Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1958, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
415
Hjálpræbisherinn
fær mikið hrós
ÞEGAR UM ÞA£) er að ræða, að hafa
upp á fólki, sem hefir horfið, þá kom-
ast engir leynilögreglumenn til jafns
við félaga Hjálpræðishersins. Þeir eiga
met allra tíma á því sviði.
Hjálpræðisherinn hefir deildir starf-
andi í öllum löndum heims, og eng-
in alþjóðastofnun á jafn mörgum slyhg-
um „leynilögreglumönnum" á að skipa.
í Hernum starfa nú um 27.000 foringj-
ar í 85 löndum.
Arið 1954 voru þeir beðnir að reyna
að hafa upp á 14.000 mönnum um allan
heim, sem horfið höfðu. Þeim tókst að
hafa upp á 6000. Árið 1955 voru þeir
beðnir að reyna að hafa upp á 12.000
horfnum mönnum, og þeir fundu 5000.
Þetta er þeim mun markilegra þar sem
þeir höfðu sjaldnast neinar áreiðan-
legar upplýsingar að fara eftir.
í Bretlandi segjast foringjar Hers-
ins að meðaltali hafa upp á 40% af
því horfnu fólki, sem þeir eru beðmr
að leita. Árið 1956 voru þeir beðnir
um að reyna að hafa upp á 4000- mönn-
um, konum og unglingum, sem horfið
höfðu, en það samsvarar rúmlega helm-
ingi allra þeirra sem hverfa í Bret-
landi, því að talið er, að þar hverfi
20 menn á hverjum degi.
Af þessum 4000 mönnum höfðu þeir
upp á 1600, og fengu flesta þeirra til
að hverfa heim aftur. Hinir afsögðu að
fara heim og báðu að segja ekki ætt-
ingjum sínum hvar þeir væri niður
komnir. Ekki mátti segja annað en
þeir væri á lífi og þeim liði vel.
í Bretlandi heldur Herinn sérstaka
skrá um þá gifta menn, sem hlaupast
að heiman. Þeir eru ekki taldir með
þessum 4000, sem Herinn leitaði að
1956. En á hverju ári koma 1000—1500
konur til Hersins og biðja íann að
leita að mönnum sínum, sem iilaup-
ist hafa að heiman. Þegar Hei'jrm hef-
ir fundið mennina, reynir hann af
fremsta megni að fá þá til að koma
heim aftur og bregðast ekki helgustu
skyldum sínum. Langoftast tekst þetta
og þá byrjar nýtt og betra heimilis-
líf.
Oft er það þegar einhver hverfur í
Bretlandi, að hann hefir farið til út-
landa. Þá kemur það sér vel að Her-
inn hefir bækistöðvar alls staðar á
f
Æðsta takmarkið
SIÐALÖGMÁLIÐ hefir ekki
breyzt öldum saman, að undan-
teknum fáeinum smáatriðum.
Það er ekki unnt að fullkomna
það: annaðhvort er það eða ekki.
Það er hægt að þjappa því sam-
an í fáeinar siðareglur, og þær
hafa birzt á ýmsum tímum, eins
og af völdum einhvers krafta-
verks, í Austur-, Vestur-, Norður-
og Suðurlöndum heims. Og vegna
þeirrar staðreyndar bera þær
með sér alheims einkenni, sem
stafa frá einhverju, sem er ofar
mannlegri skynsemi og reynslu.
Þessar reglur hljóta að vera ó-
uqibreytanlegar, og framför
þeirra er aðeins fólgin í út-
breiðslu þeirra.
Andleg hugsun, sem birtist í
persónu Jesú, virðist ekki hafa
vaxið, hvorki að dýpt né á yfir-
borði. En við þessu var að búast,
því að hún getur aðeins þróast
í verum, sem hafa klifið hátt upp
í hæðir siðferðilegrar fullkomn-
unar. Vér höfum ekki ennþá náð
slíku þroskastigi. Vér erum aug-
sýnilega langt frá því. En það
er eigi að síður æðsta takmark
mannkynsins.
