Lesbók Morgunblaðsins - 19.10.1975, Blaðsíða 6

I. hluti
Á næstunni er ætlunin aö fjalla
lftið eitt um börn og fjölmiöla hér
f Lesbókinni og ræða við nokkra
þá, sem hafa með höndum efnis-
val fyrir börn. Fjölmiðlarnir hafa
f sfvaxandi mæli gefið börnum
gaum á undanförnum árum, enda
eiga þeir stöðugt rfkari þátt f mót-
um einstakiinganna allt frá
fyrstu tfð. Þangað sækja börnin
bæði fróðleik og skemmtun og
sitthvað fleira, og þess eru dæmi,
að fyrstu setningar barna séu
glefsur úr sjónvarpsauglýsingum.
Ennfremur virðist svo sem vinsæl
dægurlög úr útvarpinu eigi miklu
fremur upp á pallborðið hjá ung-
um börnun en gamlar barnagæl-
ur og einföld stef, sem ætla mætti
að væru helzt við hæfi yngstu
kynslóðarinnar.
Stjórnendur fjölmiðla virðast
hafa gert sér vaxandi grein fyrir
því uppeldishlutverki, sem þeir
hafa að rækja og meiri áherzla
virðist stöðugt lögð á efni við hæfi
barna. I viðtali við Lesbókina
kvörtuðu umsjónarmenn barna-
dagskrár útvarps og sjónvarps yf-
ir því, að sáralítið væri vitað um
fjölmiðlanotkun barna, og hvert
störf þeirra féllu í góðan jarðveg
eða ekki. Því þótti okkur ekki úr
vegi að fara á stúfana og spjalla
við nokkur börn.
Fyrst lá leiðin upp í Grænu-
borg, þar sem við tókum tali
nokkra litla krakka á aldrinum
þriggja til 5 ára, sem öll kváðust
horfa mikið á sjónvarp.
— Mér finnst auglýsingarnar
langskemmtilegastar, — sagði
fjögurra ára hnáta, Auður Lofts-
dóttir, — og það er mest gaman af
TJtsýnarferðinni. Svo horfi ég líka
á fréttirnar og barnatímann, og
veistu það, að Róbert bangsi kom
í afmælið mitt.
— í alvöru?
— Já, hann kom í sjónvarpinu í
afmælið mitt.
Árni Jónsson og Sólveig Ás-
geirsdóttir eru sammála Auði í
því að auglýsingarnar séu lang-
Karl Vikingur, John Micheael og John Pétursson.
skemmtilegasta efni sjónvarps'ins
og bæði segjast þau kunna marg-
ar auglýsingar.
— En hlustið þið á útvarp?
— Já stundum. Það er voða
gaman að hlusta á lögin í útvarp-
inu, — segir Sólveig, — mest gam-
an að Búðardal. Og Búðardals-
bragurinn viðrist eiga ómældum
vinsældum á fagna meðal krakk-
anna, þvi að öll taka þau í sama
streng.
— Ég sá svetingjakonu í sjón-
varpinu í gær, — segir feiminn
lítill drengur, sem reynist heita
Kári örlygsson og vera þriggja
ára gamall. Hann hefur greini-
lega einhverja nasasjón af ævin-
týrum Onedins skipstjóra, þótt
ungur sé. — Svo sá ég líka auglýs-
inguna um tannkremið, — bætir
hann við. — Ég er ekki með Karí-
us og Baktus í tönnunum eins og
hann Jens í bókinni. Svo sá ég
einu sinni ræningjana, Kasper,
Jesper og Jónatan.
— Varstu ekkert hræddur?
— Nei, þar var bara í plati.
— Ég er ekkert hrædd við
kisurnar í sjónvarpinu, — segir
Sólveig. — Þær eru bara í plati,
en einu sinni var ég hrædd við
röndóttan kettling, sem klóraði f
alvöru.
— Ég má kannski einhvern tfm-
ann sýngja f útvarpið, — segir
ljóshærð yngismær, sem heitir
Mary Björk Þorsteinsdóttir. —
Hún manna mín er nefnilega í
barnatímanum.
— Og hvað ætlarðu að syngja?
— Krummi krunkar úti.
— En hlustið þið á sögurnar í
útvarpinu?
— Þessi spurning fær dræmar
undirtektir, og svo virðist sem
þessir bráðskýru krakkar hafi
ekki þroska eða þjálfun til að
njóta sagna og ævintýra f útvarpi
á sama hátt og dægurlaga og
stuttra myndaatriða í sjónvarpi.
Þegar hér var komið sögu, var
athygli þeirra farin að dvína, og
þau farin að horfa löngunaraug-
um á rólur og önnur leiktæki, svo
að við kvöddum og héldum á önn-
ur mið.
Á athafnasvæði Skólagarða
Reykjavikur í Vatnsmýrinni hitt-
um við nokkru eldri börn, 9—13
ára, önnum kafin við garðyrkju,
og tókum fyrst tali þrjár 9 ára
gamlar stúlkur, Guðbjörgu Lindu
Udengaard, Sigríði Rut Stanleys-
dóttur og Ragnhildi Finnboga-
dóttur. — Sigriður kvaðst aðal-
lega hafa gaman af tónlist, allri
tónlist, líka sinfónfum, en þó aðal-
lega óskalögum. Að öðru leyti
hlustaði hún lftið á útvarp, og
stöllur hennar tóku mjög í sama
streng. Lítið kváðust þær fylgjast
‘<D