Morgunblaðið - 21.09.2002, Side 43

Morgunblaðið - 21.09.2002, Side 43
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002 43 rís turn ljóssins þar sem tíminn sefur. Inn í frið hans og draum er förinni heitið. (Snorri Hjartarson.) Við þökkum Leifu samfylgdina og biðjum Guð að geyma hana. Elsku Sigga og fjölskylda. Megi Guð og englarnir gefa ykkur styrk í sorginni. Kveðja, Jóhanna, Berglind og Anna Jórunn. Ég var á leiðinni í skólann þegar Diljá systir hringdi í mig og sagði mér að amma væri dáin og hún væri á leiðinni að sækja mig. Á meðan ég beið á götuhorninu frusu hugsanir mínar og þiðnuðu á víxl og úr varð einn hrærigrautur af minningum. Ég hafði aldrei misst svo náinn ástvin og ég vissi ekki hvernig mér átti að líða, ég var ringluð. Kvöldið áður höfðum við systkinin verið hjá ömmu og kvatt hana þar sem mamma taldi að hún ætti ekki langt eftir. Amma Leifa hafði verið sjúkling- ur frá því að ég man eftir mér en baráttumanneskja mikil sem trúði því að einn daginn myndi henni batna og ég trúði því líka. Hún sætti sig aldrei við að verða gömul og veik og í hvert sinn er nýir kvill- ar sóttu á sárþjáðan líkama hennar barðist hún gegn þeim með mikilli þrautseigju. Amma elskaði lífið og sætti sig illa við að geta ekki tekið meiri þátt í því. Hún leit aldrei á sig sem gamla konu og tók því ekki þátt í starfi eldri borgara, það starf var bara fyrir gamalt fólk. Elsku amma mín nú er þjáningum þínum lokið og þú komin til afa sem þú saknaðir svo mikið. Ég er sátt við tilfinningar mínar þótt sárar séu vegna þess að ég veit að nú líður þér vel er þú horfir yfir hópinn þinn. Ég mun aldrei gleyma stundunum okkar í eldhúsinu þínu, hugrekki þínu og lífsorku. Þú kenndir mér að gefast ekki upp þótt móti blési og ég mun reyna í framtíðinni að fara eftir því og haga seglum mínum eftir vindi. Kysstu afa frá mér. Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sigurður Jónsson.) Þín Kristbjörg. stöku konu lengi fékk hún strax stórt rúm í hjarta mínu og huga. Ég verð ævinlega þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast Charlottu. Kynni mín af henni auðguðu líf mitt og gáfu mér aukið víðsýni sem ég mun búa að í framtíðinni. Í dag finn ég fyrir fátækt og söknuði yfir að hafa ekki fengið tækifæri til að kynnast Charlottu betur en gleðst þó yfir að hafa fengið að eiga hlutdeild í lífi hennar þennan stutta tíma. Ég kveð merkilega konu og mannvin með þakklæti og djúpri virðingu og sendi ástvinum hennar innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minn- ing Charlottu Maríu Hjaltadóttur. Ólöf Guðný Valdimarsdóttir. Við kynntumst í París. Hún vann í sendiráðinu. Og var svo orginal. Eitt kvöldið bauð hún okkur Halla Jóns og Hrafni Jökuls út að borða á La Coupole. „Já, eruð þið með Miss Mac- Lean?