Tíminn Sunnudagsblað - 28.02.1965, Blaðsíða 22

an efnilegust. í skjóli heinai var
Halldóra síðustu árin. *
Árið 1874 er Rasmus horfinn df
manntali. Deyr hann um petta leyti,
þó að mér hafi ekki tekizt að finna
dánardægur hans í kirkjubókum. En
Halldóra býr áfram með dætrum
sínum næstu sex árin. Þá hefur hún
sennilega haft einhverja veitingasölu.
Og árið 1881 flytur Halldóra frá
Djúpavogi, ásamt þeim Vilhelmínu og
Soffíu, að Vestdal í Seyðisfirði til
Helgu dóttur sinnar, sem þar er
gift Ingimundi Eiríkssyni. Þær Hall-
dóra og Soffía flytjast á heimilið
til ungu hjónanna, en Vilhelmína
verður vinnukona hjá Sigurði Jóns-
syni, verzlunarstjóra á Vestdalseyri.
Nú gerist ekki mikil saga af Hall-
dóru. Hún er þarna öldruð 'kkja
í skjóli dóttur sinnar og gætir barna-
barnanna, sem verða mörg með ár-
unum. í Vestdal er hún til 1891, að
þau Ingimundur og Helga flytja í
Sörlastaði. Þá er hún komin 'dir
áttrætt.
Þá er ekki annað eftir en loka-
þátturinn í lífi þessarar konu. Hún
deyr á Sörlastöðum 16. maí 1898,
85 ára gömul. Tæpum mánuði áður,
10 apríl, dó Soffía dóttir hennar.
46 ára að aldri.
Þau Ingimundur og Helga ign-
uðust fjölda þarna og eru margir
niðjar út af þeim komnir. Ein dótt-
ir þeirra var Vilhelmína, kona Karls
Finnbogasonar á Seyðisfirði.
Læt ég svo lokið frásögn af kon-
unni, sem ólsf upp í Hamarsdal,
eyddi manndómsárum sínum á Djúpa
vogi, en lauk ævi sinni austur á Seyð-
isfirði.
Heimildir: manntalsbækur Háls-
sóknar. íslenzkar. æviskrár og
fleira.
Þeir, sem senda
Sunnudagsbla'ftinii efni
til birtingar, eru vinsam
lega betSni að vanda ti)
handrita eftir föngum
og helzt a'Ö láta vélrita
J>au, ef kostur er. Ekki
má |)ó vélrita ))éttar en
i atSra hverja línu.
- - --- -----------------
ÞRJÁR LÆKNISVITJANIR -
Framhald af 171. síðu.
og sá hvergi til fjalla. Tók ég
stefnu þvert yfir sléttlendið og
kom þvi sem næst á ákvörðunar-
stað. Fór ég svo undan veðri að
Arnhólsstöðum, og þóttust allir
mig úr helju heimt hafa, því að
báða þessa daga var svo vont veð-
ur í Skriðdal, að víða var ekki
farið á beitarhús, ef langt var á
þau. Ekld kom annað til mála en
Finnbogi Iéti vinnumann sinn
fylgja mér út í Hryggstekk. Sjálf-
ur var hann veikur, og vegna þess
hafði ég verið fenginn til þess að
fara þessa ferð. En af stúlkunni,
dóttur hans, er það að segja, að
henni batnaði vel. í Skriðdal kom
enginn kíghósti að þessu sinni,
svo að hræðsla manna í Skógum
við mig var ástæðulaus.
III.
Veturinn 1910 var mjög harð
ur og snjóalög mikil. Þá var ég
vinnumaður á Mýrum hjá Stefáni
Þórarinssyni. Þar lá þá sjúkling
ur, Einar Einarsson, mágur Stef-
áns, og var að b?rjast yV 'lauð
•mn. Hann var haldinn krabba-
meini og notaði meðul að læknis-
ráði til þess að stilla kvalirnar.
