Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1981, Blaðsíða 6

Smásaga
eftir Sigurð Karlsson
Þau höföu veriö á þorrablóti um kvöldið,
en nú voru þau komin heim í hlýju notalegu
íbúöina. íbúöina, sem þau höföu ákveöiö
aö selja, því nú var ætlunin hjá þeim aö
hafa vistaskipti og flytja út á land.
Þau ræddu glaölega saman um atburöi
kvöldsins og allt þaö fólk, sem þau höföu
hitt á þessu þorrablóti. Fólk, sem haföi
kvatt þau og árnaö þeim heilla meö
vistaskiptln. Alllr virtust sakna þeirra og
þetta snart þau í hjarta. Hugur hans var
samt aö mestu bundinn viö feröalag þaö
sem fyrirhugaö var að hann færi næsta
morgun. Ferö austur, til aö ganga þar frá
málum og undirbúa vistaskiptin. En kvöldiö
haföi semsagt verið ánægjulegt og mikils
viröi fyrir þau bæöi. Samt sem áöur var
eins og hann væri ekki allskostar sáttur viö
tilveruna. Það var eins og allt virtist vera
svo undarlega óraunverulegt og fjarlægt.
Honum fannst eins og fólkið sem talaöi viö
hann, væri allt í svo óendanlega mikilli
fjarlægð og þaö sem fólkiö sagði snart
hann eitthvaö svo undarlega li'tiö.
Hann minntist ekkert á þetta við konu
sína, þegar heim kom, enda voru þau oröin
þreytt og hrööuöu sér í svefninn, því næsta
morgun varö hann að fara snemma á
fætur, þar sem hann yröi aö vera tilbúinn
aö fljúga austur, ef flugfært yrði, sem þó
virtist hæpiö vegna veðurútlits og ófæröar
á flestum flugvöllum landsins. Veöriö var
slæmt og haföi veriö þaö undanfariö og
víöa var komiö í óefni, vegna ófæröarinnar.
Hann vaknaöi viö símann og tók upp
símtólið. Fjarræn en glaöleg stúlkurödd
tilkynnti honum aö flogið yrði austur, eftir
klukkustund. Góöa stund stóö hann viö
símann, áöur en hann vakti konuna og
reyndi aö koma einhverju skipulagi á
hugsanir sínar, því ennþá fannst honum
eins og allt væri einhvernveginn öðruvísi en
eölilegt gæti talist. Loks tók hann á sig
rögg og vakti konuna, sem dreif sig strax á
fætur og tók til handa honum eitthvert
snarl í snatri, en nú var enginn tími til aö
ræöa málin, hann varö aö flýta sér ef hann
átti ekki aö missa af vélinni.
Hann kvaddi konuna sviplaus og vélrænt
og dreif sig af staö og jeppinn hans skilaöi
honum fljótt út á flugvöll, þrátt fyrir ófærö.
Við flugskýliö fann hann stæöi fyrir bílinn
þar sem hann yrði vel geymdur, þar tll
hann kæmi til baka.
Þetta átti aö vera hraðferð, aöeins
snögg ferö til aö skrifa undir og ganga frá
samningum um vistaskiptin. Ef allt gengi
eins og þau höfðu ætlaö, myndi hann koma
strax til baka og þau síöan pakka sínu dóti
og fara. Fara og byrja nýtt líf á nýjum staö.
Kynnast nýju fólki og taka þátt í ööru
þorrablóti.
Flugvélin var tilbúin til flugs og honum
fannst einhvernveginn eins og hún biöi
bara eftir honum og var hann fljótur aö
ganga frá farmiða sínum og gekk svo beint
út í vélina. Þetta var gömul flugvél og ef
satt skal segja þá hélt hann aö þaö væri
fyrir löngu búiö aö leggja öllum flugvélum
af þessari gerö, en hann hugleiddi þetta
ekki frekar og fann sér sæti framarlega í
kaldri vélinni. Þaö myndi hlýna þegar
farþegarnir væru komnir um borð og
farþegarýminu lokaö.
Strax og hann var sestur var dyrunum
lokaö og vélinni ekið út á brautarendann.
„Geriö svo vel og sþenniö beltin og reykiö
ekki í flugtaki,“ sagöi fjarræn, holróma
stúlkurödd í hátalaranum. Hann stundi viö
og drap í sígarettunni og ákvaö aö láta sér
líða vel á leiðinni og sofa ef hægt væri.
