Morgunblaðið - 09.03.2004, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 9. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Hannes ÁgústHjartarson
fæddist á Stóru-Þúfu
í Miklaholtshreppi
hinn 8. júní 1924.
Hann andaðist á
Sjúkrahúsi Akraness
2. mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hjörtur Líndal
Hjartarson, f. 18.
apríl 1899, d. 12.
nóvember 1978, og
kona hans Sigríður
Einarsdóttir, f. 21.
júlí 1896, d. 26. ágúst
1991. Systkini Hann-
esar eru: Magnes Signý, f. 1922, d.
1970; Einar Bjarni, f. 1926, d. 2000;
Þorsteinn f. 1928; Sigríður Þor-
gerður, f. 1930; Þórey, f. 1932,
d.1996; Jón, f. 1934; og Áslaug, f.
1938.
barnabörn. 4) Heiðrún, f. 3. febr-
úar 1958. Maki hennar er Ingólfur
Hafsteinsson. Þau eignuðust þrjú
börn og eru tvö þeirra á lífi. 5)
Þorgerður Hanna, f. 9. júlí 1959.
Maki hennar er Egill Másson. Þau
eiga tvö börn og Þorgerður Hanna
á eina dóttur frá fyrra hjónabandi.
6) Guðni, f. 8. ágúst 1963. Maki
hans er Lilja L. Aðalsteinsdóttir.
Þau eiga þrjú börn.
Hannes og Þorgerður hófu bú-
skap á Jaðarsbraut 13 á Akranesi.
Bjuggu þau þar í nokkur ár og
fluttust síðan að Höfðabraut 16
þar sem þau bjuggu í 40 ár. Síðast
áttu þau heimili saman að Vestur-
götu 109, en Hannes dvaldi síðustu
tvö ár ævi sinnar á Sjúkrahúsi
Akraness.
Hannes vann margvísleg störf,
lengst af hjá Akraneskaupstað.
Hann var virkur í ýmiss konar fé-
lagsstarfi, bæði hjá Hestamanna-
félaginu Dreyra og í Stúkunni Ak-
urblóm.
Útför Hannesar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hannes kvæntist 29.
maí 1948 Þorgerði
Bergsdóttur, f. 24.
maí 1924. Foreldrar
Þorgerðar voru Berg-
ur Á. Arnbjörnsson, f.
17. ágúst 1901, d. 5.
janúar 1993, og Sara
Ólafsdóttir, f. 24.
mars 1902, d. 18. des-
ember 1986. Börn
Hannesar og Þorgerð-
ar eru: 1) Smári, f. 22.
nóvember 1948. Maki
hans er Gunnhildur
Júlía Júlíusdóttir og
eiga þau eina dóttur.
2) Ólöf, f. 15. mars 1952. Maki
hennar er Sævar Benediktsson.
Ólöf á tvö börn og fjögur barna-
börn. 3) Haukur, f. 17. mars 1953.
Maki hans er Sigríður Svavars-
dóttir. Þau eiga þrjú börn og tvö
Elsku pabbi minn. Alla tíð hefur
líf þitt snúist um að gera sem mest
úr litlu. Þinn auður var ekki verald-
legur. Það var annað sem átti hug
þinn. Barnahópurinn var stór og í
okkar uppvexti unnuð þið mamma
saman í að láta hlutina ganga upp.
Þið gáfuð okkur allt sem skipti máli,
mikla ást og umhyggju. Pabbi, þú
varst einstaklega hjartahlýr og góð-
ur og við börnin þín áttum í þér góð-
an vin. Barnabörnum þínum varstu
heimsins besti afi. Allar þær ynd-
islegu stundir sem við áttum með
þér verða okkur nú dýrmætar minn-
ingar.
Og ættarmótin þegar þú og systk-
inin hittust með fjölskyldur ykkar.
