Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1976, Blaðsíða 23

O hún mamma er alltaf svo lengi f búðum.
Krukkur hér, krukkur þar, krukkur allsstaðar.
Svar
Bergþöru
Framhald af bls. 15
„Mamma, hvernig á lykillinn
að snúa?“ Barninu var leið-
beint, en athöfnin ekki fram-
kvæmd fyrir það. Af hver ju tók
ég svona eftir þessum mæðg-
um? Er það vegna þess að f dag
er sjaldan tfmi til að svara smá-
barni? Og þegar þau vaxa upp
vita þau ekki hvernig þau eiga
að snúa lyklinum að dyrum
lffsins. Eg trúi ekki að það
myndist kynslóöagap milli
þessarar móður og dóttur.
Ástúðin sér fyrir þvf.
Við höfum heyrt svo mikið
um sjálfsákvörðunarrétt kon-
unnar undanfarið. Virðist mér
þetta beinast mest f þá átt að
hún geti hætt að vera kona. Af
hverju skyldu vera tvö kyn, ef
hlutverkin eru þau sömu? Eru
það engin forréttindi, engin
sérstök reynsla að bera nýtt Iff
undir belti?
Hvað þarf margar stofnanir
til að bæta upp rótleysi hcimil-
anna? Fá börn ást á dag-
vistunarstofnun, ég veit þau fá
umhyggju. Þvf er hópur ung-
linga á „hallærisplani“? Af
hverju þarf „athvarf" f skólun-
um? Hvað er heimili, sem ekki
veitir lengur athvarf? Heimili
má ekki bara vera svefnstaður.
Það verður að vera tfmi til sam-
skipta, tfmi til kærleika. Ég er
ekki að mótmæla þvf að karl og
kona skipti með sér verkum, né
að það sé ekki eins dýrmætt að
faðirinn sinni börnum sfnum
og móðrin. Gæði tfmans, sem
ástvinir eru saman hlýtur lfka
að skipta meira máli en lengd-
in.
Það er f raun og veru svo ótal
margt sem jafnt ungir og aldn-
ir hafa ánægju af saman. Við
eigum ekki að skapa kynslóða-
bil með alls konar aldursflokk-
unum. Það er ekkert kynslóða-
bil f skfðabrekkum, gönguferð-
um að ógleymdum sundlaugun-
um svo eitthvað sé nefnt.
Nú lfður að jólum og bjart-
sýnin vex með hækkandi sól. Ef
sá friður og samheldni, sem
rfkir á jólunum rfkti fleiri
daga ársins værum við vel á
vegi stödd.
Gleðileg jól.
Pabbi, mig langar f svona buxur.
Svar
Arngríms
Framhald af bls. 15
ur. Það var hann f vitund náinna
vina, og það er hann enn. Það
hefir fulla merkingu og hefir
engu tapað, beittara hverju tvl-
eggjuðu sverði og vel fallið til að
dæma hugsanir manna. Sá maður,
sem er sannleikans megin heyrir
raust þess. Hann þekkir það meir
en af afspurn. Það er raunveru-
leiki og lff þess, er nemur það,
veitir þvf viðtöku og gelist undir-
gefinn þvf.
Þegar einhver réttir mér hönd
sfna f vinarhug og með sönnu
vinarorði, þá veit ég, að hann hef-
ir orðið snortinn af þessu Orði.
Það hefir höndlað hann. Þess
vegna er hann fær um að snerta
aðra, svo að gleðistrengur ómar,
og það birtir fyrir sjónum. Tóm-
leikinn og einangrunin hverfur.
Þegar ég þvf mæti einhverjum
slfkum, þá glæðist vonin f brjósti
mér, þá sé ég vald þessa Orðs f
samtfð minni. Við það er bjart-
sýni mfn tengd. Skyldi það ekki
vera svo, að jólahátfðin birti þetta
ótvfrætt og glæði bjartsýni ann-
arra einnig?
Tröliasögur
Framhald af bls. 19
kafla i Grettissögu. Ekki get-
ur sagan þó um þau augljósu
ummerki eftirferð þeirra
Grettis og skessunnar, sem
við mér blöstu, þegar ég sótti
kýrnar norður að merkjum
þeim, sem skilja að Hliðar-
enda og Eyjadalsá. Hafa þau
skötuhjú stimpast norður
bakka Skjálfandafljóts, en
þegar nær dró Eyjadalsá, þá
sveigðu þau í vestur i átt að
fossinum, sem fellur niður
hlíðina norðan merkja. Þar lá
leið þeirra yfir lyngmó og
eftir honum liggur lág eða
dæld vaxin vallendisgróðri.
Munnmæli herma, að hún
hafi orðið til vegna átaka
þeirra Grettis og kettunnar,
er hann spyrnti á móti, en
hún vildi færa hann í fossinn.
Dæld þessi er jafnan nefnd
Skessulág. Fullur lotningar
leit ég þessa sögufrægu lág í
hvert sinn, sem Skrauta og
Branda höfðu lagt leið sína
að merkjunum. Hefur mér
sennilega verið innanbrjósts
eins og múhameðskum pila-
grími við steininn svarta í
Mekka, þvi að í þá daga var
Grettir sterki átrúnaðargoð
ungra drengja. Það voru því
ekki litil forréttindi að eiga
þess kost að feta í fótspor
hetjunnar, þótt pílagrímurinn
væri á stuttbuxum og í gúmí-
skóm og litklæði skorti, en
vopnabúnaður enginn nema
fjalldrapahrísla, sem ég
danglaði með í kýrrassa. -—
Fóstra min hefur nú hvilt i
rúman áratug í kirkjugarðin-
um á Ljósavatni, en á liðnu
sumri var bóndi hennar, Sig-
urður, lagður þar við hlið
hennar. Ung höfðu þeu sett
sér það takmark, að bjargast
af búi sínu og breyta i öllu
rétt. Þeim á ég mikið að
þekka, þvi þau bentu mérá
þau sannindi, að ævin er
bezt, sé hún brugðin eða ofin
úr þeim þáttum, sem frá er
greint i sálminum, er átti að
vera mér til stuðnings við
samningu predikunar, sem
nú biður næsta dags.
r(Uffandi: H.f. Arxakur. Hr\kjavfk
Krantkv .slj.: Ilaraldur Sxrinssun
Rilsljórar; Matthlas Johanncssrn
Si\ rmir (íunnarsson
Rilslj.fllr.: (ilsli SÍKurdsson
AuuKsinuar: Arni (.arðar Krislinssun
Rilsljórn: AðalslraMi (i. Siini 1010(1