Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1970, Blaðsíða 4

Guðjón Bj. Guðlaugsson:
Reikað um réttir
Rigningin fouldi á bílnum, og
Elliðaárnar ultu fram kolmórauð-
«r. Sletturnar gengu sitt á hvað
út frá bilnum og eirðu engu, er á
vegi þeirra varð. Alla nóttina
bafði verið úrhellisrigning eins
og mest getur orðið á haustnóttu,
og það var eins og þessi dagur,
«em var réttardagurinn í Hafra-
vatnsrétt, ætiaði að kóróna þetta
mesta rigningasumar, er komíð
hefur hér sunnan lands í manna-
minnum.
Þrátt fyrir þetta, vægast sagt,
óhagstæða veðurlag, voru margir
á ferð þennan síðsumarmorgun.
Flestir stefndu í austurátt, og það
leyndi sér ekki, þegar ofar dró og
austar kom, hvert ferðinni var
heitið. Állflestir stefndu að Hafra-
vatnsrétt. Það vakti sérstaka at-
hygli, hve margir unglingar og
krakkar, jafnt stúlkur sem dreng-
ir, voru þarna á ferð, bæði í hóp-
um og ein sér. Voru þau flest á
reiðhjólum, en nokkur fótgang
andi. Höfðu þau auðsjáanlega far-
ið árla af stað og létu hvorki regn
né storm aftra för sinni. Það var
eins og þau væru kniiin einhverju
ómótstæðilegu náttúrulögmáli,
sem ekkert fékk á móti staðið eða
brotið á bak aftur. Tilhlökkun rétt-
ardagsins, sem íslendingum er í
blóð borin, hefur vafalaust iétt
ferð þeirra og verið sá sólargeisli,
er svipt hefur burt rigningunni og
storminum úr fangi þeirra, er
þau áttu móti að sækja.
Það hefur kannski ve'rið ein-
hvern tíma fleira fé og fleira fóik
í Hafravatnsrétt en nú. En þrátt
fyrir óhagstætt veður og hið óvin-
sæla og óbilgjarna bann á fjár-
haldi í Reykjavík virtist mann-
fjöldinn vera í öflugu hlutfalli við
féð, að minnsta kosti þeir Reyk-
víkingar, er þarna voru saman
komnir. Þarna var fólk á öllum
aldri, ungar stúlikur og gamlar
konur, sem ekkert létu á sig fá
eða á sig bíta, en reikuðu um rétt-
ina í leit að einhverju, sem vant-
aði í líf þeirra og hafði verið frá
þeim tekið. Ugglaust hafa margir,
sem þarna voru, ekki átt neina
kind, en svalað þrá sinni eftir
samvistum við fé með því að horfa
á eða fara höndum um fagurlega
lagaða kind eða mýkja söknuð
sinn frá því árinu áður, er þeir
urðu nauðugir að flytja allan
kindahópinn sinn í sláturhúsið,
samkvæmt fyrirskipunum þröng.
sýnna og ráðvana borgaryfirvalda
í þeim efnum.
Macgir, sérstaklega eldra f'>1kið,
sem í Reykjavík býr, eru aðfluttir
úr sveitum lardsins, kar’.ar og
konur. sem örlögin hafa hrakið fri
uppruna sínum og átthögum og
sett niður á eyðisker í mannhaf-
inu, umlukt boðum og bönnum, er
fjötra athafnalífið og takmarka
svigrúmið til eðlilegs lífs, menn,
sem hafa leitað sér lífsgleði og
fundið hana í því að annast nokkr-
ar kindur í tómstundum sínum.
Sama er að segja um suma þá,
sem hafa verið unglingar í sveit
og kynnzt þeirri innlifun og því
sambandi, er skapast milli manna
og dýra. Þetta fólk er hér í borg-
inni sannkallaðir „sveitamenn í
álögum“, sem þrá það eitt að losna
úr þeim. En nú hafa fjötrarnir ver-
ið reyrðir að höndum þess og
eina vonin til þess, að á þeim
verði linað eða þeir leystír, er sú,
að hér komi til valda víðsýn stjórn-
arvöld eða augu þeirra manna,
sem nú ráða borginni, opnist fyr-
ir þeirri nauðsyn að leyfa fjárhald
einhvers staðar þar í borgarland-
inu, sem haganegt væri fyrir íbú-
ana.
Það sést bezt héðan frá réttar-
vegginum, hversu óhemju mikið
land er ónotað kringum lteykjavík
og nágrenni hennar. Það ætti því
ekki að vera landleysi til fyrir-
stöðu því, að Reykvíkingar gætu
412
T t M 1 N N - SUNNUDAGSBLAJÐ