Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Qupperneq 13

meS sinnl aSferð, sem að vísu var
oftast allnokkuð ólík skoðana-
myndun annars fólks. Einu sinni
kom til okkar maður af næsta bæ
og sagði við hana: „Veiztu, hvað
þú hefur mörg prósent af viti?“
„Já, sextán“, svaraði hún hiklaust.
,En veiztu, hvað ég hef mörg pró-
sent?“ „Já, þú hefur fimm“, svar-
aði sú gamla um hæl. Þessu lík
voru mörg hennar svör. Hún sagði
líka oft: ,Mér leiðist svo fólk, sem
aldrei dettur neitt gott í hug‘.
— Kanntu ekki fleira frá þessu
fólki að segja?
— Jú, ég gæti sagt þér margt
fleira, en ætla að láta eina sögu
nægja. Einu sinni kom til okkar
gömul kona, einkennileg nokkuð,
og þá orðin nærri blind. Eina eign-
in, sem hún hafði með sér, var
lítill kistill, sem látinn var til fóta
í rúmið hennar, því að hún var
hvort eð var svo lágvaxin, að hún
náði ekki til fóta í rúminu. Nú
var það einhverju sinni, að bræð-
ur mínir voru eitthvað að ærslast
í baðstofunni, hlupu að rúmi kerl-
ingar og slógu í kistilinn, en þutu
svo út aftur. Hún varð reið og vildi
ná sér niðri á strákunum. Ég var
þarna nærstödd, því gott var á
milli mín og kerlu, eins og var
reyndar um flesta niðursetninga,
sem hjá okkur voru, að þeir hænd-
ust að mér. Ég fór nú að tala um
fyrir henni og segja, að hún skyldi
ekki skipta sér neitt af strákun-
um, og þá myndu þeir fljótlega
hætta þessum skrípalátum. Æxlað-
ist nú tal okkar orð af orði, þar til
ég segi: „Heldurðu, að þér verði
ekki sama, þótt strákarnir banki í
kistulokið þitt, þegar þú ert dáin?“
„Nei, það held ég ekki“, svarar
gamla konan. „En ef ég gerði það“,
segi ég. „Það getur verið að mér
væri sama, hvað þú gerðir, og þó
veit ég það varla“, segir hún. „En
heldurðu, að þú vitir bara nokk-
uð, hvað við gerum, þegar þú ert
dáin?“, sagði ég. „Já, ég veit áreið-
andlega allt, sem mig langart il að
vita þá“, segir hún. „Og ég skal
meira að segja sanna þér það svo
þú verðir ekki í neinum vafa“,
bætti hún við.
Auðvitað lagði ég ekki þetta tal
okkar á minnið, enda dó þessi
kona ekki hjá okkur. Hún var að-
eins fá ár, og fluttist á annan bæ,
þegar ég var rétt um fermingu.
Og nú líða nokkur ár. Þá er það,
þegar ég er sextán eða seytján ára,
að haldið var iþróttamót í sveitinni.
Auðvitað þeystum við þangað,
unglingarnir, og amma sagði við
mig áður en ég fór: „Ég ætla að
blðja þig að koma við í kirkjunni
og færa mér sjalið mitt, ég skildi
það eftir inni í grátunum, seinast
þegar ég var við kirkju“. Ég hét
þessu, enda ekki mikil fyrirhöfn,
því íþróttamótið var einmitt á
kirkjustaðnum.
Þegar ég hafði skemmt mér þar,
svo sem mig lysti, hijóp ég heirn
að kirkju og mtlaði að siökkva yf-
ir kirkjugarðinn og síðan beint
heim að kirkjunni, svo sem siður
var okkar unglinganna. En nú brá
undarlega við: Ég varð allt í einu
svo kveikmáttlaus, að mér var lífs-
ins ómöigulegt að komast yfir garð
inn, það var eins og mér væri að
verða illt. Sem ég er að brölta
þarna við garðinn, sé ég, að það
er ljós inni í kirkjunni, en ekki
hvarflaði að mér, að neitt væri
undarlegt við það. Nú ætlaði ég
ósköp einfaldlega að ganga með-
fram kirkjugarðinum og fara í
gegn um hliðið, eins og hver önn-
ur vel siðuð manneskja, en þegar
þangað kom, var sem mér væri
allur máttur horfinn, ég gat mig
hvergi hrært. Druslaðist ég nú
heim í bæ, hitti meðhjálparann og
bað hann að fara fyrir mig út í
kirkju eftir sjalinu hennar ömmu.
Hann brosti við og sagði góðlát-
lega: „Ert þú nú orðin hrædd við
gömlu konuna?“ „Hvaða gömlu
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
493