Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 22

hann gæti runnið frjáls me3 sköfl-
ungnur1
É,g var búinn að fatra þrjá eða
fjóra metra, þegar líkami minn allt
í einu snerist vegna þyngdar sinnar,
og ég var nær því fallinn niður. Ég
var enn þá máttfarinn, og þar eð kað-
allinn var slakur og höfuðið undir
kaðlinum, kom.st ég líti'ð sem ekkert
áfram. Loks tókst mér þó að komast
út á kaðaltan miðjan og þar sat ég
fastur. Kraftar mínir voru á þrotum
og andardráttur mtan, sem var stutt
ur áður en ég lagði af stað, virtist
nú með öllu þrotinn.
Loks tókst mér þó með aðstoð
dýrlinganna og bænakrafti vtaa
minna fyrir neðan, að hreyfa mig ör-
lítið áfram, en þá komst ég aftur í
|þrot. Nú taldi ég víst, að ég gæti
aldrei komizt þetta. En ég var fast-
ákveðtan í því að falla ekki i síkið,
meðan ég hefði krafta til að halda
mér á kaðlinum. Ég reyndi að safna
einhverjum kröftum og síðan tókst
cnér, með því að beita bæði höndum
og fótum eftir mætti, að komast að
veggnum utan við síkið. En fætur
mínir snertu aðeins vegginn. og lík-
ami minn hékk í láréttri stöðu út frá
honum, og bar höfuðið sízt hærra
en fæturna, því að svo var kaðallinn
slakur orðinn. Ég veit ekki, hvernig
ég hefði komizt yfir vegginn, hefffi
John Lil'lie ekki verið þama. Ein-
hvern vegtan (hann vissi aldrei sjálf
ur hvernig), hafði hann farið upp á
vegginn, náð taki á fótum mínum,
dregið mig yfir hann og komið mér
heilu og höldnu ttí jarffar. Ég var svo
máttfarinn, að ég gat ekki staðið upp
réttur. Þeir gáfu mér hjartaörvandi
lyf og hressingu, sem þeir höfðu haft
meðferðis, og mér tókst að komast
í bátinn Áðoir en við fórum leystum
við kaðalinn frá staumum, skáruni
nokkuð af enda hans og létum hann
hanga eftir utan á t.urninum. Fyrst
höfðum viff ætlað að taka hann með
okkur og þess vegna höfðum við
brugðið honurn utan um stóra fall
byssu á þakinu, en ekki hnýtt hann
fastan En sem betur fór, gátvm við
ekki losað hann, þvi að hefði það
tekizt, hefði hann ekki getað annað
en fallið í síkið með miklu.m gusu-
gangi, og við hefðum komizt í vanda.
Viff stigum í bátinn og lofuðum
Guð, sem hafði hrifsað okkur úr hönd
um ofsóknarmanna og gert. vonir mót
mælenda að engu Við þökkuðum
einnig þeim mönnum, sem höfðu gert
svo mikið og lagt sig í þvílíka hæt'tu
okkar vegna.
Þegar virkisstjórinn varð þess var
að fangar hans voru horfnir, hélt
hann á fund ráðsins, og tók með sér
bréfin, sem ég hafði skilið eftir. Ráð
herrarnir voru höggdofa yfir því,
lwernig mér hefði tekizt að flýja.
Einn þeirra, háttsettur ráðherra,
sagði við annan (að því er mér síðar
var sagt), að hann gleddist yfir þvi,
að mér hefði tekizt að komas't undan.
Virkisstjórtan bað um heimild til aS
láta leita um alla Lundúnaborg og á
öðrum grunsamlegum stöðum, en hta
ir sögðu honum, að það myndi ekki
koma að neinu haldi.
„Þér getiff ekki vænzt þess að finna
hann“, sögðu þeir. „Fyrst hann á
vini, sem eru tilbúnir að gera allt
þetta fyrir hann, megið þér eiga það
víst, að þeim reynist ekfki erfitt að
finna fyrir hann hesta og fylgsni og
geti varðveitt hann svo vel, að þér
náið ekki í hann“.
Leit var gerð á einum eða tveimur
stöðum. Eftir því, sem ég komst næst,
fannst ekkert, sem skipti máli.
Lei^sögnmeiinirnir
Framhald af bls. 554.
rétt komnir frá Ameríku og höfum
ekki heyrt á þetta minnzt. Kristófer
Kólumbus? — fallegasta nafn. Er
hann dáinn?
