Lesbók Morgunblaðsins - 10.06.1976, Blaðsíða 8

.Ég hef oft orðið þess vörað menn
halda, að ég hafi haft einhverjar sér-
stakar uppeldisaðfefðir við börn mín.
En svo er ekki. Ég reyndi að kenna
þeim muninn á réttu og röngu, koma
þeim í skilning um ábyrgð og skyldur
og fá þau til að leggja rækt við holl
áhugamál. En uppeldisaðferðir mínar
voru algengar og vanalegar
Ég ól öjl börnin mín heima og hafði
þau lengi á brjósti. Hvort tveggja var
siður þá. Þegar þau síðustu fæddust
var farið að tíðkast að venja börn mjög
snemma á pela. En nú sé ég, mér til
nokkurrar skemmtunar, að sérfræðing-
ar um ungbörn eru aftur farnir að
halda fram gamla laginu
Joe var aldrei viðstaddur fæðingar
barnanna. En hann varð ævinlega jafn
himinlifandi, þegar hann sá þau i fyrsta
sinni. Hann varð mjög hændur að
þeim og reyndi að vera eins mikið með
þeim og hann framast gat Að vísu
fækkaði þeim stundum er árin liðu og
umsvif Joe jukust. Þegar í fyrra stríði
var hann orðinn svo önnum kafinn, að
börnin sáu hann naumast nema á
sunnudögum. Eftir stríð sneri Joe sér
að verðbréfa- og bankaviðskiptum Þá
gat hann sinnt börnunum meira en
áður. Það stóð þó ekki lengi Joe fór að
fást við dreifingu kvikmynda og síðan
kvikmyndagerð. Þá þurfti hann að vera
langtímum saman i New York og
Hollywood. En hann hringdi til mín á
hverjum degi. Á sunnudögum talaði
hann við börnin — eftir aldursröð!
Við Joe skiptum hlutverkum í upp-
eldi barnanna þannig, að ég annaðist
þau meðan þau voru i æsku, en hann
tók við þeim á unglingsárum Ég hef
alltaf haft gaman af barnauppeldi Ég
tel það eitt göfugasta og skemmtileg-
asta starf, sem um er að ræða Það er
líka eitt hið mikilvægasta Ég var hepp-
in að þvi leyti, að ég hafði rúman
fjárhag. En börn mín urðu nú níu, svo
að ég hafði nóg að gera yfirleitt, þótt
ég hefði jafnan vinnufólk mér til að-
stoðar. Enda varð mér fljótt Ijóst, hve
gott skipulag er mikils virði
Það voru mörg handtökin á þessum
árum. Það kann að virðast undarlegt,
en ég verð að færa sérstakar þakkir
þeim, sem fann upp rennilása! Þegar
ég lít um öxl finnst mér ég hafa eytt
mörgum árum í það að hneppa tölurr
mér spjaldskrá um þau Þar var skráð
allt, sem hugsanlegt var, að á þyrfti að
halda. Með tímanum stækkaði þessi
spjaldskrá mjög og varð orðin hin
mesta fróðleiksnáma um börnin En
auk þess var hún mér til afar mikils
hagræðis. Þegar Joe varð sendiherra í
London og við fluttum þangað komust
einhverjir enskir blaðamenn að því, að
ég héldi þessa skrá. Varð hún þá fræg
á svipstundu i Englandi og varð hún
tekin til dæmis um það hve Bandarikja-
menn kynnu vel að skipuleggja verk
Ég lét það gott heita Ég hafði reyndar
komið upp skránni af hreinni örvænt-
ingu, því ég var orðin snarringluð í
kollinum af öllu því, sem mér fannst ég
verða að muna um börnin
Við hjónin höfðum alltaf nóg að
gera. Við tókum okkur auðvitað leyfi
stundum. En við fórum þá oftast hvort
í sínu lagi Mér veittist erfitt að fara frá
börnunum framan af árum En ég
komst einu sinni að því, að óþarfi var
að hafa áhyggjur af þeim Ég ætlaði
eitt sinn í smáferðalag Kvöldið áður
hafði Jack eitthvert orð á því, að sér
fyndist hálfljótt af mér að yfirgefa þau
krakkana svona. Fékk ég nokkurt sam-
vizkubit af þessu, enda kvaddi ég þau
með tárin í augunum Þegar ég var
komin skammt áleiðis minntist ég ein-
hvers sem ég hafði gleymt og sneri
heim Þá voru börnin farin að leika sér
og voru hin ánægðustu Virtust þau
alls ekkert sakna mín. Eftir það fór ég
alltaf áhyggjulaus í leyfi
Við fórum annars oft í stuttar ferðif
upp i sveit. Oftast fórum við út á Cape
Cod Þar voru fjörur góðar Við höfð-
um mat með okkur og keyptum geysi-
stóran rjómaís á leiðinni Börnin
skemmtu sér ævinlega jafnvel í þess-
um ferðum. Og nú eru börnin þeirra
komin i staðinn Hef ég alltaf einhver
þeirra hjá mér á sumrin. Þykir mér
gaman að sjá þau sitja í sömu
stólunum, borða sama mat, lesa sömu
bækur og leika sér á sömu slóðum og
foreldrar þeirra gerðu forðum daga
í skemmtiferðunum var allt með
frjálslegu sniði Hins vegar var strang-
ur agi við matborðið heima, enda varð
svo að vera. Þeir, sem komu of seint í
mat urðu að byrja þar í máltíðinni, sem
hinir voru komnir. Með þessu vildum
við Joe kenna börnunum stundvísi.