Þar sé ég þig fyrir mér syngja hátt
og hlæja mikið. Þú áttir góðan hóp
vina sem þú ferðaðist með í fjölmörg
sumur. Þið mamma fóruð brosandi
af stað í þessar ferðir og komuð eins
heim aftur. Þú varst mikill dýravin-
ur og þar voru hestarnir í efsta sæti.
Það er svo óteljandi margt sem
um huga minn fer, ég er þess viss að
allt það veistu, pabbi minn. Síðustu
tvö árin hrakaði heilsu þinni og þá
voruð þið mamma nýflutt í fallegu
íbúðina ykkar á Vesturgötu 109, þar
sem foreldrar þínir bjuggu á sínum
tíma. Það var ekki auðvelt þegar þú
þurftir að fara á sjúkrahús og dvelja
þar, en allir reyndu sitt til að létta
þér lífið. Og þar var mamma eins og
ævinlega langbest. Við munum nú
gera allt til að létta henni lífið í sorg-
inni. Þú barðist í lokin eins og þú
hafðir svo oft þurft að gera í lífinu,
en svo varstu tilbúinn að kveðja okk-
ur. Þú renndir augum yfir hópinn
þinn eins og til að segja okkur að
ferðalagið væri að hefjast. Á nýjum
stað taka margir ástvinir þér opnum
örmum. Ég mun alltaf sakna þín
með fullan hug af þakklæti fyrir að
hafa átt þig að. Ég veit að nú líður
þér vel og þjáningum þínum er lok-
ið.
Elsku mamma mín, ég bið Guð að
vaka yfir þér og okkur öllum.
Starfsfólki E-deildar Sjúkrahúss
Akraness sem annaðist pabba sendi
ég ástarþakkir fyrir að létta honum
síðustu ævisporin. Guð blessi ykkar
störf, þið eruð sannkallaðir englar.
Elsku pabbi minn, megi Guð gæta
þín. Sofðu rótt. Takk fyrir allt og
allt.
Þín
Ólöf.
Tengdafaðir minn, Hannes Ágúst
Hjartarson, skildi við þennan heim á
sama hátt og hann lifði, umvafinn
hlýju og ást konu sinnar og barna.
Þessi örláti, stolti, upplýsti verka-
maður velktist aldrei í vafa um hver
raunveruleg auðæfi þessa heims
væru: fyrir honum voru það fjöl-
skyldan og vinir. Honum fannst
hann sérlega ríkur maður og þreytt-
ist ekki á að benda öðrum á það.
Ég kynntist Hannesi fyrir rúmum
20 árum. Hannes átti gott bókasafn
og hafði mikið dálæti á ljóðum. Ég
minnist góðra stunda er við ræddum
um ljóð og ljóðskáld, kosti og galla
og óvæntar tengingar milli hinna
sömu. Hannes hafði frá mörgu að
segja þegar kom að ævi þjóðskálda
jafnt sem góðskálda.
Hann fylgdist vel með þjóðmálum
og enn betur bæjarmálum á Akra-
nesi. Hann var örlátur þjóðernis-
sinni í jákvæðum skilningi orðsins,
ferðaðist mikið um Ísland, en aldrei
til annarra landa. Maðurinn var
rauður sósíalisti, fyrrum mikill
hestamaður, góðtemplari, bók-
menntaunnandi og hrókur alls fagn-
aðar í fjölskylduboðum, síhlæjandi
og oftlega á fjórum fótum, í leik við
yngstu gestina.
Ég sé Hannes fyrir mér á frið-
sælum stað, það er sjávarniður í
fjarska. Hann unir sér í félagsskap
með gengnum vinum og ættingjum
og brýtur ótal bréfbáta sem hann
fleytir inn í eilífðina til fundar við
okkur sem enn lifum.
Elsku Hannes, frá mér og minni
fjölskyldu, takk fyrir allt og allt.
Egill Másson.
