Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1973, Blaðsíða 20

KROSSGÁTA
LESBÓKAR
MORGUNBLADSINS
B+
Lctusn
r
a
síðustu
krossgátu
1* .11, uínj MIW.J 7 IWM L*m ss 7 F1 u*«-* □ fARI E3
í*7 o'J- L o F n [ki U T o H A •* A í- T l L
P £ r A □ íuil! zs ÍSíí V R Æ k* A R L A 4 A Ar FAU 4
m i 1 "« * 41 pn lllrl tm í F k « R >nsr c. *. R A 4 A R F A T A T
7<m K" A 13 L L t i> i S o R fí A F A 21
«•« - sro íuc. £3
►eia. A d AI A R H a 7 o' Ð íg L £>“ k- K A R •»'U» F A U □
£ F L J R £«•<1 <*- M ll!x ? □ O 6, 3773 ^ s» E L / A PK KT S A’ l M I ,B í
<; L n T # BE L □ V A R. uf«M r ««,'«* R Æ R N A R nt«i* M 1 KoFi Q
A S R. 'o T Ittnn A R A R A T ’SS r,'** A' R 0' K A m í 0
R íwr i7_ m s JC SSl M «M B A K Sfðf UR i^ 4 UK 53 »A:Trt R o £> M l 5 o‘ A K □
'-r i. r o' R R -* 1R £ C n H T t" F 1 Aí tfÞ* L £ 'ic U □
S r t>' L A R tm■■ O R. R A N R ú"-' T R 0 A OtKI f.'-K K* R N
I*U>U| K R £ U 3> iíd! T R Ct S7 W 4 R R*FL AR R O' N A R. 1
tzi R. tJ A 1 £ T A 2 R K N A
— Engin 'hætta, sagði konan,
þegar ég er naerstödd þora þau
engan að bíta.
Kóngurinn bauð þá konunni að
opna, en minnti hana á að fara
varlega svo ekki yrði slys af. Tók
hún þá lykla úr skjóðu sinni og
opnaði ílátin. Með glýju \ augum
og aumlegum tilburðum skriðu
ormarnir úr. Og sjá: Þetta voru
hreppstjórinn og sýslumaðurinn!
— þeir sem höfðu ekki komið til
morgunbæna!
Konungurinn lét nú konuna
segja sér upp aHa sögu. Varð
hann svo hneykslaður á fram-
ferði embættismanna sinna, að
hann lét þegar í stað hálshöggva
þá báða, en færði konunni gjafir.
Skömmu siðar kom eiginmaður-
inn heim úr pílagrímsförðinni.
Konan sagði honum það sem
gerzt hafði í fjarveru bans. Og
hann sneri sér I átt tW Mekka,
féll á kné og þakkaði A’llha trú
festi konu sinnar.
Heinrich Böll
Framhald af bls. 14.
ins. Hann setur jól á svið, engl
ar syngja, stjarnan kórónar
tréð. Konan hættir vitfirrtum
öskrum sínum og óhljóð-
um, hún áttar sig. Tréð er allt-
af hið sama, aíllt umhverfið,
fólkið. Og hún nær „heilsu"
með aðstoð jólanna: ekki boð-
skaparins, heldur ytri tákna
hans.
En þá kemur upp óvænt
vandamál: fjölskyldan verður
að endimtaka jóUn sýlknt og
heilagt til að húsmóðirin haldi
„heilsu“ sinni. Á sumrin strá-
ir hún gervisnjó yfir blóma-
beðin. Og húsmóðirin dansar af
fögnuði. Átakanleg endur-
tekning, en nauðsynleg eins og
á stendur. En að þvi kemur að
fjölskyldan getur ekki haldið
jól alHtaf þegar frúnni hentar.
Þá eru fengnir leikarar til að
taka á sig gervi þeirra sem
heltast úr lestinni og fara með
rullu þeirra. Gleði og fögnuði
húsmóðurinnar er borgið.
Ógnir eíldsins eru liðin saga,
a.m.k. á yfirborðinu. Stríðið
líkfingur sem eru horfnir inn
i birtuna og daginn. Og jóla-
kertin loga eins og vera ber.