Rose Kennedy
Klæðnaður í þá daga var ekki allur
sérlega hentugur.
En þótt margar nýjungar séu til bóta
hefur margt horfið, sem eftirsjá er að
Það eru til dæmis dyrapallarnir stóru,
sem voru fyrir framan mörg hús hér
áður fyrr. Dyrapallurinn okkar var leik-
völlur barnanna fram eftir öllum aldri
Þegar þeim fjölgaði hólfaði ég hann
sundur með skilrúmum og setti eitt eða
tvö börn í hólf. Þannig var hægara að
hafa auga með þeim og minni hætta á
því, að þeim lenti saman, eða þau færu
sér að voða.
Ég tók fljótt eftir því, að mér veittist
æ erfiðara að hafa reiður á nauðsynleg-
um upplýsingum um börnin, sérstak-
lega því hvaða sjúkdóma þau höfðu
fengið. Ég fann þá upp á þvi að gera
Það var því aldrei beðið eftir neinum
stundinni lengur. Börnin voru auðvitað
misjafnlega stundvis Erfiðast var að
eiga við Jack Við sóttum talsvert
klúbb einn ekki langt frá heimili okkar.
Þegar við fórum þangað slepptum við
krökkunum lausum og leyfðum þeim
að leika sér að vild með því skilyrði, að
þau yrðu komin að bílnum á tilsettum
tíma. Þegar svo átti að halda heim sást
Jack yfirleitt hvergi. Við fórum þá án
hans, því alltaf vorum við að reyna að
venja börnin á stundvísi. Jack tókst
alltaf að fá far með einhverjum bílum
og skaut venjulega upp kollinum þegar
nokkuð var liðið á hádegisverðinn.
Hann fékk þá auðvitað ekkert af þeim
réttum, sem við hin vorum búin að
borða og stóð því oft svangur upp frá
matborðinu. En hann sá við þessu.
Hann laumaðist bara fram í eldhús á
eftir og fékk eldabuskuna með brögð-
um til þess að gefa sér meira. Ég vissi
þetta vel og hann vissi, að mér var
kunnugt um það. En ég lét það gott
heita vegna þess, að hann var magur
og mér fannst hann þurfa næringarinn-
ar fremur en agans
Við reyndum að innræta börnunum
sjálfsaga í öllum greinum. Til dæmis
fylgdumst við grannt með því hvernig
þau fóru með peninga. Við vildum, að
þeim skildist gildi peninga og lærðu
það snemma að kæruleysi í fjármálum
hefur oftast illar afleiðingar Við
ræddum þó yfirleitt ekki um peninga
heima Það var alls ekki bannað. Pen-
ingar þóttu bara ekki áhugavert um-
ræðuefni. Við sögðum börnunum, að
ef þau hefðu einlæga og mikla þörf
fyrir eitthvað skyldu þau ræða það við
okkur, en ef þau langaði skyndilega í
einhvern hégóma yrðu þau að vinnna
fyrir honum sjálf með einhverjum ráð-
um. Ég man, að Bobby bar út dagblöð.
Það leið nokkur tími þar til ég komst að
því, að hann hafði fengið bllstjórann til
þess að aka sér um hverfið með blöðin.
Gaf áskrifendum á að líta á hverjum
morgni, er blaðberinn kom I Rolls
Royce og henti blaðinu upp á dyrapall-
inn. Ég var fljót að taka fyrir þetta.
Það er vitað mál, að ekki allir eiga
tvö stór hús, tvo báta, tennisvöll, sund-
laug og tvo Rolls Royce bíla. Börnun-
um var Ijóst, að faðir þeirra var vel
efnum búinn. En þau höfðu enga hug-
mynd um það lengi vel, að hann væri
ríkur maður. Það var ekki fyrr en Joe
sneri sér að stjórnmálum, að við gerð-
um þeim þetta Ijóst. Um leið brýndum
við fyrir þeim, að* þau ættu ekki að
þykjast af auði föður síns. Hann hefði
unnið til hans, en ekki þau, og þau
væru hvorki betri né meiri fyrir vikið.
Við sögðum þeim, að það væri eini
kosturinn við peninga, að þeir gerðu
mönnum kleift að þroskast og nýta
hæfileika sína — ef skynsamlega væri
með þá farið. Börnin skildu þetta. Þau
öðluðust virðingu fyrir peningum og
fyrirlitningu á eyðslusemi. og snobbi.
Jafnvel fannst mér þau stundum taka
orð okkar fullalvarlega; þau gengu
stundum til fara eins og fátæklingar.
Mér var sama þótt þau væru frjálslega