Vísir - 01.06.1979, Blaðsíða 18

VISIR Föstudagur 1. júni 1979
18
„Má ekki bjóöa þér fimm þúsund króna ávisun fyrir tvö þúsund krénur?” .Heyrftu vinur! Afhverju feröu ekkif bankann? Hann er þarna”.
Viltu kaupa fimm þúsund
kall á tvö þúsund kall?
Helgarblaöiö byöur vegfarendum I Austurstræti ávisanir á niöursettu veröi
órakaður með bjórdós
Komi til þin heldur sóöalega
klæddur maöur, órakaBur og
meB bjórdós i hendi, myndiröu
kaupa af honum ávisun rétt
fyrir utan afgreiBslustaöi bank-
anna, jafnvel þó vel væri slegiö
af veröinu?
Til þess aö bæta gráu ofan á
svart var ávisunin krumpuö og
skitug og skrifuö meö skjálfandi
hendi.
Þaö stóö á fjóröa tug manna
til boöa þennan sólrika föstudag
aö hagnast um 3-4 þúsund krón-
ur, svo aö segja án þess aö lyfta
litla fingri. Tvær ávisanir, hvor
aö upphæö fimm þúsund krónur,
voru i boöi og af öllum þeim
fjölda, sem boöiö var aö hagnast
á kostnaö Helgarblaösins, þáöi
þaö aöeins ein kona. Hin ávis-
unin fór I söfnun til styrktar
Kópavogshælinu.
Þeir, sem afþökkuöu kostaboö
undirritaös fyrir rúmri viku siö-
an og lesa þessa grein, naga sig
örugglega I handarbökin, þvi
þaö er ekki á hverjum degi sem
þeim bjóöast slik kjarakaup.
Farðu heldur i bankann
„Heyröu frú, viltu ekki kaupa
af mér þessa ávisun? Þú færö
hana á tvö þúsund krónur”.
„Af hverju ertu aö selja hana á
tvö þúsund krónur? Þú tapar á
þvf” Af hverju feröu ekki meö
hana i bankann?”
Ég er ekki meö nafnskirteini.
Heyröu, þú færö hana á þúsund
kall. Þú græöir fjögur þúsund
krónur”.
„Nei, faröu heldur i bank-
ann”.
Þar varö þessi grandvara
kona af fjögur þúsund krónum.
„Afsakaöu , viltu kaupa þessa
ávisun af mér? Þú færö hana á
tvö þúsund kall”.
„Nei”.
„Þúsund kall þá. Þú græðir
fjögur þúsund.”
„Nei. Hún er örugglega ekki i
lagi”.
Aldrei er manni treyst.
Mér þykir leiöinlegt að
græða á þér
Svona gekk þaö lengi, nema
hvaö vera min á staönum var
farin aö vekja almenna athygli.
Sumum fannst ég vera yfirmáta
grunsamlegur útlits og tóku
stóran sveig til aö foröast þenn-
an fyllikall.
Þrjár stúlkur stóöu og röbb-
uöu saman. Ég þangað.
„Vill ekki einhver ykkar
kaupa þessa ávísun, ég þarf svo
mikiö á peningum aö halda. Þiö
skuluö fá hana á tvö þúsund
kall”.
„Nei, þakka þér fyrir”.
„Þiö skuluö fá hana á þúsund
kall. Gerir þaö, kaupiö hana.
Þiö græöiö fjögur þúsund krón-
ur”.
„Viltu selja hana á þúsund
kall? Af hverju? Er hún ekki
góö?”
„Jú, jú”.
„Meinaröu þetta? Þú veist aö
ég græði á þessu og þú tapar”.
„Já”.
„Heyröu, ég er til i aö kaupa
hana á þúsund kall. Meinaröu
þetta??”
Þaö er naumast hvaö fólk átti
erfitt meö aö trúa mér. En
kaupin fóru fram.
„Mér þykir bara dálitiö leiö-
inlegt aö græöa á þér þegar þú
ert i þessu ástandi”.
Nú, jæja. Þessi góöa kona
græddi fjögur þúsund krónur á
svipstundu og ég þurfti aö fiska
upp næstu ávisun.