Þegar hann vaknaöi var oröiö albjart í
flugvélinni og eitt augnablik fannst honum
eins og hann væri einhvernveginn allur
endurnæröur bæöi á sál og líkama. Hann
losaöi öryggisbeltið og kveikti sér í sígar-
ettu, leit í kringum sig, en hann sá enga
farþega og einhvernveginn fannst honum
eins og þaö væri nú í lagi. Hann var aö fara
austur aö ganga frá vistaskiptunum, annaö
kom honum ekki viö. Hann eins og
skynjaði ekkert annaö en sig sjáifan og
þungar drunur flugvélarhreyflanna.
Hann leit út um gluggann og horföi á
vængi flugvélarinnar. En hvaö var nú aö
ske? Hann lokaöi augunum, sem snöggv-
ast, opnaöi þau aftur og leit út. Fyrst þeim
megin sem hann sat, svo hinum megin.
Náfölur lokaöi hann augunum aftur og
strauk hendi um höfuö sitt. Hann leit aftur
út, en þaö var þaö sama. Hann sá þaö
sama. Og nú bara staröi hann. Staröi
galopnum augum út um gluggann. Fyrst sín
megin svo hinum megin. Þaö sama blasti
viö honum. Þaö vantaöi báöa hreyflana á
flugvélina. Eöa var hann orðinn vitskertur?
Hann reyndi aö kalla á flugfreyjuna, en
hann kom ekki upp nokkru oröi, enda
skipti þaö ekki máli lengur. Hann fann og
skynjaöi aö hann var einn um borö og hann
heyrði ekki lengur vélarhljóöiö. „Gerið svo
vel og spenniö beltin og reykló ekki í
lendingu," sagöi sama holróma stúlku-
röddin í hátalarakerfið. Hann hlýddi ósjálf-
rátt og spennti öryggisbeltið og drap í
sígarettunni. Lokaöi augunum og beið þess
sem verða vildi. Svo fann hann aö flugvélin
stóö kyrr. Stóö bara grafkyrr og kaldur
vetrargusturinn blés inn um opnar dyr
farþegarýmisins. Vélin var þá lent heilu og
höldnu. Þrátt fyrir allt, hugsaöi hann, um
leiö og hann losaöi öryggisbeltiö. Reis upp,
gekk aftur eftir farþegarýminu aö útgöngu-
dyrunum og út á völlinn. Gekk bara út,
vélrænt og hugsunarlaust, út í kuldann og
snjóinn. En hann skynjaði ekki kuldann eöa
snjóinn. Gekk bara eins og í leiöslu inn í
flugstöövarbygginguna.
Hann lauk erindi sínu á staönum, þótt
annars hugar væri. Þó var ekki beint hægt
aö segja aö hann væri annars hugar. Hann
þurftl bara ekkert aö hugsa sig um. Gekk
aö öllu eins og hann vissi í öllum
smáatriöum hvaö um væri aö ræöa, öllum
öðrum til mikillar undrunar. Hvernig í
ósköpunum gat hann vitaö um alla mála-
vexti og gengið svona hiklaust aö undir-
skrift samninga. En hvað um þaö. Frá
samningum var gengiö og menn árnuöu
honum heilla meö vistaskiptin. Hann tók
varla eftir þessu, kinkaöi bara kolli, svip-
laust, og tók í útréttar hendur.
En undarlega varö honum innanbrjósts,
þegar hann heyröi menn vera aö tala um
vandræðin sem sköpuöust af veörinu og
ófæröinni. Verst er, sagöi einhver, að nú
hefur ekki verið hægt að fljúga hingað,
dögum saman og ef svona héldi áfram yrðu
þeir aö hætta viö þorrablótið. Hann gekk í
kuldanum, kuldanum, sem hann alls ekki
skynjaöi. Gekk út á flugvöllinn og inn í
flugstöövarbygginguna, þar sem fátt var
um fólk. Aðeins tveir eöa þrír menn voru
þarna og geröu ekki neitt. Bara voru þarna.
Hann gekk út aö glugga, sem sneri út aö
þessari einu flugbraut vallarins og leit út á
völlinn. Þar var allt á kafi í snjó og þar haföi
greinilega engin fiugumferö veriö dögum
saman. Stórir snjóskaflar grúfðu yfir öllu
og allt virtist liggja í einhverskonar dróma.
En fyrir utan brautina sá hann í flugvél.
Hann reif upp dyrnar á flugstöðvarbygg-
ingunni og hljóp út. Óö í gegnum snjóskafl-
ana og móöur og másandi kom hann loks
aö vélinni.
Þetta var gömul flugvélategund, sem
þarna hafði verið lagt, fyrir mörgum árum.
Flugvélategund, sem ekki var lengur í
notkun. Hann staröí á vélina. Bara stóö
kyrr í kuldanum og staröi. Þaö vantaöi
báöa hreyflana á flugvélina og vindurinn
blés inn í opiö farþegarýmiö.