Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Blaðsíða 9

ÍSLENZKUR TÍKALL-
RÚSSNESKUR DRENGUR
- Rætt við Pál Jónsson, skrifstofumann
— Þetta er lögtaksdeildin,
sjáðu til.
— Ég er í herbergi númer
ellefu, því fræga og alræmda
herbergi. Hefurðu nokkurn tíma
komið þangað? — Já, þangað
koma margir. Ég er við kassann,
tek á móti peningum skattborg-
aranna. Jú, það fara margir pen-
ingar í gegnum hendurnar á
mér, nítján milljónir á síðasta
ári og jafnmikið árið þar áður.
Jú, það kemur fyrir, að sumir,
sem eru að koma að borga, eru
dálítið ónotalegir, skjóta ein-
hverju að manni. En það hefur
aldrei bitið neitt á mig, ég fæ
mér bara í pípu á meðan og bíð
rólegur, þangað til þeir eru bún-
ir. Ég er líka orðinn gamall,
verð 82 í júní og í ágúst verð ég
fertugur starfsmaður hjá þess-
ari stofnun. Fjörutíu ár eru
langur tími, þegar maður horfir
fram, en stuttur, þegar maður
horfir aftur, furðu stuttur . . . .
— Það var árið 1921, erfiðir tímar
og sjö börn heima, ekkert að gera
nema dag og dag. Ég átti kunningja
í lögreglunni, Siguiður Gíslason hét
hann, og ég bað hann að láta mig
vita, ef eitthvað félli til. Og ég fékk
stundum smájobb hjá honum. Einn
daginn kom hann til mín og sggði:
— Nú get ég útvegað þér vinnu, það
er að fara með rússneska drenginn
hans Ólafs Friðrikssonar út. — Það
runnu á mig tvær grímur, mér leizt
ekki á, hvernig þeir fóru að við dreng-
inn. En ég hafði aldrei farið út fyrir
pollinn, og konan eggjaði mig til
þess að fara. Það voru bara tveir
tímar til stefnu, ég var blankur, fékk
lánaðan einn íslenzkan tíkall hjá
Sigurði og fór.
— Ég hitti konu Ólafs, Önnu Fi'ið-
riksson, áður en ég fór. Henni leizt
ekki á mig, hélt auðvitað, að ég væri
einn af mótstöðumönnum þeirra hjón
anna: „Vil De være sá venlig at
pröve at være lidt menneskelig mod
drengen" sagði hún. Það var kannske
von, að hún væri bitur eftir allt, sem
á undan var gengið.
— Strálcurinn var líka tortrygginn
gagnvart mér. Hann kunni svolítið í
dönsku og svolítið í islenzku og sagði
við mig, að ég væri kapitalisti. — Eg
sagði honum, að ég væri fátækur og
ætti sjö börn. Hann var skynsamur,
strákurinn: Þú segist eiga sjö börn,
ef þú ert kapitalisti og átt peninga,
þá hlýtui'ðu að' hafa haft mikið meí
þér í þessa ferð til þess að kaupa
fyrir úti. — Sýndu mér veskið. — Eg
sýndi honum veskið með þessum eina
tíkalli, og eftir það var hann viss um,
að ég væri ekki kapitalisti. Við urð-
um góðir vinir. Þetta var harð'ur
strákur. Þegar fólk spui'ði hann,
hvað væri að honum í augunum,
sagði hann: — Það er pólitík. Sumir
farþeganna voru hræddir við að sitja
til borðs með honum vegna augn-
sjúkdómsins og kröfðust þess, að
hann yrði ekki látinn borða í mat-
saitnum. Strákurinn brást hait við
þessu og afsagði að borða nema með
fólkinu. Það varð úr á endanum, að
við' borðuðum við sér borð í matsaln-
um.
— Jú, það voru nokkrir stórir karl-
ar með í ferðinni, sem hreyttu í
hann skætingi, þegar færi gafst. —
Einu sinni kom kona inn í klefann
PÁLL JÓNSSON (Ljósm.: TÍMINN, G.E.)
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
177