Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1979, Blaðsíða 3

Smásaga
Þaö er meö hálfum huga, aö ég
nefni atvinnu mína á nafn, atvinnu
sem ég reyndar lifi af en neyöir mig
til aögeröa sem ég get ekki alltaf
framkvæmt með góöri samvisku; ég
er fastur starfsmaöur hundaskatts-
deildar skattstofunnar og fer um
borgina þvera og endilanga til aö
snuöra uppi óskráöa hunda. Dulbú-
inn sem friösamur maður á skemmti-
göngu, pybbinn og lágvaxinn með
mátulega dýran vindil uppi í mér,
geng ég um skemmtigaröa og kyrrlát
stræti, gef mig á tal viö fólk, sem er á
göngu meö hundinn sinn, legg á
minniö nafn og heimilisfang, klóra
hundinum vinalega á hálsinum, í
peirri vissu aö hann muni brátt gefa
af sér fimmtíu mörk.
Ég veit hvaöa hundar eru skráöir,
pefa paö strax uppi, finn pað á mér,
pegar hvutti með hreina samvisku
stendur viö tré og léttir á sér. Ég hef
sérstakan áhuga á hvolpafullum
tíkum, sem eiga von á tilvonandi
skattgreiðendum: gef peim gætur,
legg vandlega á minniö. hvaöa dag
pær gjóta og hvert hvolparnir fara,
leyfi þeim aö dafna án þess aö gruna
nokkuð, þangað til þeir eru komnir á
þann aldur, aö enginn áræöir lengur
að drekkja þeim og afhendi þá síðan
yfirvöldunum. Ef til vill heföi ég átt aö
velja mér annað starf, því mér þykir
vænt um hunda; samviskan kvelur
mig þess vegna stöðugt: skyldu-
rækni og kærleikur togast á í brjósti
mér og ég játa þaö hreinskilnislega,
aö oft sigrar kærleikurinn. Suma
hunda er mér ómögulegt aö skrá, ég
læst einfaldlega ekki sjá þá. Sem
stendur er ég sérlega umburöalynd-
Játning
hundaveiðarans
ur, þar sem hundurinn minn er einnig
óskráður, hundur af blönduöu kyni,
sem kona mín elur af ástúö, eftirlæti
barna minna, sem grunar ekki hvers
konar lögbrjótur nýtur ástúöar
þeirra.
Líf mitt er verulega áhættusamt. Ef
til vill ætti ég að vera gætnari en sú
staöreynd, aö ég er aö vissu marki
vörður laganna, styrkir mig í þeirri
trú, aö ég megi stööugt brjóta þau.
Ég gegni erfiöu embætti, húki tímun-
um saman inni í þyrnirunnum í
útjaöri borgarinnar, bíö eftir aö
heyra gelt úr einhverju hreysinu eöa
ofsafengiö gjamm úr skúr, þar sem
ég hef hugboð um aö grunsamlegur
hundur haldi sig; eöa ég bogra bak
viö múrvegg og sit um rottuhund,
sem ég veit aö er óskráöur eöa hefur
ekki reikningsnúmer. Þreyttur og
forugur held ég síöan heim, fæ mér
að reykja viö ofninn og klóra Piútó,
sem dillar skottinu og minnir mig á
mótsagnakennda tilveru mína.
Eins og gefur að skilja hef ég unun
af aö fara í langar gönguferöir á
sunnudögum meö konu og börnum
og Plútó, þegar ég þarf ekki að sýna
hundum neinn áhuga nema andleg-
Eftir Heinrich
Böll
an, ef svo mætti segja, en á sunnu-
dögum ber mér engin skylda til aö
taka eftir óskráðum hundum.
Héöan í frá verö ég aö velja aörar
gönguleiöir vegna þess aö tvo
sunnudaga í röö hef ég mætt yfir-
manni mínum, sem hefur stansaö í
bæði skiptin og heilsaö konu minni
og börnum og klóraö Plútó. Þótt
merkilegt megi heita, þá geöjast
Plútó ekki aö honum, hann urrar og
gerir sig líklegan til aö stökkva á
hann, slíkt háttalag gerir mig all-
taugaóstyrkan og kemur mér til að
kveöja í skyndi og veröur til þess aö
vekja tortryggni yfirmanns míns, sem
horfir með undrunarsvip á svitann
safnast fyrir á enni mínu.
Ef til vill heföi ég átt aö skrá Plútó
en tekjur mínar eru rýrar — ef til vill
heföi ég átt aö fá mér annaö starf en
ég er oröinn fimmtugur og á þeim
aldri skiptir maöur ekki svo auöveld-
lega um starf en hvaö um það; líf
mitt veröur stööugt áhættusamara
og ég mundi skrá Plútó, ef þess væri
enn nokkur kostur. En því er ekki aö
heilsa: konan mín, gjörn á að masa,
tjáði yfirmanni mínum, að viö værum
búin aö eiga hundinn í þrjú ár og
hann væri sem einn af fjölskyldunni
og lét önnur slík spaugsyrði falla,
sem gera mér ókleift aö skrá Plútó
nú.
Ég reyni en án árangurs að friöa
samvisku mína meö því aö sýna
hálfu meiri árvekni en áöur en þaö
stoðar lítiö: ég er kominn í þannig
aðstööu, aö ég sé enga leiö út úr
ógöngunum. Vitanlega á ekki aö
múlbinda uxann, er hann þreskir, en
ég veit ekki, hvort yfirboðari minn er
nógu víösýnn til að taka ritningarorö
gild. Ég er glataöur og margir álíta
mig kaldhæöinn en hvernig á annað
að vera, þegar ég er öllum stundum
aö fást viö hunda.
Þýö. Hrefna Beckmann
©