Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1987, Blaðsíða 11

Morgunstund
I. Hann
Eftir Pjetur Hafstein Lárusson
Ef ekki vildi svo illa til að sögusviðið er her-,
bergiskytra, mettuð fúlum dauni víns, reyks
og svita, þá mætti vissulega hefja þessa frá-
sögn á ljóðrænni veðurfarslýsingu eins og
hefðin gerir ráð fyrir.
Öskubakkinn á litla borðinu við hæginda-
stólinn var fullur af fíltersígarettustubbum,
rauðum í endann. Aftur á móti var sá á
skrifborðinu yfirfullur af Camelstubbum.
Brennivínsflaskan hafði hinsvegar verið
samviskusamlega tæmd og rauðvínið var
nær gengið til þurrðar. Það var rétt á mörk-
unum að ég næði að vinda úr flöskunni
smáleka í klístrað glasið. Við fótagaflinn á
rúminu lágu fötin í hrúgu, utan bijóstahald-
arinn, hann hafði látið sér nægja að síga
niður hliðina á fletinu. Hann lá þama einn
á gólfinu, minnismerki nætur sem ég gat
ómögulega komið fyrir mig hvemig liðið
hafði.
Þó rámaði mig óljóst í að hafa farið í
Þjóðleikhúskjallarann til þess eins að verða
vitlaus á endalausu kjaftæði um kynferðis-
komplexa Lérs konungs sem Shakespeare
karlinn skvetti úr fjöður sinni forðum tíð
og nú hafði dunkað niður á íjalir Þjóðleik-
hússins. Ef ég þeVki skaðræðis fylliríiskjaft-
inn á mér rétt þá hef ég vafalaust lokið
honum upp í svo sem hálfa gátt svo ljós
mitt mætti skína út á milli tannanna. Þó
get ég varla ímyndað mér að ég hafí sært
nokkum viðstaddra, þetta vora nú einu sinni
tildurrófur svo djúpt grafnar í jörðu að þang-
að bárast engin hljóð, a.m.k. ekki ofan frá.
Til era menn svo óbjörgulegir í kvenna-
málum að þeim er alls fyrirmunað komast
yfír konu nema þær því sem næst liggi lá-
réttar fyrir og þá vitanlega af völdum víns
og rósa. Slíkir kónar era af augljósum
ástæðum ekki hátt skrifaðir heldur hrakyrt-
ir af flestum. Hins vegar er aldrei minnst
á þær konur sem fara á öldurhús og draga
þaðan hálfdauða slordóna að því er ætla
mætti til þess eins að komast í sem milliliða-
lausast samband við Bakkus konung í öllu
sínu veldi.
Sú sem lá í rúminu mínu hlaut að vera
ein þeirra kvenna sem kjósa að skemmta
sér á þennan spíritíska hátt. Ekki gat hún
verið ein af þessum sem alltaf era að leita
uppi fyllirafta til að frelsa þá, því þær taka
menn undantekningarlaust heim til sín til
að geta helt oní þá lauksúpu að morgni.
Nei, þetta var ekki Florence NightingaleJ
En hver húri var eða hvernig henni hafði
skolað upp í rúm til mín, ég segi nú bara
eins og skáldið — mér er það hulið. Það
seinasta sem ég mundi var að ég studdi
mig við ljósastaur fyrir framan Þjóðleik-
húsið og bað Guð að senda mér leigubfl.
Hitastækjan í herberginu var kæfandi
enda hafði konan sparkað af sér sænginni.
Hún grúfði höfuðið ofan i koddann og ég
vonaði að hún mundi aldrei snúa sér við og
líta framan í mig. Vonandi væri vera henn-
ar þama þvílíkur misskilningur að í raun
væri hún alls ekki til og ég ekki heldur.
Hún hafði stóran fæðingarblett á vinstra
herðablaði og mér varð hugsað til kvistsins
í göngustaf gamla mannsins sem ég sá oft
á rölti við kirkjugarðinn.
Aðeins ef ég hefði haft vit á því að fara
heim til hennar í stað þess að koma með
hana hingað, þá hefði ég þó getað sloppið.
Eins og það gat nú líka verið fróðlegt að
skoða bæinn undir slíkum kringumstæðum,
einmitt þegar maður var hvorki fullur né
timbraður og þó hvortt veggja, sem sagt
ekki til í áþreifanlegu formi. Já, aðeins
ef . . . en vit fylgir því miður ekki rænu-
A skrifborðinu lá ljóðabók sem mér hafði
nýlega áskotnast á Hádegisbamum. Hún
kostaði þijú pemóglös auk tóbaks. Ég seild-
ist til hennar opnaði hana og las:
Víst ertu dula
drusla dusilmenni
stóð þar,
fantur og fúlmenni, o.s.frv.
Ég flýtti mér að loka bókinni enda ekki
vanur að líta í spegil nema þegar ég rakaði
mig.
