Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1979, Blaðsíða 15

ÁSTRÍKUR Á GOÐABAKKA
Eftir Gosclnny og Uderzo. Birt í samráði við Fjiflvaútgráfuna.
'EN EF ÞEtR ,/RÐ VIÍU ER BYR-Dt At> HAFA
HtETTA AÐ KAUPA \ÞÁ, ENpE/R VEffA OKKUR
FtSKAFOKKt/R, \VBRND 6EGN NORRfEWM
VERDUR VÖRtt- ] GJÓR/FNtNGJUM"
SKtPTAJÖFNUOUR , _ __
ÖHAOSTJEPUR ^' ,
Dagur
á slóöum
J.S. Bach
Framhald af bls. 7
kynþáttum og þjóöernum þyrptust
aö hvaöanæva til aö undrast svo
háværa menn. Viö Smári færöumst í
aukana meö hverri formælingu. En
þegar áglápendur heyrðu skjótast út
úr þessum óskiljanlega orðagraut
kunnugleg nöfn eins og Baader—
Meinhof, Arafat, Sadat, Begin, Kom-
eini, fóru ýmsir aö hneppa aö sér
yfirhöfnum og læddust út í nafnlausa
mannþröngina á strætunum. Starfs-
fólkiö haföi á okkur vökula gát,
tvístígandi og greinilega mjög ugg-
andi um sinn hag. Og þegar Bene-
dikt Gröndal steig inn í salinn af
vörum okkar Smára, í allri sinni
klassísku íslensku tign, missti þaö
alla von svo algjör upplausn ríkti í
gestamóttökunni. En viö Smári stóö-
um oröalaust upp og strunsuðum
þungbúnir inn í veitingasalinn, hliö
viö hliö, hann þrjár álnir á hæö en ég
haföi ekkert stækkaö síöan ég var
heima. Sprakk þá á bak okkur, út úr
ofboöi og skelfingu starfsfólksins,
hrikaleg hláturbomba. Smári bauö
bjór og viö ræddum Mozart.
Ragnar Arnalds bauö okkur á
tónleika í Gewandhaus um kvöldiö.
Gamla húsiö sem frægt var fyrir
afburöa hljómburð þurrkaöist út í
stríöinu. En þeir byggðu nýja og
glæsilega höll. Viö heyröum fiölu-
konsert Brahms. Fiöluleikarinn hét
Accardo, sá lék tónlistina í Paga-
nini-þáttunum er sjónvarpiö heima
var aö sýna. Ég get best lýst leik
hans með orðum Schubert er hann
lét falla, þegar hann haföi heyrt
Paganini sjálfan „Ég var aö hlusta á
engil spila rétt áöan.
Fyrir langa löngu unni ég stúlku
heima á íslandi, en hún átti ættir aö
rekja til Hamborgar, þar sem
Brahms fæddist og ólst upp. Hún
elskaöi landiö sitt svo heitt aö þaö
kallaði hana til sín einn haustdag.
Augun hennar voru eins og sönglag
eftir Brahms. Þau voru skörp, þögul,
hlý og djúp. Og þaö umvafði hana
einhver leyndardómsfull bláhula er
líktist kvikandi tíbrá þar sem glitruðu
rauöar, gular og grænar stjörnur. Ég
hélt aö hún ætti engan sinn líka. En
nú í Þýskalandi fann ég allt þetta
aftur. Eg sá það í hverju andliti og
þrýsti þaö í hverju handtaki. Strætin
og torgin sungu þaö og sveitirnar
allar og skógarnir hvísluöu þaö.
Tunglið gætti þess um nætur en
sólin lýsti því um daga. Ég varð
óskaplega hissa og óskaplega glað-
ur. En ég varð meira en hissa og
meira en glaöur þegar ég kom heim
og fann þá allt þetta líka þar. Ég sá
aö augu fólksins voru skörp, þögul,
hlý og djúp eins og sönglag eftir
Brahms. Og þaö var sveipaö ein-
hverri bláleitri tíbrá þar sem léku
rauðar og grænar og gular sorgar-
og gleöistjörnur. Þaö er eitt af
skringilegheitum lífsins aö maður
veröur stundum aö hendast um
hálfan hnöttinn til aö finna gleraugun
sem maöur ber á nefinu.
Eftir konsertinn í Gewandhaus,
fórum viö nokkur saman í lítinn
spássitúr. Haukur vildi óöur og
uppvægur draga okkur í Auer-
bachs-kjallara. En aldrei þessu vant
var kjallarinn læstur og þungar
járnkeöjur vörnuðu þyrstum vegfar-
endum niöurgöngu. En á keðjunum
var spjald þar sem letruð voru
skilaboö. Haukur las upphátt: Lokaö
vegna áfyllingar vínáma. Svo þagöi
hann fast. Daginn eftir var búist viö
fimmtíu organistum frá íslandi í
heimsókn. Eg hlakkaði til morgun-
dagsins og ég vissi aö þaö yröi
dagur hinna óprenthæfu bókana.
Sigurður Þór Guðjónsson.