Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1972, Blaðsíða 29

'inij trn Tiitnn t kaffínu . . . hefurðu nokkuð
hitt frúna uppi . . . se, greyið naitt vertu nú inni,
manima ætlar bara að fá sér kafflsopa . . . húm
er alltaf jafn móðguð . . . í þvottahúsinu alla daga,
maðiir kemst ekki að . . . það er eins og þessi
manneskja Iialdi að hún sé ein i húsinu . . . svaka
legt hvað siunar geta leyft sér . . . jæja, er nú aHt
komið i slag. Þegiði, eða ég rassskeUi ykkur . . .
já, og iimffui inn erlendis og hun alltaf í Klúbbnum
— svona milli þess sem hún er i þvottahúsinu . . .
nei, nú gefst ég upp . . . það er sko ekki liægt að
fara með þessi börn í ltús . . . og klukkan að verða
tólf . . . þakka kærlega fyrir mig . . . svona segiði
nú bless og takk fyrir . . . það er sem ég segi,
það er aldiei liægt að keiuia þessum börnum
mannasiði.
Yar hún ekki nægjnsamari í l>á daga. Hún gerði
ekki allar l>essar kröfur. Kannski spratt það af
þvi, að liún þekkti ekki annað. — Ég luigsaði
aldrei út í að neitt ætti að vera öðruvísi. Og lijöna-
bandið liafði verið betra þá. — Við gáfuin okkur
tima til að tala saman. Þegar hann kom úr vinn-
unni, sagði hann mér frá öllu sem hafði gerzt um
daginn og alit það. Nú komu þau saman heim og
voru bæði svo þreytt á leiðinnL Og þegar lieim er
komið þá þakkar maður fyrir að geta fleygt sér
upp í sófa og litið í N'júsvik eða Gardían. Þó inað-
ur reyni nú að fylgjast með. En liann var áreiðan-
lega skraflirelfnari áður. Það en engu likara en
við finniun ekkert til að tala um lengur. Skrítið, í
gamla daga töhiðum við mn allt niilli hiniins og
jarðar . . . stundum kysstumst við og allt það. En
hann er náttúrlega farinn að eldast, ég persónu-
lega fiim enga breytingu á mér . . . nú en það er
katmski ekkert við þessu að gera.
. . . Hvað ertu alltaf að dunda þarna franuni á
baðherbergi, manneskja. Af hverju kemurðu ekki i
riimið . . . Ég er að þvo mér . . . það hlýtur að
vera þvottur í lagi . . . já, núna þykistu aUt í einu
viij& tala við mig, segir aldrei aukatekið orð þegar
þú kemur úr vinnunni . . . maður má bara sitja
og þegja . . . Þú nennir aldrei að lijáipa mér neitt.
Og svo á ég að vera tU í allt, þegar þér dettur í
hug . . JTvursIags gauragangur er þetta, nmnn-
eskja . . . þú ert alveg hysterísk . . . nú það er
mikið þú kemur . . . og afhverju þessar stunur.
Ég heyrði hvað þú sagðir. Ég skal lijáipa þér á
morgun. Tala við þig á rnorgun. . . . Ég er alltaf
að drepast í bakinu . . . nei, vertu ekki að þessu
núna . . . ekki í kvöid, góði bezti ekki i kvöid . . .
ég er svo þreytt var að strauja í allan dag . . .
leyfðu mér að minnsta kosti að láta líða úr mér
þreytima . . . fáðu þér eitthvað að lesa á meðan,
ég skal láta þig vita, þegar mér skánar . ..
Æ, já, það !á við maffttr væri einhvern veginrn
ekki manneskja i þá daga . . . ekki einstaklingur
sko.
Nú var hún orðin einstaklingur. Einstakhngur
sem skrifaði töhir í stóra bók frá 9—5, svaraði í
sinia og sagði þð alténd biablabla vrið vinnufélag-
ana. Svo keypti hún tilbiiið frúmasi t eftimiat.
