Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1973, Blaðsíða 8
ÞJÓÐLEIKHÚSIÐ
MARÍA STÚART
eftir Schiller
Það er
ÉG
sem á
að
ríkja
María Stúart og Mortimer, hinn ungi fullhugi, sem
reynir að koma skozku drottningunni tll hjálpar, er
raunar uppdiktuð persóna hjó, Schiller.
Þau höfðu ólíku hlutverki að eegna í daglegu samneyti
við Maríu Stúart í fangelsinu. Annars vegar fóstra
drottningar ng sij, sem næst henni stóð, Hanna Kennedy,
og hins vegar Amías Paulet riddari, sem hefur verið
skipaður gæziumaður drottningar í fangavistinni. Hann
er auk þess mótmælendatrúar.
®
Einn af hápunktiun leiksins: Fundur drottninganna, þar sem María Stúart
(t.v.) lætur Elísabetu drottningu hafa það óþvegið, þegar hún sér, að
leikurinn er tapaður.
Fyrir aftökuna:
Drottningin kveður
hið trygga
þjónustuiið sitt.
Flest börn munu hafa lesið æv-
jntýri um drottningar, þar sem
önnur er svo undur góð, en hin
bæði vélráð og vond. Samkvæmt
formúlunni vinnur góða drottn-
ingin sigur, en sú vonda hlýtur
makleg málagjöld. Þannig á mór-
allinn að vera í ævintýrum handa
börnum og það er ekki alveg
laust við að Schiller gamli hafi
eitthvað tekið mið af þessari
klassísku barnasöguformúlu.
Sá sem sér sýningu Þjóðleikhúss-
ins á Mariu Stúart, fær þá hug-
mynd, að María hafi næstum að
ósekju orðið fyrir barðinu á ill-
um örlögum, hlotið langa fangels
isvist, misst ríki sitt og síðast líf-
ið sjálft. Þessi líka fallega og
góðhjartaða kona.
Samúð leikhúsgestsins er, býst
ég við, öll með Maríu. Elízabet
drottning á vald á lífi hennar;
góðir menn reyna að fá hana of-
an af því að iífláta hina föngnu
drottningu, en það kemur
fyrir ekki. Mafía Stúart endar
líf sitt á höggstokknum.
Að vísu sýnir leikurinn aðeins
síðasta þáttinn í lífi Maríu Stúart.
Hún er þá búin að vera i haldi
og undir strangri gæzlu í árarað-
ir og kannski eitthvað farin að
mlldast, þegar liana grunar, hver
endalokin verði. En fletti maður
blöðum sögunnar, þá kynnist
maður talsvert annarri Maríu
Stúart en leikrit Þjóðleikhússins
gefur hugmynd um. Þessi yndis-
lega kona, sem geislar af göfgi
í túlkun Kristbjargar Kjeld, hún
var í rauninni hið versta flagð.
Hún hafði flest, sem hugurinn
girntist: Æðstu völd í Skotlandi,
góðar gáfur, annálaða fegurð og
kynþokka, höll í Edinborg og
sumarhailir í Dunbar og víðar.
En gæfa og gjörvileiki fór ekki
saman fremur en hjá Gretti. Hún
var orðin afhuga eiginmanni sin-
um eftir eitt ár og hún eða von-
biðillinn létu kyrkja hann sjúk-