“ spurði þjónninn þegar okk- ur bar að garði og vísaði okkur síð- an að borðinu þar sem Charlotta sat og var búin að panta fyrir okkur 7 kg af sjávarfangi. Þetta var eitt af kvöldum lífsins. Charlotta var uppáhaldskonan mín. Hún var stærri en lífið. Slíkt fólk deyr ekki þótt það deyi. Ég var búinn að lofa að hringja þegar ég kæmi heim eftir sumar á Ítalíu. En svona er það. Öll líf eru of stutt og ekkert símtal er nógu langt. Þegar ég horfi á númerið heyri ég hlæj- andi rödd hennar. Sæl vertu, Charl- otta. Hallgrímur Helgason. ✝ Jón Hannessonfæddist á Undir- felli í Vatnsdal í A- Hún. 2. júní 1927. Hann lést á Heil- brigðisstofnuninni á Blönduósi 10. sept- ember síðastliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Hólmfríður Steinunn Jónsdóttir og Hannes Pálsson. Systkini Jóns eru Ásta, Páll og Guð- rún, sem eru látin, og Bjarni og Guð- mundur, sem lifa systkini sín. Hinn 8. október 1954 kvæntist Jón eftirlifandi eig- inkonu sinni, Ástu S. Magnúsdóttur. Börn þeirra eru: Steinar, f. 1954, Rúnar, f. 1957, Hannes, f. 1961, og Jónína Guðbjörg, f. 1963. Fyrir átti Jón dóttur, Jósefínu Stellu, sem er látin. Afkomendur Jóns og Ástu eru í dag 22. Útför Jóns verð- ur gerð frá Blöndu- óskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Ég vil fyrir hönd okkar systk- inanna minnast hans afa okkar í nokkrum orðum. Ég man fyrst eftir afa þegar pabbi og mamma fóru með okkur pjakkana til Blönduóss að heimsækja afa og ömmu á Húnabrautinni. Alltaf leið mér vel þegar ég kom til þeirra, amma ávallt með eitthvað gott að borða og afi mjög svo til í að spjalla við okkur um heima og geima. Svo voru nú Guðbjörg og Hannes alltaf til í að gantast eitthvað við okkur. Rúnar og Steinar voru flognir úr hreiðrinu svo að ég sá þá ekki svo oft á Húnabrautinni, en þeir komu bara í heimsókn á Breiðabólstað í staðinn, það þótti okkur bræðrun- um mjög gaman. Ég veit ekki hvað hefði orðið úr mér ef ég hefði ekki haft afa til að kenna mér svo margt gott. Hann var alltaf að vinna en virtist samt alltaf hafa tíma í hin ýmsu áhugamál sem voru helst skákin og að spila á spil. Já spilin, það er ekki hægt að sleppa því að minnast á þá algengu sjón að sjá afa sitja við eldhúsborðið og leggja kapal, drekka kaffi og reykja Cam- el sígarettur. Þessu fannst mér gaman að fylgjast með, hvernig afi bar sig að við spilin og skipti þá ekki máli þó að ég væri ekki hrifinn af sígarettureyknum, maður lét sig hiklaust hafa það. Ekki man ég hversu mörg sumur ég vann hjá afa í steypustöðinni, en hitt veit ég að ég hef aldrei séð eftir einni einustu mínútu sem ég var þar. Þá var ég oftast í fæði og húsnæði hjá afa og ömmu og ekki var maður svikinn af þeirri þjónustu sem hún amma veitti. Alveg ótrúlegt hvað hún nennti alltaf að elda ofan í okkur alla og að vera útivinnandi líka, ég er ekki viss um að það myndu margar konur gera þetta í dag. Það eru svo mörg atvik sem koma upp í hugann þegar ég minn- ist afa. Til dæmis þegar hann og Renó duttu út um framrúðuna á steypubílnum en ekki fór þó verr en svo, að þeir fengu báðir smá skrámu á trýnið og kannski varð stoltið fyrir smá skrámu líka. Ekki mátti afi vera að því að stoppa bíl- inn til að skipta um rúðu og keyrði hann í heila viku með hann fram- rúðulausan. Hann var oft orðinn ansi skítugur eftir daginn en ekki kvartaði hann, nema þá helst yfir því að Renó neitaði alfarið að fara með honum í bíltúr í allmarga