Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1971, Blaðsíða 14

r
Lausn á síðustu krossgátu
7. febrúar 1971
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
' RABB
m tfeyn- Tfí - STOFfl- UN & HgirMW MM SRTM- TU •’oián 5TÆf>- 1P p' HHH uti lJ j Jj; &
5K£?- 0Í.ÍIK 0URT ítM P’
1-fW' VI GmÐiR. i
UPP- INU MrtTKÍ? yarJD- UfJUM
EÐC 1 V !■£> - C-c-Tfl ({
RETÐI- fiUD® v- - \/ - VeRK- Kawíif/ rtF i i.eiTttJU
1:
/y . + ur- LlMI ► Kf.VKfd
> Vf/Kí?
'RV' öV„ Lk K. leucj-
c\ Aw 'V
h -fúti
7TT\\-—/ V »_ji r> * ' 0 R® fLflttfí 'n F/ert MIKl-
ttR EK- KJfi- öRcsr L£i5- fí LtR áfíLD- Rfí K1/- gfJDI UMpoft ST j p fífi- na.- M/eo | SFIUV V <l£€>- unum
b ífl- fJtS- CkLv£> vim r ✓ *
X £ P- j Í^V tlíTfí
" C H Mít TILHfJ- eiáivd
MflM' rJ5- NpFtJ fÚi Tí áflrJfl
5 \<oP S> RKi/- E-paa.
(■<# ■ Kek-KiR itpfíR m $i
IfiiJCfí TiL SK’lT- UCK MeMP. STM- hr íý'R X ÉR 'fi HPEVF- IflC. u
Svcí?' -fj'r
bdú' L-Zár ue. VEááZ IfJM WfíK
!<_L- r< F L- d\ s\ Í>ÉU TftHfíl Lrtm
p-yp. CföLU- fíur-
OFULC SÓMftM . /°VN
H LX. k- UL-L.
ÚT- L 1 M- U P. Aíok'K'- Ul2.
vA UKl J
C«j -> V (V -J cr 2 3 •> - 1- 3 2: |>t1 Uj u 2 •3 2
•O ■z - J CkJ fs V CE IV. % VJ .o *sí -J V 4Í •2. Oz G* > <r 2 -- z.
-J <r v- <3P k UJ f- h -j - •Z. zr Qi í;|2l itp — <r 2 lli cr V- -
'O c 1 & 3 — li 2 £ Oí Uj X. ÍL a <x % <t s; O-' \S\ V>
n vj w v-> <: er <r ~2. — Vtí Ci V- v- -3 X tí a 2 i>J2 cr>0- Qz -i s: 2 cc X or
r X vu •z. - •Z. - OL <¥> <r vf> V- •> -- tí ■ • Ö 5: 2 -j
^ ri o ~CZ -N h -J - D/ a: v & A P llp VA - 2 a: í \ cZ
'ÍV',
z cr sj _> <r •Z Úl •z. H or 'ítl l/ K tí - •ó id o:
•W' w íft <r z <r 2. iitr > <r — _) _) <r (V lu ft ú'i 5 uilC o ■-J 2
-> t. ó •Z a 3 tí - •z. Z. J> D - )c -- ■3
'(f U w V *.rr j ¥i £ CE — 3- £ a V- \- a z. _i 5|ij| 'OWÍ ~2. cc 1- - 2 2
% a: tí a a tí CF <n l- o \A <x Þr CE Oð 3 tí- > z IT -i o ð u. J 'o CE
h •3 -J 2 úr jTlri- v~/\ œ k ^ CE U. Œ: £L- 2
í|c rts .-tí - O IX % ■7- -2- \ - •>- z. <r & IFf'O «« ít -í ; • - ■ft. "O. oL
ir fljótt. Þeim þriðja var vísað inn.
Og tíminn leið. Fyrst kortér, síðan
hálftími, þrjú kortér. Sumir gerð-
ust nkyrrir og sogðu, að þetta vœri
óþolandi andskotans tillitsleysi, að
einn maður væri klukkutíma hjá
bankastjóranum. Hér vœri full bið-
stofa; meira en tuttugu vinnu-
stundir farnar i súginn. Sumir gáf-
ust upp og fóru heldur dökkleitir
á svipinn, Það var leitt; þeir hafa
áreiðanlega farið saltvondir í há-
degismatinn eins og það er nú
óhollt. Getur það verið, að bank-
inn geti enn bœtt þjónustuna og
komið í veg fyrir slíkt, hugsaði ég
með mér; til dœmis með því að
ráða miklu fleiri bankastjóra. En
það er víst hörgull á bankastjór-
um.
Löngu síðar kom röðin að mér.
Erindið tók tvœr mínútur, eða ekki
það. Bœrilega gengur það, sagði ég;
hvað eru tveir eða þrír klukkutím-
ar á svona fínni biðstofu. — Óþarft
með öllu, sagði bankastjórinn. Þú
áttir bara að hringja. —
Æjá, þvílíkt athugunarleysi og
utanviðsigháttur. Símann á maður
að nota, einkum og sér í lagi ef
maður á þýðingarmikið erindi. Því
síminn á að ganga fyrir. Ef til vill
býrð þú norður á Langanesi eða J
austur á Breiðdal og þín mál standa
þannig, að þú þarft nauðsynlega að
hitta ráðamann hér „fyrir sunnan“.