Börnin vorú í diskótekinu, á Itókasafninu og úti
á götu að hreila gamlar konur. Eiginmaðurinn á
Loftleiðum á föstudagskvötdum. Hún Itettna »ff
lesa Solzhenits.vn.
En bráðum kæniu jóliu, og rauðkálíð ættaði húm
að steikja sjálf í ár.
Og alit var liarln gott.
Þankabrot
um litla eyju
Fratnhald af bls. 19
hsog, gengur uppbyggingin
lika haagt. Bretar sæmdu allla
þjoðina St. Georgs krossinum,
fyrir hetjuskap herinar í átök-
unum, og Maltar eru ákaflega
stoltir af'þeim krossi. Þeir eru
Mka hreyknir af litlu tvíþekj-
unni „Fait3i.“ Faitíh er gömul
brezk orrustuflugvél af gerð-
inni „Gloster Gladiator," og
þegar loftárásirnar á Möltu hóf
ust voru aðeins þrjár slíkar til
varnar, hinar tvær hétu „Hope
og Charity(Trú, Von og Kær-
leikur).
Til hægri: Krossinn i Svartaskógi.
f Svatraskögi að vetrarlagi.
Ólína Jónsdóttir
I
SVARTASKÓGI
Á
JÓLANÓTT
Á timabilinu frá júni til okt-
óber 1940 voru þetta einu vam
irnar sem Malta hafði í lofti,
og littu tvíþekjurnar þrjár
flugu óteljandi bardagaferðir
gegn ofurefli ítalskra sprengju
flugvéla og orrustuvéla. Hope
og Charity voru skotnar niður
áður en yfir lau-k, en Faith
hafði stríðið af, og er nú geyimd
á safni.
Fyrir þá sem hafa áhuga á
sögu, er Malta hreinasta para-
dls. „Sagan" blasir við á
hverju horni í miðborginni,
gömul Valetta, og með góðan
leiðsögumann er hægt að reika
um hana dögum saman og allt-
af sjá eitthvað nýtt. Fyrir sól-
dýrkendur er eyjan ekki síðri,
en það verða að vera miklir sól
dýrkendur, því hitinn er gífur-
legur og sólin sterik.
Einu sinni endur fyrir löngtt, á
jóliitti, var ég á gangi úti i
skðgj með stöltu minni. Þetta
var í Svartaskógi, þar sem
stóru beinvöxnu trén teygja
lim sitt til himins ög ævintýrin
gerast.
Ekkert rauf kyrrðina, nema
tist fuglanna. Það marraði
mjúklega i snjónum, og Iengra
og lengra inn i dimman
skóginn gengum við. Báðar
útlendingar, farfuglar, sem
höfðti orðið eftir í framandi
landi og hugurimi var heima
lijá fólkinu okkar, sem nú sat
kringum borðið í stofunni óg
hiustaði á prestinn í útvarpinu,
er var að segja frá fæðingu
frelsarans, sem fæðist aUt&f
hver jól.
„Eiguni við ekki sð fara að
snúa við?" sagði Monika. Ég
hátfhrökk við. hafði verið svo
niðursokkin i hugsanir minar.
Við snerum við. en snarstönz-
uðtim í sömu sporum.
TU eyrna okkar barst himn-
esktir söogur, svo hljómmikill
og fagiur, þvi líkast að við
stæðum inni í einni af stóru
dómkirkjttnum, þar sem
hljómbnrðnrinn nýtnr sin bezL
Við gengum á hljóðið, komnm
að rjóðrt, upplýstu eins og lun
dag, því að tungt var á lofti og
|k> var birta þess einhvern
veginn meiri nú en endranær.
Engan sáum við nema
Kristsiikneski, sem hékk á
krossi í miðju rjóðrinu.
