Tíminn Sunnudagsblað - 24.04.1966, Blaðsíða 11

Hallgrímur Jónsson hugans dirfð á flótta retour, — hver veit hvert mig ber.
Dagur einn — og dagur annar,
frá Ljárskógum: drýsllkuldi loftið spannar, enginn ylur finnst. Skyldi aldrei aftur birta? Enn er hann að ljókka oig syrta,
bæði yzt og innst.
SUMARMALASÆLD 17. og 18. apríl 1951 Öfugstreymi illskutíða æpandi að garði ríða. Hlakkar gráðugt geð, eins og það vilji alla kæfa eða frysta, lama, svæfa þessum þrældómi með.
Dagatalið gleiðu glotti gapir við með leiðu spotti,
Hríðin lemst f gluggagættum, fullt með fals og tál.
gusturinn frá norðurvættum Þar er skráð í latneskt letur:
furðu frekur er, Liðinn er hann, þessi vetur,
leitar, finnur allt og alla, sigld inn sumarmál.
eins í byggð og hæst til fjalla, víða bölva ber. Rímið eitthvað ruglazt hefur, ró og kyrrlát Harpa sefur
Hér er enginn flóafriður, undir fönn og ís.
fjúkið lemur, stormsins niður Skyldi hún aldrei ætla að vakna?
kyrjar kuldasöng. Einhver mun þó hennar sakna,
Hvílík feikn af fönn og vindi! — Fyllist hugur gráu lyndi, ef hún úti frýs.
snautt um fagnaföng. . . . Ennþá hækkar öskurveður,
ógn og kyngi niður hleður,
Samanspyrt í fólskuferðum — æpa alls kyns hljóð,
frost og vatn 1 Kára sverðum högg og brestir, hrikt og stunur,
höggur snarpt og hart. hlakk og svakk og þyngsladrunur
Enginn leikur úti að vera, allt er lagt í kaldan frera. — náköld norðurs-ljóð.
— Þetta er svei mér svart! Brestur, gnestur gnýr í lofti, gelur hátt í veðrahvofti
Ef ég bara ætti krafta óp og illskumál.
á við þessa fólsku-rafta, — Óskasteininn, ef ég fyndi,
ef — þar skilur sköp. ófögnuðinn strax ég byndi,
Illt er að vera veðri háður, vetrarþvargi og kulda hrjáður, — bæri svo á bál.
— ísuð andans snöp. Því er verr, að óskaaflið ekki er mitt við þetta taflið,
Ég get aðeins á það hlustað — svellkalt lokasvar.
einn, hve hér er lamið, dustað, í bólið er því bezt að fara
allt, sem úti fer. með bæn um það, að kuldans mara
Hrollurinn mig hristir, skekur, þjaki mig ekki þar.
ánda september, á minningardegi
hinna föllnu, mæta fulltrúar ensku
þjóðarinnar við grafirnar. Og það er
haldin guðsþjónusta, og ræður eru
fluttar. — Þetta er orðin hefð.
Spölkorn frá grafreitnum bíður
ferðabíll með brezka oddveifu á kæl-
inum. Degi er tekið að halla, og geisl
ar kvöldsólarinnar falla á grafreitinn
en í austri hjúpast skógiklædd ása-
drög Þýzkalands blárri móðu. — Full
trúarnir eru horfnir á brott, aðeins
ættingjar hinna föllu halda kyrru
fyrir. Dökkan klæðnað þeirra ber við
hvíta krossana.
Við eitt leiðanna stendur föl og
dapureyg kona og styður hendinni
á kross með nafni hans: Tom Fraser.
Hún hefur staðið þannig lengi. Blóm-
in anga umhverfis hana og mildur
austanþeyr flytur með sér lágværan
elfarnið og hæg andvörp skógar-
trjánna. En meðvitund hennar er
læst heljargripi dauðans.
Þá er kyrrðin rofin við vélarhljóð
frá veginum, og tveir langferðabílar
koma í ljós fram undan bugð-
unni, þar sem leiðarvísirinn stendur
örvaroddur með svarta áletrun á hvít
um grunni: THE AIRBORN'S DEM
ISTERY. — Farþegarnir tínast út
úr bílunum og stefna að grafreitum.
Þeir eru háværir og tala ýmis tungu
mál, fólk frá fjarlægum löndum á
skemmtiferðaiagi. Og þar eð aðgang-
Framhalcf á 358. siðu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
347