Elsku afi minn. Með þessum fal-
lega sálmi langar mig að kveðja þig
og þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir við megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Þú varst heimsins besti afi og allt
sem barn getur óskað sér að eiga.
Allar stundirnar sem þú eyddir í að
spila við okkur barnabörnin, ganga
með okkur Langasandinn og tína
steina, þær eru ómetanlegar í minn-
ingunni. Þú varst alltaf svo góður
við okkur öll og ræktaðir fjölskyldu
þína af einstakri alúð.
Nú hefur þú loksins fengið hvíld-
ina. Ég veit að það verður vel tekið á
móti þér á nýjum stað og þar mun-
um við hittast aftur síðar, elsku afi
minn.
Ég bið Guð að blessa elsku ömmu
og okkur öll í okkar sorg. Við pöss-
um ömmu fyrir þig.
Hvíl í friði, elsku afi minn. Sofðu
rótt.
Þín afastelpa,
Erla.
Það var mikið happ þegar þau
hjón Hannes og Þorgerður gengu til
liðs við okkur í stúkunni Akurblóm.
Þau voru strax tilbúin að taka til
hendi og vera virk í félagsstarfinu.
Hannes varð fljótlega ritari og skrif-
aði fundargerðir sem vöktu athygli
fyrir nákvæmni og skemmtilegan
stíl. Sama má segja um allar ferða-
sögurnar, bæði í stúkuferðalögunum
og sumarferðum ferðafélagsins
Áfanga. Hann var alltaf reiðubúinn
að leggja hönd á plóg þegar eftir var
leitað. Þetta viljum við þakka og
minnast. Það er geymt í huga okkar
og gleymist ekki.
Það var hans hamingja að eiga
góða fjölskyldu, konu og börn, sem
studdu hann í erfiðu veikindastríði.
Við sendum öllum ástvinunum inni-
legar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd þessara fáu eftirlif-
andi stúkufélaga.
Helga Helgadóttir.
Þriðjudaginn 9. marz, er kvaddur
frá Akraneskirkju fyrrum tengda-
faðir minn Hannes Á. Hjartarson.
Hann var myndarlegur, lífsglaður,
léttur á fæti og sérstakur á sinn
hátt. Hann var maður tilfinninga.
Hann gat verið snöggur til svars,
snúið upp á sig sem oftar var gert í
gamni en alvöru, því missætti
manna í millum var honum ekki að
skapi. Hann var fordómalaus. Hann
kom alltaf til dyranna eins og hann
var klæddur. Hann var það sem
mestu máli skiptir, heiðarlegur,
bæði gagnvart sjálfum sér og öðr-
um.
Lestur bóka var eitt af áhugamál-
um Hannesar, hann hafði af honum
mikla ánægju, var víðlesinn og
minnugur á það sem hann las. Hann
tók bókina að öllu jöfnu fram yfir
sjónvarpið, sagði hana innihaldsrík-
ari.
Hannes hafði gaman af útivist og
ferðalögum. Hann var mörg ár,
ásamt eiginkonu sinni, í ferðahópi
sem nefnist Áfangar. Sá hópur hefur
farið um Ísland þvert og endilangt,
oftar en einu sinni. Það leyndi sér
aldrei þegar heim var komið úr
þessum ferðum og ferðasagan rifjuð
upp, hversu skemmtilegar þær voru
og honum mikils virði. Hannes taldi
sig ekki þurfa að ferðast til annarra
landa, þau lönd hefðu ekkert það
fram að færa sem Ísland hefði ekki.
Mér er minnisstætt úr þeim, því
miður allt of fáu dagsferðum, sem
við fórum saman hversu næmt auga
hann hafði fyrir landslagi og lífríki
náttúrunnar og hvað hann var víða
kunnugur staðháttum. Hann var
skemmtilegur ferðafélagi.
Hannes hafði fleiri áhugamál.
Hann var virkur þátttakandi í því fé-
lagsstarfi sem hann gaf sig að. Sam-
neyti við annað fólk færði honum
bæði gleði og ánægju.