Þegar þau þraut, hafði hann ekki
viðþol. Var ég því sendur norður
að Brekku í Fljótsdal til Jónasar
Kristjánssonar, sem þá var þang-
að kominn.
Ég lagði af stað snemma morg-
uns þriðja sunnudag í þorra og
bjóst við að verða fljótur í för-
um, því að skíðafæri var gott. Þeg-
ar ég kom að Brekku, stóð svo á,
að Jónas læknir var að búa sig
undir að skera upp mann, mig
minnir við botnlangabólgu. Þetta
tók langan tíma, og það var liðið
á dag, þegar Jónas fékk
mér meðulin. Bað hann mig að
fara ekki lengra en að Hallorms-
Lausn
4. krossgátu
stað um kvöldið, því að veðurútlit
væri ljótt og loftvog fallandi. Þá
voru engar veðurfréttir né veð-
urspár aðrar en þær, sem til urðu
á bæjunum.
Ég lofaði þessu og lagði síðan
af stað. Lagarfljót var undir þilju-
gaddi, og fór ég því beint í Hall-
ormsstað. Þegar ég kom þangað,
var enn bjart af degi og veður all-
gott. Og nú var ég kunnugur orð-
inn á Hallormsstaðarhálsi, svo að
mér þótti minnkun að því að biðj-
ast gistingar á björtum degi. Ég
lagði því á hálsinn. En um sama
leyti fór veður að versna, og
dimmdi mjög í kring, og þegar
ég kom á austurbrún hálsins skall
snögglega á glórulaus bylur. Ég
steig þá á skíðin og setti á þau
band, svo að ég tapaði þeim ekki,
þó að ég dytti. Lét ég svo ber-
ast undan vindi og bratta og fór
stundum svo hratt, að ég átti fullt
í fangi með að verjast falli. Það
var aðeins einu sinni, að ég þurfti
að ýta mér áfram.
Ekkert vissi ég, hvar ég fór,
því að slétt var yfir allt af snjó.
En svo sá ég þúfu eða öllu held-
ur puntstrá standa upp úr fönn-
inni. Fór ég að hyggja að þessu,
veiti ég því þá athygli, að upp úr
þúfunni stendur tréhæll. Kannast
ég þá við, að þetta var nátthaga-
veggurinn á Mýrum. Þaðan var
örstutt heim að bænum og auð-
ratað.
Eftir þetta höfðu sumir þá
tröllatrú á mér, að ég gæti ekki
villzt. En auðvitað var það til-
viljun ein, að ég kom beint að
nátthaganum og rakst þar á tré-
hæl, sem rekinn hafði verið niður
til þess að halda uppi vírstreng
á garðinum. En það var einróma
álit allra, að ég hefði orðið veður-
tepptur á Hallormsstað í viku að
minnsta kosti, ef ég hefði ekki
farið yfir hálsinn þetta kvöld.
W“/ 6 O
t R G I L £ G > K K
i\ £ 1 N s T fí K V K
\ Y h w fí \ H O T A
6 P s \ X fí C U fí P
\ fí 7 V, 1 w w n \ i
e H l fl fl f> >
F I M fí K A M r>
S \ \ s w J K \ F L fí K \ fí
\ s fl 7 r V N G L n R \ fí P
K u H * n K \ fí \ r L R G s
s s f( R í p \ N Á 5 r fl T
\ K fl K T s u N P N P R R K
\ V w 0 \ r P fí K \ 5 Ó T s
\ a \ R K í K c F \ R fí w
\ u K 4 u L L I L \ L fí V p
\ V M M L i p u N 1 V \ !
\ N í £ L s T 1 c N n 0 N
\ c u P \ 1 fl' T w I K a fí N
M F e T u \ p \ fl' L r 1
J o H 5 M t s & u K fí u M
190
T f II I N N — SUNNUDAGSBLAÐ