbók.
Hann skrifaði og upp mörg eintök af
Jónsbók „handa Strandamönnum“.
Honum er og eignaður kveðskapur.