Htkandi gengum við nær,
þvi að okkur sýndist það
lifandi. Þá sáum við, að alit i
kringuni líkneskjuna voru mýs,
spörvar og einnig nokkrir
hérar og á útréttum handleggj-
uniim sátu spörvar. ÖH dýrin
sátu hljóð eins og þau væru að
hlusta og veittu okkur eaga
athygli.
Mér varð iitið á andlit frels-
arans. Ég sá ekki betur, en
tár streymdu niður kinnar
Itans og mér flaug í hug, að
vissulega hefði hann ástæðu
tU að gráta yfir okkur
fákænum börnum sínum, sem
lieyjum blóðugar styrjaldir,
en játum samt trú á hann með
vörunum, reisum lioniun
kirkjur og líkneskjur, liann,
sem sagði: Þér skiduð elska
hver annan.
Við sáuni þetta stöllurnar á
jólanótt í Svartaskógi fyrir
löngú.
Við stóðiim svona langa, langa
Iengi, heUa eUifð. Svo bar sfeý
fyrir tungiið og rökkur varð í
rjóðrinu, en þegar aftur birti
voru mýsnar, hérarnir og
fuglarnir á bak og burt, og
söngurinn var hljóðnaður.
Við gengum gegniun skóginn i
átt tU hótelsins, þar sem við
bjttggum.
Þegar þangað kom voru aliir i
fasta svefni, en dyrnar höfðu
verið skildar eftir ólæstar, svo
að við gátuni komizt inn án
þess að vekja upp.
Enn Iogaði glóð i arniniun i
dagstofunni, þar sem gestir
ltöfðu án efa setið við söng <>g
spil fram eftir nóttu, á meðan
við voruin i skóginuin.
Greinilega hafði engum dottið
í bug að leita okkar, liklega
haldið að við værum sofnaðar
fyrir löngu.
Við fleygðum okkur niður í
sinn hvorn stólinn og horfðiim
hvor á aðra langa stund.
Monika varð fyrri tU að r júfa
þögnina.
„Var þetta raiu»veruleiki?“
sagði hún eins og við sjálfa
sig-
,.í mínum augum var þaðeins
raun verulegt og að þú situr
þarna andspamis mér,“ sagði
ég. „Það er svo margt milli
himins og jarðar, sem maðttr
skilur ekki,“ bætti ég við
heimspekilega.
,/U, þetta var furðulegt,"
sagði hún.
Bann, bann, bann, allt í einu
var barið harkalega á
útibiirðina. Við stirðnuðnm
upp, hver var á ferli svona-.
siðla nætur, og það á þessum
degi, þegar allir vilja vera lijá
ástvinum síniirn?
Enn var barið og nú fastara
en fyrr. Koimim báðar, ég þori
ekki að fara ein, hvíslaði
Moníka.
Við læddumst fram á ganginn,
opnuðum litla gægjugatið, og
kiktum út.
Þarna stóð tingur maðuri
hermannabúningi illa til reika,
bersýnUega ölvaður. Hvílíkt
guðlast.
Hann stóð þarna riðandi fram
og aftur, illa klæddur og
aumkunarverður.
Hvað áttum við til bragðs að
taka, var hægt að Weypa
lioDuni inn svona á sig komn-
um? Það gat vissulega haft
leiðinlegar afieiðingar fyrir
okkur báðar.
Samt var það ásækin hugsun
nú á þess&ri stundii, er haft
var eftir bonum, sern við
böfðiim séð gráta i skóginum:
„Það sem þér gerið einum
minna minnstit bi-æðra |>að
gerið þér mér.“
Ég ákvað því að opna og veita
lioniim húsaskjól.
Ljósið féll út tim opnar dyrnai
svo að hvít mjöllin glitraði,
en á tröppuntun stóð ...
enginn, að minnsta. kosti
eaginn sýnUegur mannlegum
augum.
En í sömu mund ómaði loftíð-
af himneskitm siku og mér
fannst ég gretna orðin:
Hann gengur á meðal yðar,
« þér þeltkið liann ekki.
9. janúar 19f72
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 29