Hannes þurfti, eins og títt var um
fólk af hans kynslóð, að fara ungur
að árum að vinna fyrir sér. Hann fór
á vertíðir suður með sjó, var í vega-
vinnu ásamt fleiri tilfallandi störf-
um. Hefur lífsbaráttan oft á tíðum
verið allhörð en aldrei heyrði ég
hann tala um að sig hefði skort
nokkurn hlut. Hannes tók virkan
þátt í baráttu verkalýðsins við að
leggja grunninn að því öryggisneti
samfélagsins sem við búum við í
dag. Hefur sú barátta eflaust átt
ríkan þátt í að móta pólitískar skoð-
anir hans en hann fylgdi alltaf
vinstri væng stjórnmálanna. Þótt
hann tæki þátt í umræðum og hefði
ákveðnar skoðanir reyndi hann aldr-
ei að þröngva þeim upp á aðra.
Hann lagði ríka áherslu á það að
menn mynduðu sér sínar eigin skoð-
anir, væru trúir sannfæringu sinni
eins og hann var sjálfur.
Fjölskyldan stóð alltaf næst
hjarta Hannesar. Í hvert skipti sem
hann eignaðist afabarn eða langafa-
barn var eins og um fyrsta barn
væri að ræða, slík var hrifningin og
stoltið. Hann sagði að sinn auður
fælist í fjölskyldunni, ekki í pening-
um eða öðrum dauðum hlutum.
Hann var gæfumaður í sínu einkalífi
og um það var hann vel meðvitaður.
Fyrir eiginkonu sinni Þorgerði
Bergsdóttur, eða Stellu eins og hún
er ávallt nefnd, bar Hannes mikla
virðingu. Hún var hans stoð og
stytta í gegum árin og ekki síst nú
hin seinni ár eftir að heilsu hans tók
að hraka. Á heimili þeirra mætir þér
ávallt hlýja og einlægni.
Það er ekki hægt að lýsa sóma-
manni eins og Hannesi Á. Hjartar-
syni í stuttri minningargrein sem
þessari. Það var mér lærdómsríkt að
kynnast honum. Að leiðarlokum vil
ég þakka Hannesi fölskvalausa vin-
áttu í minn garð alla tíð.
Kæra Stella. Missir þinn er mest-
ur, en þú tókst á við hann með æðru-
leysi og umburðarlyndi sem þér er
svo tamt þegar eitthvað bjátar á. Þú
ert ávallt kletturinn í hafinu. Ég
votta þér og fjölskyldu þinni allri
samúð mína í sorginni við fráfall ást-
vinar og bið Hinn hæsta höfuðsmið
að vaka yfir vegferð ykkar.
Karl Alfreðsson.
Genginn er góðvinur, Hannes
Ágúst Hjartarson, eftir langvarandi
sjúkdómsstríð. Leiðir okkar Hann-
esar lágu saman á vegum góðtempl-
arareglunnar, en hann var einn af
máttarstólpum stúkunnar Akurblóm
á Akranesi, gegndi þar um árabil
ritarastörfum af mikilli árvekni og
með glæsibrag. Einnig átti hann um
skeið sæti í áfengisvarnarnefnd
Akraness og víðar kom hann við
sögu á vettvangi félagsmála og lagði
jafnan heils hugar fram liðsemd sína
þar sem hann sá þess þörf. Hann var
heiðursfélagi í Stórstúku Íslands.
Hannes hafði mikinn áhuga á
þjóðlegum fróðleik, ættfræði og
sagnfræði og ljóðavinur var hann
mikill. Það var unun að ræða við
hann um hugðarefni hans. Þar var
ekki komið að tómum kofum. Hann
var einn þessara sjálfmenntuðu
manna, sem hafði aflað sér staðgóðr-
ar og ótrúlega víðtækrar þekkingar
í skóla lífsins. Það var gott að eiga
samleið með honum og auðvelt að
gleyma sér við þá þekkingarbrunna,
sem hann jós svo ótæpt af á góðum
samverustundum. Hann var líka svo
einstaklega skemmtilegur, ljúflynd-
ur og viðmótsþýður, að návist hans
ein var mannbætandi.