— Ó, guð sé oss næstur, fyrir þrjú
hundruð árum.
— Úr hverju?
— Ég veit það ekki, herrar mínir,
um það verður ekki sagt.
— Úr bólusótt?
— Ég veit það ekki.
— Úr skarlatssótt?
— Það getur verið, ég veit það
ekki. Hann dó áreiðanlega úr eín-
hverju.
— Eru foreldrar hans á lífi?
— N—ee—i . . .
— Hvað er myndin, og hvað fót-
stallurinn?
— Heilög guðsmóðir! Þetta er
myndin, og þetta er fótstallurinn.
— Já, ég sé, ég sé Ekki svo vit-
laust fyrirkomulag, rétt er það
Fannst þessi heiðursmaður fyrst hér,
höggvinn í þennan stein?
En fyndni er hulin útlendingum,
leiðsögumaðurinn gat ekki skilið
ameríska fyndni
Við reyndum þetta lika við leið-
sögumanninn í Róm. í gær vorum við
í þrjá kl^kkutíma í Vatikaninu, þeim
furðuheimi. Það var næstum ekki
hægt að leyna áhuga sínum og undr-
un. Samt tókst okkur það. Vafalaust
hefur engum öðrum ferðamönnum
heppnazt það í Vatikansafninu. Leið-
sögumaðurtan varð bæði undrandi
og ruglaður. Fæturnir neituðu að síð-
Lausn
SSB krossgáfu
ustu næstum' að bera hann, svo mjög
hafði hann reynt til að sýna okkur
ýmis furðuverk, en árangurslaust.
Við sýndum hvergi hinn minnsta á-
huga. Hann geymdi þangað til síðast
nokkuð, sem hann áleit vera það
langsamlega athyglisverðasta, mú-
míu af egypzkum konungi, sennilega
þá bezt varðveittu í öll'um heiminum.
Hann fór með okkur þangað. Hann
var svo öruggur um góðan árangur,
að hinn fyrri eldmóður hans birtist
á nýjan l'eik.
— Sjáið þið, herrar mínir, múmía,
múmía.
Einglyrnið kom hægt og rólega í
Ijós, eins og venjulega.
—- Hvað heitir hann?
— Heritir? Hann heitir ekkert.
ÍVfúmía, egypzk múmía.
— Fæddist hann þarna?
— Nei . . . Egypzk múmía.
— Já. Ef til vill franskur?
— Hann er hvorki franskur né
rómverskur, heldur fæddur í Egypta-
landi.
— f Egyptalandi? Ég hef aldrei
heyrt um Egyptaland. Eitthvert ó-
kunnugt land. En hvað hann er kyrr
og rólegur. Hann er þó ekki dáinn?
— Hamingjan góða! Fyrir þrjú
þúsund árum.
Doktorinn sneri sér æðislega að
leiðsögumanninum.
— Hvað á svona lagað háttalag að
þýða? Þú ert við okkur eins og við
værum einhverjir Hottentottar, af því
að okkur langar til að fá að vita eitt-
hvað. Þú reynir að sýna okkur þessar
eldgömlu bejnagrindur þínar?! Djöf-
ullinn hirði þær! En hafirðu fallegt
og nýlegt lík, þá skaltu sýna okkur
það á stundinni. Ef svo er ekki, skal
ég, það sver ég við nafn hans Ge-
orgs gamla heitins Washingtons,
kenna þér almennilega mannasiði.
Björn Teitsson þýddi.
ÍS 1 H 1 I T T i 1 fi "R I > L y F fl
§§ N 0 V fl L E s n
D L I E ; H & Í
L L i é 6 * R n r
m f ;s N n 5 M y T? N i M s
li T s ý w f fi I n É fí H
s ó T T !> fí u £> G H m i
m IC L ~t~ 0 T A L fl V >
V fl 5 L P L fl í í
R I fl 1 i N w T i
i 1 N S 1 S N !í íwi S
+ fl’ M fl’ T * F R /
V i I 1 ; n n u M
1 I P I O U F 0 H e n N R
U i £> é 0 K R fí R fl ÍVN'
1+ 5 M i P A R fl u É ÉÉ n
T T D í> ÁVv' S K a K K a R
ð I K c D u M 6 N W u M
K E 1 M i M fl' K I T E V!
1 K E T T L l N e U R I N W
574
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