I því sneri konan sér við, laglegasta
hnáta, þótt auðvitað prýddu þeir hana ekki,
augnskuggamir, sem lekið höfðu niður and-
iitið. Og þama var gresjan þríhymda sem
ég hafði, öragglega af veikum mætti, sökkt
mér í þessa óminnis nótt og sáð í hana því
vonleysi sem fylgir tveimur einstæðingum
sem renna saman í eitt, svo órafjarri hvor
öðrum.
Höfundurinn er Ijóöskáld og dvelur sem stendur
í Svíþjóö.
II. Hún
Dagurinn seytlaði inn í vitund hennar þar
sem hún lá í þvældum rúmfötum með súram
svitakeim og daufri áfengislykt. Það var
augljóst að sá sem átti þetta rúm var einn
þeirra piparsveina sem ekki vora að gera
sér þá fyrirhöfn að þvo rúmfötin reglulega.
Sennilega var rúmið líka notað sem sófí
þegar ekki var sofíð í því.
Atburðir næturinnar fóru að raðast sam-
an í huga hennar. Hún hafði farið með tveim
skólasystram sínum í Leikhúslqallarann en
skildi við þær þegar þær vora komnar í
hrókasamræður við Þórð íslenskulektor.
Hún nennti ekki að taka þátt í þeim leik
stallsystra sinna að fá kvennagullið í
íslenskudeildinni til að taka eftir sér.
Stelpumar hafði hún ekki séð eftir það
og gerði sér svo sem enga rellu út af því.
Ja, ekki fyrr en hún var komin út og þau
tvö höfðu ætlað sér að ná í leigubfl. Þá
höfðu farið að renna á hana tvær grímur.
Stúlka eins og hún af háborgaralegu heim-
ili var því vönust að herrann tæki að sér
að redda leigubílnum. Er út var komið
reyndist hann hinsvegar öllu drakknari en
virst hafði í rökkrinu og þægilegheitunum
niðri í Kjallara. í stað þess að reyna að
gera eitthvað róttækt í leigubílamálinu
hengdi hann sig bara utan í ljósastaur og
virtist helst reikna með því að guð almáttug-
ur sendi honum einkabíl og bílstjóra. Hún
hafði fyllst örvæntingu og skimað í kringum
sig eftir vinkonum sínum. Þær vora hvergi
sjáanlegar svo ekki gat hún slegist í hóp
með þeim. Til alirar hamingju virtist enginn
gefa henni og förunaut hennar sérstakan
gaum. Hvað átti hún að gera? Hún dauð-
skammaðist sín að vera komin með svona
kóna upp á arminn, en hitt var svo annað
mál að ekki gat hún bara gengið burt og
skilið manninn eftir í reiðileysi þama utan
í ljósastaumum. Það væri aldrei að vita
nema löggan kæmi og stingi honum inn —
eða eitthvað.
Hvað hafði hún eiginlega flækt sér í?
Hvað var hún líka að hanga utan í ein-
hverri listamanna- og bóhemagrúppu í
Kjallaranum? Auðvitað vissi hún hver mað-
urinn var, nógu oft hafði hún séð hann í
Eftir Sigrúnu Ragnarsdóttur
þessum hópi. Svo vissi hún líka að hann
drakk hressilega, hafði bara ekki gert sér
grein fyrir að það væri svona þegar komið
var í návígi. En hún hafði alltaf séð eitt-
hvað sérstakt við hann. Hann var svo laus
við allar leiðinlegar hömlur, sagði meiningu
sína hátt og snjallt, auk þess að segja alveg
sérlega skemmtilega frá. Fjandinn hafí það,
maðurinn var andskolli „sjarmerandi" þrátt
fyrir allt.
Þegar hún loksins hafði komið honum
heim var eins og áfengisvíman rynni nokkuð
af honum. Hann varð líkari manninum í
Lei'-húskjallaranum, nema að nú kom upp
rómantík og blíða. Þau sátu við kertaljós
og hann las ljóð. Hvort þau vora eftir ein- '
hvem vin hans í listamannahópnum eða ef
til vill hann sjálfan vissi hún ekki, en þetta
hafði verið ljúf stund og á einhvem hátt
ólík því sem hún átti að venjast.
En — svo fóra þau í rúmið. Æ — um það
vildi hún ekki hugsa, það hafði ekki verið
í neinu samræmi við þau fyrirheit sem hún
þóttist fínna í þessari góðu stund. Jafnvel
þó hann væri kannski listamaður, þá . . .
Nú lá hún þama í svitaþefjandi rúm-
fötunum og veigraði sér við að horfa framan
í daginn og manninn. Drottinn minn, svo
hlaut málningin frá kvöldinu áður að vera
rannin út um allt. Hversvegna hafði hún •
nú ekki haft vit á að fara frekar með hann
heim til sín. Þá hefði hann ef til vill látið
sig hverfa áður en hún vaknaði.
Höfundúrinn stundar nú nám í Stokkhólmi.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 27. JÚNl 1987 1 1