Loks situr húsmóðirin ein
kringum eintómar brúður. Jafn
vel leikararnir hafa gjefizt upp.
Fólk eða brúður, hvaða máli
skiptir það á okkar dögum?
“ Og ,,læilbrigð“ húsmóðirin
upplifir' jóflin sín eins og bam
inhan um brúðumar sín-
ar. Hún ein lifandi manneskja
í þessum dauða heimi. Glöð og
tilhlökkunarfuU fyrir náð
og miskunn nauðsynlegrar
blekkingar, ef við eigum að
halda „heilsu".
Selnr á
klöppum
Fraiwh. iaf IWs. 11.
Enduðu hrakningar þeirra við
Hvallátra, þar sem bændurnir
á Rauðasandi drápu þá með
ljám sínum og öðrum heimatil-
búnum tækjum. Voru Spánverj
amir dysjaðir þarna rétt við
ströndina ekki langt frá stein-
inum hans Brynjólfs sterka,
Brynjólfstáki.
Bændurnir við Mjóafjörð
höguðu því þannig til, að þeir
fóru til fiskveiða, þegar bezt
hentaði heima fyrir eða áður
en sláttur byrjaði, því konurn-
ar þurftu að hugsa einar um
búið meðan bændur þeirra
sóttu björg í sjó. Fóru því
bændurnir gjaman snemma á
vorin. Bjarna og Elínu varð
fjögurra barna auðið; Guð-
rmmdar og Guðbjargiar, seim dóu
korniunig og svo tviibura, Gunn-
fríðar og Guðmundor fædd'ra. 6.
nóv. 1905. Elín, móðir þeirra,
dó 1922. Þá fluttist Bjami, fað
ir þeirra, frá Botni til Skála-
víkur, sem var eitt myndar-
býli við Mjóafjörð, til vina-
fólks þeirra þar. Nú hin síð-
ustu árin hefur Jón J. Fann-
berg, stórkaupmaður, sonur
Jóns Guðmundssonar, sem var
bróðir Elínar Guðmundsdóttur,
hafið að reisa upp býli og
margar aðrar framkvæmdir af
mLkllum stórhug í MjóafOrði.
Hefur hann einnig lagt vegi og
virkjað Húsadalsá, en Húsa-
dalur gengur inn úr Mjóafirði
rétt vestan við Botn.
Bjarni Þorláksson var ekki
nema eitt ár i Skálavik en hélt
síðan til Bolungarvíkur, en
Guðmundur sonur hans var
möng ár i SkálavLk. Þaðan hélt
Guðmundur til Isafjarðar,
keypti sér trillu og gerðist for-
maður á bát. Hann lærði til vél
stjóra á ísafirði og hugði á
meira nám við Stýrimannaskól
ann í Reykjavik. Þá var faðir
hans orðinn ráþsmaður að
Hvát'iinsisi við Skötufjörð, hjá
séra Ólafi Ketilssyni og var
þar í sjö ár. Seinna fluttist
hann að Eyri við Skötufjörð
og 69 ára ætlaði hann að
kveðja fólkið á bænum og
halda til dóttur sinnar, sem þá
var orðin bóndakona í Eyja-
firði, en datt þá niður dáinn.
Það er af Guðmundi Bjama
symi að siagja, 3'3 þvi mifiar fór
hann aldrei i Stýrimannaskól-
ann. Eitt sinn ætluðu hann og
nokkrir aðrir ungir menn að
fara á mótorbát út í Hrísey í
Eyjafirði að sækja fiskbein til
vinnslu í skepnufóður eða í
beinamjöl til útflutnings. Guð-
mundur notaði tækifærið, þeg-
ar til Hríseyjar var komið, og
fór til systur sinnar inni í
Eyjafirði og kvaddi hana, því
næsta ár hugði hann á nám við
Stýrimannaskólann í Reykja-
vík. Síðan héldu þeir til baka,
þessir ungu sjómenn frá ísa-
firði. En flutningurinn var
vondur, þvi dekkið var yfir-
fullt. Fárviðri tók bátinn og
honum hvolfdi. Þeir fórust all-
ir. Vélskipið hét „Gunnar."
Þetta var 26. ágúst 1933. Guð
mundur var einungis 28 ára.