Ég minnist míns kæra vinar með
einlægri hjartans þökk fyrir góð
kynni, drengskap og vinarhug frá
fyrstu kynnum til leiðarloka. Sér-
stakar þakkir flyt ég frá góðtempl-
arareglunni fyrir störf hans að bind-
indismálum. Þar eigum við nú
traustum og heilsteyptum bróður á
bak að sjá.
Eiginkonu Hannesar, Þorgerði
Bergsdóttur, börnum þeirra og öðr-
um ástvinum sendi ég einlægar sam-
úðarkveðjur. Oft minntist Hannes á
sitt mikla barnalán og sagði það
mestu lífsgæfu sína. Guð blessi ást-
vinahópinn allan og leiði hann á
gæfuvegum héðan í frá sem hingað
til.
Björn Jónsson.
Minn gamli vinur, Hannes Hjart-
arson, er til grafar borinn í dag.
Þegar ég kynntist honum fyrir
meira en þrjátíu árum fannst mér að
við værum jafnaldrar, þó að væri
hann þá tvöfalt eldri en ég. Við löð-
uðumst strax hvor að öðrum, mér
fannst hann skemmtilegur, hlýr og
róttækur í skoðunum. Fyrir mér var
hann hinn sanni verkamaður, vel að
sér, baráttuglaður og alltaf tilbúinn
að leggja á ráðin um hvað kæmi al-
þýðunnni best.
Margar myndir líða um hugann
þegar góðs vinar og félaga er
minnst. Ég minnist þess að einn
horfinn sumardag fyrir löngu vorum
við í Skaftafelli ásamt öðru góðu
fólki. Ákveðið var að ganga um fjöll
og fara saman. En þegar við Hannes
litum yfir hópinn laust sömu hugsun
niður í huga okkar beggja. Við tók-
um okkur því fljótlega út úr hópnum
og runnum á fjallið, hann léttfær
eins og vindurinn, þó að kominn
væri af sprækasta skeiði. Við fórum
geyst, en stoppuðum af og til til að
bergja á vatninu úr lækjum og lind-
um og til að kasta mæðinni. Við fór-
um vítt um fjalllendið, létum við
okkur muna um að hlaupa fram að
jökli, stóðum lengi og virtum fyrir
okkur hið tröllslega jöklalandslag og
undruðumst þau meginöfl er móta
landið. Við veltum okkur í lyng-
breiðum, lásum blóm og heyrðum á
kvak fugla. Þess á milli rifjuðum við
upp erindi og stef sem skáldin hafa
ort landinu okkar. Við þuldum líka
kersknisvísur og fórum með skens-
sögur um menn og málefni. Sólin
skein í heiði, veröldin var björt, hlý
og góðleg og við vorum hamingju-
samir. Þegar ég leit í augu hans sá
ég ást hans á landinu skína úr þeim,
þetta væri landið okkar beggja og
við ættum saman að njóta þess,
verja það og vernda. Hann lék við
hvern sinn fingur og gleðin var
sönn, einlæg og djúp.
Að leiðarlokum skal Hannesi
þökkuð samfylgd sem aldrei bar
skugga á. Hann var góður félagi,
alltaf samkvæmur sjálfum sér og fór
aldrei í launkofa með skoðanir sínar
og viðhorf. Það er hollt að fyrirhitta
slíka menn snemma á lífsvegi sínum
og reyna að læra af þeim.
Fjölskyldu og öðrum ástvinum
Hannesar votta ég mína dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning hans.
Sveinn Kristinsson.
HANNES ÁGÚST
HJARTARSON