Þú mælir þér mót við hann og
ferðast alla þessa leið til að hitta
hann og viti menn: Hann á þarna
hálftíma smugu og þá œtlar hann
að hlusta á þig og greiða úr þínum
málum. Allt lítur þetta vel út. Þú
ert kominn að norðan eða austan
og það skeikar ekki mínútu, þegar
þú berð að dyrum. Svona geturðu
verið nákvæmur og pottþéttur,
þegar því er að skipta. Og þama
er hann hinum megin við borðið
þessi forstjóri, eða heildsali eða
ráðunautur. Hann œtlar einmitt að
fara að hlusta á erindi þitt, þegar
siminn hringir. Það er vitaskuld
eitthvað mikilvœgt. Símtalið dregst
mjög á langinn. Hananú, hringir
ekki h.inn síminn. Forstjórinn er til-
litssamur maður. Hann svarar
þegar, en biður fyrri símhringjand-
ann að bíða og heldur nú á báðum
símtólunum. Hann mundi líklega j
tala í þrjá síma eða fjóra í einu
ef hann hefði fleiri hendur. Loks
eru fimm mínútur eftir af tíman-
um, sem hann hafði ráðstafað þér.
— Hvað var það nú aftur, segir
hann, þegar hlé gefst frá síman-
um: — Vicí verðum að fara fljótt
yfir sögu; ég á að mœta á fundi
eftir andartak. —
Einusinni riðu bcendur fjölmenn-
ir til Reykjavíkur og mótmœltu
símanum. Nú liggur hálf sveit á
línunni, ef einhver hringir milli
bœja. í fjölmenninu gœtum við ögn
lagfœrt auglýsingatextann, sem áð-
ur er nefndur, og sagt: Bara
hringja, þá gengur það. Því enginn
dónaskapur er til jafns við að láta
mann bíða í síma. Skítt með þann,
sem kominn er af Langanesi. Hann
getur komið seinna. En seint skaltu
láta það urn þig spyrjast, að þú
hlustir ekki á hvern sem er segja
œvisögu sína í símann.
Gísli Sigurðsson.
Því er til að svara, að nú tíðkast
það mjög víða, að menn vinni af sér
laugardaginn. Hversvegna ekki
einmitt að nota laugardaginn til
útréttinga, meðal annars til þess að
fara í banka, ef með þarf. Þá geta
menn séð það sjálfir, hvað þjón . . .
nei, hver skollinn. Mér er bent
Íái, að allir bankar séu lokaðir á
laugardögum. Því miður. Einhvern
veginn hefur verið hœgt að bœta
þjónustuna á þennan hátt og mér
. þykir leitt, að ég veit ekki alveg
með hverjum hætti, en kannski
skýrist það síðar. Jú, útibúin til
dæmis. Hugsið ykkur, hvað það er
stórkostlegt að hafa öll þessi útibú.
Nújæja, þau eru víst lokuð á laug-
ardögum líka. En þau eru nú stór-
kostleg sarrvt.
Sumum finnst leiðinlegt að bíða
eftir bankastjóra. Furðulegt. Þarna
getur maður setið í þessum ágœtu
stólum, nema fullt sé út úr dyrum.
Þá stendur maður bara. Enginn er
verri þó hann standi uppá endann
smástund. Um daginn þurfti ég að
finna bankastjóra útaf lítilrœði.
Þarna biðu 24. sem höfðu lcomið á
undan mér; alltsaman auðsjáanlega
bústólpar og landstólpar. Sumir
kinkuðu þurrlega kolli hver til
annars. Annars þögðu þeir. Milúð
var þetta daufleg samkoma. Hér
gæti bankinn bœtt þjónustuna,
hugsaði ég með mér; til dœmis með
því að hafa Familie Journal á borð-
inu eins og lœknarnir.
Tveir þeir fyrstu voru afgreidd-

ALLTAF eru bankarnir að bœta
þjónustuna. Eða svo segja þeir, sem
þar stjórna. Svo það hlýtur að vera
rétt. Bráðum fara þeir að auglýsa
eins og Silli og Valdi: Bara hringja,
svo kemur það. Síðan koma þeir
heim til að kaupa víxlana og veita
lánin. En það verður seinna. Fyrst
þarf að byggja yfir þessar stofnan-
ir. Alveg er það óskiljanlegt, þegar
bankakerfinu er líkt við kolkrabba.
Og svo er endalaust verið að telja
eftir þeim byggingarnar.
Sú var tíðin, að bankar greiddu
ávísanir möglunarlaust, en nú tel-
ur hver banki þœr ávísanir einar
góðar, sem stílaðar eru á hann
sjálfan. Einhvernveginn hlýtur
þetta að vera partur af hinni sífellt
bœttu þjónustu, þótt leikmönnum
gangi erfiðlega að sjá það, enda
gerast fjármál svo flókin, að leik-
menn œttu helzt að leiða þau hjá
sér. Sumir, sem bundnir eru við
vinnu daglangt, kvarta og undan
því, að bankar séu aðeins opnir
blámiðjuna úr deginum og spyrja:
Hvenær eigum við að komast í
banka?