daga á eftir. Vinnusemi, dugnaður, hjálp- semi og gleði eru þau orð sem koma upp í hugann þegar ég hugsa um afa og svoleiðis mun ég ávallt minnast hans. Kæra amma, Steinar, Rúnar, Hannes, Guðbjörg og fjölskyldur. Ég vil votta ykkur mína dýpstu samúð við fráfall góðs eiginmanns, föður, afa og síðast en ekki síst góðs vinar. Fyrir hönd barnanna hennar Stellu, Jón Hannes Kristjánsson. Í dag verður til moldar borinn móðurbróður minn, Jón Hannesson frá Blönduósi. Jón ólst upp á Und- irfelli í Vatnsdal og bjó lengst af ásamt fjölskyldu sinni á Húnbraut 22 á Blönduósi. Jón hafði sterkar taugar til æskustöðvanna enda kominn af kraftmiklum Húnvetn- ingum langt fram í ættir. Leið hans lá oft í Vatnsdalinn enda stundaði hann þar nokkurn búrekstur og hélt skepnur lengi vel á Nautabúi á jörð sem hann sjálfur átti og var hluti af æskuheimilinu Undirfelli. Jón, eða Búbbi eins og hann var gjarnan kallaður af fjölskyldunni, starfaði lengst af við verklegar framkvæmdir og rak um árabil Steypustöð Blönduóss og tók að sér ýmis verk í verktöku meðal annars við gatnagerð og byggingar. Vinnu- semi var honum í blóð borin og vinnutíminn því oft langur. Fyrir hann skipti máli að halda uppi at- vinnu á svæðinu og byggja upp bæi og sveitir í Húnavatnssýslum. Hann átti það sammerkt með systkinum sínum að huga ekki mik- ið um eigin hag en þeim mun meira að velferð þeirra sem í samfélaginu bjuggu. Búbbi var orðinn nokkuð fullorð- inn þegar ég, yngst systkina minna, kynntist honum en ljóst mátti þó öllum vera, að þar var á ferðinni tápmikill maður og gamansamur enda átti hann það til að glettast við mann í tíma og ótíma þau skipti sem hann átti leið til höfuðborg- innar og dvaldi hjá móður minni og systur, Ástu. Hann bar með sér góðan þokka enda drengur góður og þeir voru margir sem lögðu leið sína á Húnabrautina til að heilsa upp á hann og spjalla um málefni líðandi stundar. Móður minni var þessi bróðir afar kær og mátti merkja hlýjuna sem hún bar til hans er henni varð hugsað til æsku- áranna í ærslafullum leikjum þeirra systkina. Þar komu aflraunir oft við sögu enda Búbbi kraftakarl sem hafði gaman af því að keppa við aðra um afl og þor enda mun hann hafa æft frjálsar íþróttir af kappi á sínum yngri árum. Til er mynd- bandsbrot af þátttöku Búbba í íþróttakeppni frá unglingsárum hans. Ástu nafnið hefur verið Búbba kært því Jón gekk að eiga konu að nafni Ásta Magnúsdóttir sem ættuð er undan Eyjafjöllum og átti með henni fjögur börn, Steinar, Rúnar, Hannes og Guðbjörgu, sem öll eru upp komin, en fyrir átti hann dótt- urina Jósefínu sem lést fyrir aldur fram fyrir fáeinum árum. Þó að fjölskyldurnar hafi búið í sitt hvorum landshlutanum hafa samgöngur og tengsl á milli þeirra alla tíð verið mikil og ávallt var komið við þegar leiðin lá suður eða norður. Fyrir rétt rúmum mánuði átti ég leið norður og kom þá við hjá Búbba og Ástu með fjölskyldu mína. Þá hafði frændi minn verið að mála útihurðina enda var þess ávallt gætt að hafast eitthvað að þótt langt væri liðið á starfsævina. Nældu dætur mínar sér í ofurlitla málningarbletti á