Þróunin er framar öllu komin
undir framförum siðgæðisins,
með öðrum orðum: útbreiðslu
þess til alls þorra manna, því að
grundvallar hugmyndir siðgæð-
isins eru algerðar og verða ekki
fullkomnaðar frekar.
Ef mannkynið leggur þetta erf-
iði á sig, stuðlar það að vexti
æðri samvizku, sem býr í haginn
fyrir hinn hreina, andlega kyn-
stofn, sem koma skal einhvern
tíma síðar.
(Stefnumark mannkyns).
4----------------------------------«>
meginlandinu og eins í Kanada og
Ástralíu, en þangað fer flest af þessu
„strokufólki", enda er auðveldast að
komast þangað og hverfa í sæg innflytj-
endanna. En austan járntjalds getur
Herinn ekkert gert.
Oftast nær eru heldur bágbornar þær
upplýsingar, sem Herinn hefir að fara
eftir í leit sinni. Hér er eitt dæmi:
Fjölskylda nokkur sneri sér til Hers-
ins og kvaðst hafa misst sjón á únni
konu úr ættinni, en hún hefði átt heirna
einhversstaðar í Midlands um 1920.
Þetta voru allar upplýsingarnar. Þó
komst Herinn brátt að því. að konan
hafði farið til Ameríku fyrir 10 árum.
Og svo hafði hann upp á henni í Tor-
onto. Hún þóttist fyrst ekkj vilja sjá
ættingja sína, en seinna snerist henni
þó hugur og fekkst til þess að skrifa
heim.
Önnur saga: Sextán ára drengur, sem
alist hafði upp í munaðarieysingja
hæli, bað Herinn að reyna að hafa upp
á ættingjum sínum. Eftir langa leit
fann Herinn föður hans suður í Rhode-
síu í Afríku. Maðurinn hafði hlaupist
að heiman áður en drengurinn fæddist
og vissi ekkert um hann. En nú greiddi
hann fargjald fyrir piltinn til Rhodesíu
og þar beið hans allt önnur og betri
framtíð en í Englandi.
Þriðja saga: Stúlka, sem alist hafði
upp í munaðarleysingjahæli í Midlands,
fekk allt í einu óstjórnlega löngun til
þess að hitta bróður sinn, sem hún
hafði ekki séð síðan hún var barn.
Ekki var hún viss um hvað þess: bróð-
ir hét, minnti að hann hefði heitið
Arthur eða Bert. Herinn tók málið
að sér og eftir langa leit fann hann
ekki aðeins Arthur, heldur einnig ann-
an bróður stúlkunnar, sem Georg hét,
en hafði verið kallaður Bert í æsku.
Oftast nær eru það angir menn og
ungar stúlkur, sem Herinn leitar uppi.
En þótt leitin heppnist er oft illt í efni.
Piltarnir hafa ekki komist eins vel af
og þeir höfðu vonað, og þykir þá
skömm að því að hverfa heim aftur.
Stúlkurnar hafa oft lent á glapstigum.
Við þetta fólk verður að beita hinni
ýtrustu varfærni og bróðurhug, en þá
tekst líka oftast að fá það til að snúa
heim og byrja þar nýtt líf.
(Úr „Oxford Mail“).
Vitið þér —
. . . að það er óhugsandi að sígarett-
an hafi verið fundin upp fyrir aldamót,
því að fyrsta blaðið af Pravda kom
ekki út fyr en 1912.
. . . að í Rússlandi hefir aldrei verið
nein hungursneyð. Að vísu dóu nokkr-
ar milljónir manna úr hungri í Ukraníu
á NEP-árunum, en það stafaði eingöngu
af skorti á farartækjum, svo ekki var
hægt að flytja 30 milljónir Ukraníu-
manna nógu snemma til Síberíu