Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1980, Blaðsíða 12

Teikning:
Gylfi Óskarsson
um húöarletingjum. Já, það haföi veriö
annar andinn í vinnunni þá. Þeir höföu
eiginlega veriö eins konar vinir og orö
Bjarna tók hann alltaf til greina, —
það voru ekki lítil áhrif sem Bjarni
haföi haft á vinnutilhögunina seinustu
árin, og til góös vildi hann meina. En
svo haföi Þorkell falliö frá. Hann haföi
fengið hjartaáfall þegar þeir voru aö
losa af vörubíl, verið að hamast eins
'agi Oskarson
7ERK-
RINN
— Smásaga —
Bjarni strunsaði hratt út götuna.
Hann var ekki einn af þeim sem sífellt
voru aö rífa kjaft viö yfirmenn sína en í
þetta skipti haföi soöið uppúr. Botn-
laus frekja og tilætlunarsemi Jónasar
verkstjóra haföi aldeilis gengiö yfir
hann. Hann var iöinn og samviskusam-
ur starfsmaöur og þaö haföi ekki oft
staöið uppá hann þarna í vinnunni,
ekki það hann vissi. Reiöi hans var því
sárari aö hann vissi aö sífelldar
aðfinnslur og illgjarn hálfkæringur nýja
verkstjórans í hans garö var meö öllu
tilhæfulaus, — hann lét ekki svona viö
aöra starfsmenn fyrirtækisins þó eitt-
hvaö bæri útaf meö þaö sem þeir voru
aö gera. Nei, þessi ágreiningur var af
persónulegum rótum hvernig sem á
því gat staðiö.
Þaö var ekki svo aö skilja aö nýi
verkstjórinn, þessi Jónas, væri neitt
sérstaklega vel liöinn. Ó, nei, Bjarni
haföi svo sem heyrt þaö utan aö sér aö
i
i
;
þeir vildu fleiri losna við hann. Þeir
Kristján og Óli höföu til dæmis nýlega
látiö hann heyra hvaöa álit þeir höföu á
honum og látið hann hafa þaö óþveg-
iö. En hann haföi friömælst viö þá.
Hann þoröi ekki annaö þessi bölvaöur
vesalingur, ekki þegar þeir áttu í hlut.
Já, þaö haföi veriö upplitið á honum
eftir deiluna þá.
Og morguninn eftir. Hann heföi
beinlínis snúist eins og skoppara-
kringla, já, eins og helvítis trúður, í
kring um þá Óla og Kristján, — borið
sjálfur til þeirra efni og snattaö fyrir þá
eins og hreinn snúningastrákur. Og
hvernig hafði hann talað viö þá.
„Eruð þið ekki hressir í dag, pilt-
ar?,“ og „það kalla ég aö þessir menn
vinni fyrir kaupinu sínu,“ þetta síöara
haföi hann sagt viö yfirverkstjórann,
og auövitaö gætt þess aö þeir Kristján
og Óli heyröu til hans, bölvaður
dratthalinn.
En viö Bjarna — þá þóttist hann
ekki þurfa aö vanda framkomu sína —
eilíft jaml og aöfinnslur, bæöi þegar
slíkt gat átt rétt á sér og einnig þegar
engin haldbær ástæöa var fyrir því.
Mannskrattinn fann sér alltaf eitthvaö
til.
Bjarni haföi unniö þarna hjá fyrir-
tækinu í full átján ár og þóttist þar af
ieiöandi eiga rétt á aö eitthvaö lág-
marks tillit væri tekið til sín, —
eitthvað lágmarks tillit. í þaö minnsta
svo aö hann væri ekki skikkaður í
verstu verkin en stráka nýgræðingar í
þau eftirsóknarverðari, — rétt eins og
þetta væri fyrsti dagurinn hans þarna í
vinnunni. Reiöin blossaöi upp í honum.
Allt haföi gengiö eins og þaö átti aö
ganga meöan Þorkell var verkstjóri.
Þaö var maður sem kunni að stjóma
og fá þaö besta út úr hverjum og
einum, — hann hafði jafnvel getaö
fengiö viöunandi dagsverk út úr hrein-
og hans var von og vísa — hann hafði
verið fluttur á sjúkrahús og þar dó
hann skömmu síðar. Þar haföi Bjarni
misst góðan vinnufélaga og raunveru-
legan vin.
Og svo haföi hann komiö þessi
Jónas. Þessi montni hani, sem ekkert
kunni eöa gat, en þurfti sífellt aö vera
aö jagast og finna aö. Það var Bjarni
sem mest varö fyrir baröinu á honum.
Fyrstu dagana, meöan hann var aö
festa sig í sessi sem verkstjóri haföi
ekki vantað hjá honum stimamýktina.
Hann haföi komiö sér Inn á alla meö
hundslegri flærö en svo var skepnan
ekki sein á sér aö sýna tennurnar,
þegar hann hélt aö öllu væri óhætt. Og
víst var hann orðinn nokkuö fastur í
sessi. Bjami haföi fundiö inná þaö aö
karlarnir ætluöu aö sætta sig við hann.
Þaö haföi valdiö honum nokkrum
vonbrigðum.
Eftir aö Þorkell dó höföu þeir
nefnilega vænst þess aö einhver
verkamannanna hjá fyrirtækinu yröi
geröur aö verkstjóra, — já, þeir höföu