Tíminn Sunnudagsblað - 28.02.1965, Blaðsíða 17

hann hafði fengið viðunandi svar.
„Þú ert orðinn stór drengur.“
Mamma settist við gluggann og dró
mig til sín. Ég var alltaf stóri dreng-
urinn, þegar átti að tala eitthvað
leiðinlegt, og mér varð órótt. Hafði
hún talað við pabba? Gat það verið,
að ég fengi ekki að fara í afmælið?
„Þætti þér mjög leitt að fara ekki
í þessa veizlu?“ Hún spurði, og
sennilega hefur hún lesið svarið í
augum mínum, áður en hún hélt
áfram:
„Pabbi hefur ekki mikil peninga-
ráð um þessar mundir, og þú átt
enga lakkskó. Þú verður að vera
heima. Við getum haft happdrætti
um myndirnar á jólatrénu þetta
kvöld.“
„Ég þarf enga lakkskó." Ég svar-
aði með ákafa. Ég get ekki hugsað
mér að vera fjarverandi af því einu,
að ég ætti ekki lakkskó. Hvað kærði
ég mig um það? Það var gaman
að happdrætti, en við fengum hvort
eð var að skipta á milli okkar mynd-
unum, þegar trénu yrði fleygt. Pabbi
Hinriks hafði fengið alvörutöfra-
mann til að koma.
„Og þar sem Hinrik á afmæli,
verður þú að gefa honum eitthvað.
Pabbi á enga peninga til þess.“
Mamma var mjög alvarleg, og ég
var gráti nær. Þessi mótbára var
miklu verri en hin fyrri. Auðvitað
varð ég að koma með gjöf eins og
hinir. Þar hafði mamma rétt fyrir
sér. Ég vildi heldur vera heima en
koma tómhentur.
Ég horfði á tindátana mína og
kvaddi þá í huganum. Það voru tólf
riddarar, og Pontus átti aðra tólf
alveg eins. Jörgen hafði kosið sér
bók, og það voru einu jólagjafirn-
ar okkar í ár. Ef ég gæfi I-Iinrik
tindátana mína, væri ekki sann-
gjarnt af honum að krefjast stærri
gjafar. En mér féll þungt að láta þá
frá mér nú þegar, og Pontus lán-
aði aldrei öðrum sína hluti. Ég vissi,
að ég fengi aldrei að leika mér að
dátunum hans.
„Ég gæti gefið honum tindátana
mína,“ sagði ég.
Mamma strauk mér yfir hárið,
eitthvað svo einkennilega, að mér
fannst. Hún leit líka út um glugg-
ann, áður en hún sneri sér aftur að
mér. Rödd hennar var grátklökk,
þegar hún ingði:
„Ef þú getur fórnað tindátunum
þínum, þá færðu líka að fara.“ Hún
reis á fætur, en ég vissi ekki, hvort
ég ætti að þora að dansa af gleði,
þótt mig langaði til þess. Ég hafði
geymt kassann utan af tindátunum,
svo að þetta yrði falleg gjöf. Tin-
dátarnir voru mín eign, þangað til
á sunnudagskvöld, -og ef ég gætti
þess að fara vel með þá, gæti ég
vel leikið mér að þeim þangað til.
Mamma þaggaðl niður í mér:
„Hafðu hljótt um þig, pabbi sefur.“
Og ég þagði, þótt það væri erfitt.
Hún strauk mér um vangann og
þurrkaði sér um augun, en ég hugs-
aði ekkert um, að henni kynni að
þykja þetta leitt. Ég hljóp niður
stigann á undan henni til þess að
finna Pontus. Hann var sá eini, sem
skildi í raun og veru, að sunnu-
dagskvöldið yrði mikill viðburður í
lífi mínu. Ég fann hann niðri í kjall-
ara. Hann sat ú kartöflukassa og
dinglaði fótunum. Hann tók þátt í
gleði minni án þess að sýna nokkra
öfund. Hann spurði í-- einlægni:
„Heldurðu að þið fáið banana?“
Það rigndi síðari hluta sunnudags-
ins. Ég átti að koma til Hinriks
klukkan fjögur og fór tímanlega af
stað. Pabbi lofaði að sækja mig um
níuleytið, og hann óskaði mér reynd-
ar góðrar skemmtunar. Pontus og
mamma stóðu við gluggann og veif-
uðu til mín. Ég bar kassann með
tindátunum undir handleggnum.
Jörgen háfði hjálpað mér að búa
um þá. Hann gerði það svo snyrti-
lega, að enginn gat séð, að þeir
hefðu verið notaðir. Þau ætluðu öll
að vera á fótum, þegar ég kæmi, svo
að ég gæti sagt þeim strax, hvað
það hefði verið gaman.
Ég bretti upp jakkakragann og
þrammaði af stað. Hinrik átti heima
í útjaðri bæjarins, og það var löng
leið þangað. Pontus hafði spurt mig
í laumi, hvort ég gæti ekki komið
með banana handa honum, en ég
þorði ekki að lofa neinu um það.