fötin sín svona til minningar um ferðina. Í þessari heimsókn var ýmislegt skrafað yfir rjúkandi kaffi og nýbakaðri skúffu- köku Ástu sem Búbbi sagðist ekki komast af án. Mikið var spjallað um horfur í atvinnumálum og skeggrætt um hugsanleg úrslit í næstu uppstillingum, prófkjörum og kosningum því stjórnmál og hagur landsins var honum ofarlega í huga. Þó að Búbbi hafi átt við nokkra vanheilsu að stríða var hann furðu hress að sjá og sagðist líða vel og óraði mann ekki fyrir að svo stutt væri þangað til kallið kæmi. Þau voru samhent eldri systkinin úr Vatnsdalnum, þau komu hvert árið á eftir öðru í heiminn á fyrsta áratug fullveldis landsins og hverfa hvert árið á eftir öðru úr þessari jarðvist við árþúsundamót. Ég færi eiginkonu Jóns, Ástu og börnum þeirra og bræðrum samúðarkveðj- ur. Minningin um góðan dreng lifir áfram. Guðrún Stella Gissurardóttir. Mætur maður er fallinn í valinn. Maður sem ég leit upp til og kenndi mér margt um lífið og tilveruna. Góður var hann heim að sækja og var þá farið um víðan völl í um- ræðum um stjórnmál, verklegar framkvæmdir og alls kyns hug- myndir. Ekki er ég frá því að stundum hafi móðurbróðir minn brosað innra með sér að mér, óreyndum manninum í lífsins ólgu- sjó. Í mínum huga var Jón Hann- esson afar heilsteyptur maður. Þar var hugsunin manngildi ofar auð- gildi. Hann elti ekki ólar við tísku- strauma í þjóðmálum, var alla tíð róttækur vinstri maður. Sagði oft að hann og Jón Múli væru einu al- vöru kommarnir á Íslandi. Ég er ekki frá því að það hafi verið rétt. Jón Hannesson var sprottinn upp úr hinni gömlu bændamenn- ingu. Hann ólst upp á Undirfelli í Vatnsdal, stundaði nám við Héraðs- kólann á Laugarvatni og síðan við Bændaskólann á Hvanneyri en það- an útskrifaðist hann sem búfræð- ingur. Örlögin höguðu því þannig til að ekki varð hann bóndi en þó var Jón alla tíð með einhvern bú- skap á jörð sinni Nautabúi í Vatns- dal, aðallega hross, meðfram sinni hefðbundnu vinnu. Góður hesta- maður var hann á yngri árum og átti þá gæðinga. Á þeim árum var Jón afreksmaður í íþróttum og seinna var skák- og bridgelistin honum uppspretta andlegra átaka og líka reyndar slökunar frá erli hversdagsins. Jón var athafnamaður. Hann hafði áhuga á og kom að margskon- ar atvinnusköpun á Blönudósi í gegn um árin. Árið 1981 keypti hann Steypustöð Blönduóss og rak það fyrirtæki með myndarbrag, þótt heldur hafi dregið úr starfsem- inni hin síðari ár er heilsu hans fór að hraka. Það hryggir mig að sjá þau fara hvert af öðru systkinin frá Und- irfelli, að mínu viti allt of fljótt. Ég sakna staðfestunnar, raunsæisins, viskunnar, reynslunnar og samvist- anna. Þau voru klettar. Jón Hann- esson var klettur. Kristinn Dagur Gissurarson. Í dag kveð ég vin minn og félaga Jón Hannesson. Það voru mín for- réttindi að hafa eignast hann sem vin og góðan félaga. Jón reyndist mér alltaf vel, ráðagóður með af- brigðum og góður heim að sækja. Jón hafði fastmótaðar skoðanir og stóð einatt á sínu, hann var vel inni í öllum málum enda spáði hann og spekúleraði mikið. Það brást ekki þegar ég leit við í eldhúskróknum