Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1973, Blaðsíða 7

heitt og næstum sætt, og brauð-
ið var gegndrepa af feiti, og
enn drukkum við einn snaps.
Þ>á sagði veitingakonan, að
hún ætti ekki meira af svína-
kjöti, aðeins pylsur, og við át-
um eina pylsu hver og feng-
um okkur bjór með, þykkan,
dökkan bjór, og enn drukkum
við einn snaps til, og létum
bera okkur kökur, fflatar,
þurrar kökur úr möluð-
um hnetum. Og ennþá einu
sinni drukkum við snaps, en
urðum alls ekki drukknir.
Okkur var orðið heitt og líð-
anin góð, og höfðum engin
óþægindi framar af ertingunni
frá viðartrefjunum í nærbux-
unum og ullarpeysunni. Nýir
hermenn bættust við í hópinn,
og allir sungum viS: „Já, sól-
in frá Mexikó" . . .
Um sexleytið voru pening-
amir okkar gengnir til þurrð-
ar, og við vorum ódrukknir
sem fyrr. Við gengum aftur til
herbúðanna, af því að við átt-
um ekkert meira til að veð-
setja. 1 ömurlegri, holóttri
götunni logaði engin týra fram-
ar, og þegar við löbbuðum
fram hjá verðinum, sagði hann
að við ættum að mæta á varð-
stofunni. Inni í henni var loft-
ið heitt og þurrt, hún var
óhrein og full af tóbakssvælu,
og undirliðsforinginn hellti sér
yfir okkur og sagði, að við
fengjum bráðum að þreifa á
því, hvað þetta kostaði okkur.
En um nóttina sviáfum við ágæt
lega, og morguninn eftir ókum
við aftur á stóra, skröltandi
flutningavagninum yfir stein-
brúna til flugvallarins, og það
var kalt í Odessa, loftið var
heiðskírt og loksins stigum við
upp í flugvélina, og þegar hún
var komin hátt á loft, vissum
við allt í einu, að við mundum
aldrei koma til baka, aldrei
framar . . .
Við vorum nokkrar „skvísur" um fer-
tugt í afmæli hjá einni vinkonunni. Þeg-
ar setjast skyldi að kaffiborðinu, sagði
húsmóðirin ósköp eðlilega: „Jæja, stelp-
ur, gerið þið svo vel.“ En þá heyrðist
heldur en ekld hljóð úr horni. Ungur son-
ur afmælisbarnsins rak upp skellihlátur:
„Stelpur, ha, ha, ha!“ Var það furða, þótt
honum þætti þetta skrýtnar stelpur, fer-
tugar kerlingarnar.
En líklega verðum við „stelpur“ í okk-
ar hópi langt yfir sjötugt. Og samt þykj-
umst við vera eitthvað, þegar við erum
að siða hálffullorðin börn okkar og
imeykslast á hátterni æskunnar nú á dög-
um. Ég tek nú til dæmis plötuspilið. Við
hneykslumst öll ósköp á þvi, hvað hátt er
stillt, þegar popptónlistin er spiluð, en
eigum það til að hækka tækið upp úr öllu
valdi, þegar við spiliun okkar eigin óra-
toríur eða synfóníur. Okkur finnst
nefnilega allt annað. En þarna er kjö:
tækifæri til að sýna umburðarlyndi, jafnt
á báða bóga.
Og svo eru það skemmtanirnar.
finnst skólafólkið fara alltof oft út að
skemmta sér nú á dögum. En ef við horf-
um 20—25 ár aftur í timann, ætli hafi
liðið margar helgar svo að við færum
ekki á bíó eða baU, þótt það væri nú
kannsld bara „heimavistarball“ með einni
harmoniku, ball var það samt. Svo voru
dansæfingar og kaffikvöld, kannski inni
í miðri viku þar að auki. AUt var þetta
kannski einfalda-ra í sniðum en nú er —
en voru það ekki allir lilutir þá?
Sumir halda fram, að ungt fólk
skemmti sér alls ekki nú á dögum, þrátt
fyrir allar skemmtanirnar. Þetta held ég,
að sé alrangt. Mér finnst ég hvað eftir
annað verða vör við sanna gleði og til-
hlökkun Iijá ungUngum i sambandi við
skemmtanir þeirra — og enn eru þau
skotin og feimin, alveg eins og við í
gamla daga.
Á meðan við höfum gaman af að sletta
úr klauf og kalla okkur stelpur eða stráka
ættum við alltaf að líta í eigin barm og
hugsa aftur í timann til okkar eigin ungl-
ingsára, þegar okkur hættir til að hneyksl
ast á ungdómnum.
Kannski „kynslóðabilið" sé í rauninni
mun mjórra en margur vill vera láta?
kynslóðabilið