Er eitthvað að?
Þaö fannst mér verst hvaö
margir voru i bænum, sem ég
þekkti. Flestir litu meðajimkun-
araugum til min og hristu
höföuöiö. Einn gekk þó til min
og spuröi hvort ekki væri allt i
lagi. Ég stjakaöi honum til hliö-
ar svo hann skyggöi ekki á Jens
ljósmyndara, sem var I felum.
Þaö er þvi oröiö mér mikiö
kappsmál, aö þessi grein birtist
sem allra fyrst til aö mitt ágæta
mannorð hreinsist. En áfram
meö söguna.
Stór hringur haföi nú myndast
kringum undirritaöan. Menn
foröuöust eins og heitan eldinn
aö nálgast þennan brjálaöa
ávisanamann- Þeir fáu, sem
ég náöi aö ávarpa, brostu til min
skilningsrlku brosi og hrööuöu
sér svo á braut.
Utangarösmaöurinn stillir sér
upp i Austurstræti og svipast
um eftir viöskiptavinum.
Þaö er ekki á hverjum degi sem mönnum eru boönar ávfsanir á
niöursettu veröi i Austurstræti og vakti þessi sölumennska bersýni-
lega bæöi forvitni og athygli.
...Bfddu aöeins. Þú átt eftir aö skrifa aftan á ávfsunina” sagöi
stúlkan sem seldi mér happdrættismiöana.
...,,Þú tapar á þvf. Faröu heidur I bankann”.
Nú var útlitiö svart. En þá
kom góöleg kona og spuröi mig,
hvers vegna ég færi ekki með
ávisunina f bankann. Hann væri
hér rétt hjá og opinn.
„Ég er ekki meö nafnskír-
teini”.
„Talaöi bara viö stúlkurnar,
þær geta fundiö nafnnúmeriö
þitt”.
Griman var aö falla, svo ég
greip til örþrifaráöa.
„En ég fæ ekki afgreiöslu.
Þær segja aö þaö sé vinlykt út
úr mér”.
„Þaö var nú verra, þú ættir
samt aö reyna”.
Svo gekk hún á braut.
Þeir gleymdu fengu að
njóta þess
Ég var oröinn þreyttur á
þessu og mér fannst lögreglan
vera farin aö gjóta til min aug-
unum heldur ákveðiö. Og ég
vildi ekki fyrir nokkurn mun
fara sjálfur meö þessa krump-
uöu og skitugu ávisun i banka,
jafnvel þó ég heföi sjálfur skrif-
aö hana. Ég gerði siöustu til-
raun. Þarna var sölustúlka meö
happdrættismiöa til styrktar
Kópavogshælis. Ég bauö henni
miöann, hún gæti þá sett af-
ganginn I söfnunina.
„Nei, þvi miöur, ég hef enga
peninga”.
„Þúsund kall þá?”
„Nei, en þaö má ekki bjóöa
þér happdrættismiöa?”
Þaö varö úr. Ég keypti tvo
miöa á þúsund kall stykkiö.
„Viltu ekki fá til baka?”
„Nei, settu afganginn i söfn-
unina”.
„Biddu aöeins, þú þarft aö
skrifa aftan á ávisunina”.
Þarna fór seinni ávisunin og
mannorö mitt um leiö. Er ég var
á rölti um miöbæinn seinna
sama dag, varö ég var viö aö
fólk var aö benda á mig, sagöi
nokkur orö viö samferöafólk
sitt og hristi siöan hausinn. Ég
haföi heldur ekki skipt um föt.
— ATA
Vill einhver kaupa fimm þúsund kall á tvö þúsund
krónur? Fyrir þúsund krónur þá?
Helgarblaðsmenn brugðu á leik síðasta föstudag
og vildu kanna, hvernig gengi að selja fimm þúsund
króna ávísun á tvö þúsund krónur niðri í miðbæ.
Það gekk vægast sagt illa og er það sennilega því að
kenna, að menn treystu því ekki að ávisunin væri
„góð" og sennilega fannst þeim undirritaður ekki
nógu traustur í útliti.
'4