á Húnabrautinni, þáði þar kaffi og meðlæti, þaðan fór ég alltaf ríkari, ríkari af fróðleik. Aldrei vorum við uppiskroppa með umræðuefni og víða var komið við. Ég hafði sér- staka unun af því þegar Jón sagði mér sögur af afa mínum Indriða frá Gilá. Það verður tómlegt hornið hans Jóns, næst þegar ég dett inn í kaffi á Húnabrautinni, en þá á ég Ástu mína að. Mig langar að rifja upp stórkost- legt ferðalag okkar Jóns sumarið 1999. Það barst í tal í einni spjallstund okkar á Húnabrautinni ásamt kleinum og skúffuköku að Jón lang- aði að ferðast um Strandir og Vest- firðina. Málið var að hann treysti sér ekki til að keyra og Ásta hans gat ekki lagt það á sig að sitja svo lengi í bíl. Ég sagði strax „ekki vandamálið, ég skal skutlast með þig!“ og við það sat. Ásta nestaði okkur út á þjóðlegu nótunum, hangikjöt, sviða- sultu, harðfiskur og fl. Nestinu voru gerð góð skil á þúfnabörðum og rekaviðardrumbum. Ferðahand- bókin sem ég tók með var lítið not- uð þar sem Jón var talandi ferða- handbók, víðlesinn og fróður um landið okkar. Við ókum til Hólma- víkur og Strandirnar í einni beitu. Þá var farið fyrir Drangsnesið. Þar sem við vorum að virða fyrir okkur gömul sundlaugarbrot í Hveravík- inni kom að okkur bíll á miklu kasti og út úr honum stökk maður vel vopnaður, okkur leist nú ekki vel á blikuna í fyrstu en fljótlega kom í ljós að þarna var á ferð hinn besti karl en minkur var þar í grjóturð og beðið eftir minkabana. Þarna dvöldum við um stund og fylgd- umst með sigri mannanna á minkn- um. Vestfirðina tókum við á þrem dögum, komum við á öllum helstu stöðum og mikið var spáð. Einn af okkar gististöðum var Patreks- fjörður, Rúnar sonur Jóns var þar staddur vegna vinnu sinnar og benti hann okkur á að panta gist- ingu á þeim stað sem hann hélt til á. Ég hringdi og það var sjálfsagt. Dálítill púki kom upp í mér og tjáði ég konunni að okkur skötuhjúunum hefði sinnast, hvort við gætum ekki fengið sitt hvort herbergið. Konu- angann setti hljóða en stundi loks upp að það væri í lagi, á meðan á samtalinu stóð hristist Jón allur af hlátri, þessu hafði hann gaman af. Konunni létti þegar við mættum á staðinn og hún fékk að vita það rétta. Oft erum við búin að hlæja að þessu síðan. Síðasta daginn komum við að Reykhólum þar sem Jón hafði byggt upp Þörungaverk- smiðjuna á sínum tíma, hana feng- um við að skoða í krók og kima. Lokapunkturinn var eldhúskrókur- inn hjá Ástu en þar beið okkar drekkhlaðið borð eins og alltaf. Þessi ferð er ein sú skemmtilegasta og fróðlegasta sem ég hef farið, svo var Jóni fyrir að þakka. Nú er Jón Hannesson allur, löngu lífsstarfi er lokið. Ég minnist hans með söknuði, þökk og virð- ingu. Ásta mín og fjölskyldan öll, megi góður Guð styrkja ykkur á erfiðum stundum. Kristín I. Marteinsdóttir, frá Gilá. JÓN HANNESSON "                 )   )        -9< 89< == 5 *, 5#" - " -   ./       )  +%  .% 2 &  . )      $ -! +) " <0#1 -! +) " $! -  "  -! " #)   +) " -#1  -! "   -! " +! $#) +) " #1 -! +) " ()   5 " -  + -! " -  (,  +) " 5#   " $> ,$  +)   101

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.