Ef það var satt, sem sagt var í
skólanum, áttum við að fá bæði
banana og ís, en var nokkuð mark
takandi á því? Fyrst um sinn lét
ég mér nægja að hlakka til að sjá
fögnuð Hinriks, þegar hann tæki við
gjöfinni. Ég vissi, að hann safnaði
tindátum, og hann átti áreiðanlega
ekki þessa tegund. Að minnsta kosti
hafði ég aldrei séð svo glæsilega
riddara, og það var sárt að láta þá
frá sér.
Ung stúlka hleypti mér inn og
hengdi jakkann minn hjá yfirhöfn-
um hinna drengjanna, Það voru svo
þykk teppi á gólfinu, að fótatak
okkar heyrðist ekki. Ég hafði flýtt
mér og var þó á meðal þeirra síð-
ustu. Meiri hluti bekkjarins stóð
ásamt Hinrik umhverfis gjafaborðið,
þegar ég kom inn. Þeir voru að
rannsaka gufuvél og höfðu engan
tíma til að skipta sér af mér, fyrr
en Hinrik tók eftir bögglinum und-
ir handlegg mínum og hrifsaði hann
til sín. Mörg augu fylgdust með
höndum hans, nieðan hann fletti ut-
an af honum. Ég starði á andlit
hans og var alveg viss um áhrif
gjafarinnar. En hann lét ekki í ljós
neina gleði, og það var enginn
fögnuður í rödd hans, þegar hann
lýsti því yfir, hvað kassinn hafði að
geyma. Hann sagði aðeins: „Nú . . .
tindátar." Síðan rétti hann mér hönd
ina: „Ég þakka þér náttúrlega fyr-
ir.“ Svo sneri hann sér aftur að gufu- (
vélinni. Feiti Ib glápt-i á mig og
benti á gjafaborðið, þar sem heill
her af tindátum stóð í fylkingu.
„Hinrik á sex hundruð," sagði
hann. „En hvað þú ert vitlaus að
koma með tindáta." Ég stóð fyrir
utan hópinn og skildi heimsku mína.
Borðið svignaði unda gjöfunum, og
þar voru tindátar í öllum litum og
af öllum hugsanlegum gerðum. Þar
voru líka bílar, flugvélar og járn-
brautarlest, sem gekk fyrir rafmagni.
Kassinn minn datt á gólfið og lá
þar. Ég hafði gefið Hinrik af fá-
tækt minni, en hann hafði ekki hug-
mynd um, hvað gjöf mín var stór.
Það voru fjórar tertur á borðinu
handa sextán drengjum, en ég fékk
mér ekki nema eina sneið. Móðir
Hinriks spurði undrandi, hvers vegna
ég vildi ekki meira, en ég sagðist
ekki vera svangur. Það var satt, sem
ég sagði, og hún fór með fatið. Ég
gat ekki látið vera að líta í áttina
til gjafaborðsins, þar sem kassinn
minn lá á gólfinu bak við einn borð-
fótinn, eins og honum væri ofaukið
og yrði fleygt við fyrsta tækifæri.
Það var ekki fyrr en töframaður-
inn kom, sem ég gleyindi sorg minni.
Við höfðum leikið okkur um stund,
og nú átti að skemmta okkur, með-
an lagt var á borðið. Við sátum
í kringum hann, og það var ótrúlegt,
hvað hann gat. Reyndar dró hann
ekki kanínur út úr nefinu á nein-
um okkar, en hann lét þær hoppa
upp úr háum hatti, sem var tómur
að því er virtist. Tvö lítil skelkuð
dýr flýðu inn undir skáp, þegar
ákafar drengjahendur reyndu að ná
þeim. Hann gat einnig breytt vatni
í vín og tekið peninga uþp úr iæst-
um kassa. Ég fékk að rannsaka
hann áður og gat borið vitni um,
að hann var tómur, en samt var
hann fullur af fimmeyringum, þegar
hann var opnaður aftur. Því næst
spurði töframaðurinn, hvort hann
mætti fá^ annan lakkskóinn minn
lánaðan. Ég veit ekki, hvers vegna
hann spurði mig, en það var víst
af því, að ég sat næstur honum. Ég
gerði sem hann bað og lók af mér
skóinn. Ég skildi alls ekki, hvers
vegna drengirnir hlógu, þegar ég
rétti honum skóinn.
„En sá lakkskór." Það var aftur
feiti Ib, sem ofsótti mig, en töfra-
maðurinn hjálpaði honum: „Já, þetta
er nærri því morgunskór, en það
má nota hann samt." Og svo dró
hann kanarífugl upp úr honum. Ég
fann, að ég roðnaði og fannst ég
vera enn meira utan gátta en áður.
Skónum var haldið þannig, að allir
gátu séð, að reimarnar voru bundn-
ar saman á tveimur stöðum. Eg
hafði sagt mömmu frá því, ep bað
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAP
185