Tíminn Sunnudagsblað - 06.12.1970, Blaðsíða 5

-'l
Flibbinn var stífUr með brot á
hornum, festur á hvíta lérefts-
skyrtu. Slifsið fjólublátt að llt úr
atlassilki. Bláar gúmmimanséttur
stóðu myndarlega fram úr jakka-
ermunum. Því miður höfðu þær
tilbneigingu til að skríða frám úr
þeim, og kannski fram af hend-
inni, ef strákur var ekki sífellt
vel á verði að ýta þeim jafnharð-
an upp með fingurgómunum.
Ekki dró það úr sjálfstilfinning-
unni, þegar litið var niður til fót-
anna. Þar mátti líta blánkpússaða,
danska skó, að vísu nokkuð
þrönga. En það brakaði í
þeitn í hverju spori. í
gatnni lét strákudnn sér detta
I hug, að þar væru danskir
að emja. En fínir voru þeir, keypt-
ir i tile.’ni af þessari för í Neðri
búðinni svókölluðu. Þar yfir dyr-
um stóð „Thostrups Efter-
föigere," — það leyndi sér ekki
sambandið við gömlu einokunar-
verzlunina. í þessu húsi átti hún
heima fína kaupmannsfrúin. hún
frú Gúmmundsen, sem fussaði,
þegar hún sá Stelndór frá
Dalshúsum kasta af sér vatni
við tröppurnar, Steindór leit upp,
sneri sér að frúnni og sagði:
,.Þú fussar, kona góð. En guð, sá
góði guð, leit á allt, sem hann
hafði skapað, og sjá, það var liarla
gott!“
Og þar sem strákurinn stendur
þarna og virðir fvrir sér vel
'f'
heppnað sköpunarverk guðs og
manna, sér hann í speglinum, hvar
Htaður kemur að stigaopinu og
byrjar að feta sig varfærnum og
hikandi skrefum niður gljáfægðan
og glerhálan stigann. Hann var þá
kominn þarna heimalningurinn, sem
heiisað hafði speglinum forðum,
dæmigerður landinn eins og Dön-
um hafði tekizt að gera hann með
aldalangri kúgun, auðmýkingu og
yfirgangi •— álútur, auðmjúkur á
svip, skimandi 1 allar áttir eins og
hann ætti alls staðar á illu von.
En knár að sjá og samanrekinn.
Úlfgrár skeggkraginn virtist
lykjast um allt höfðið — vart
mátti greina, hvar skegg hætti og
hár tók við, alit saman jafnúfið:
Klæddur mórauðum, heimaunn-
um fötum og méð kúskimisskó á
fótum, biásteþislitaða.
Stráknum verður að virða það
til vorkunnar, að ekki gat liaun að
sér gert að gera samanburð á hln-
um unga, frjálsa íslendingi, sem
sást í speglinum, og þessum full-
trúa gömlu kynslóðanna, sem stóð
þarna efst í stiganum og bar þess
glögg merki, hvað þjóðin hafði
þolað. Með seiglunni höfðu beir þó
þraukað, og hann gerði sér Ijósa
þá þakkarskuid, sem hið frjálsa
Island stæði í við þessa menn.
Meðan strákurinn er í þess-
um heimspekilegu hugleiðingum
dregst athygli hans að manni, sem
er að koma upp stigann. Slíkan
mann hafði hann aldrei séð áður.
Fötin og andlitið vöktu þó mesta
furðu. Jakkinn, svartur með gljá-
andí silkibarma. endaði í tvíklofnu
stélt, sem slettist um lærin Svona
litu þá kjólföt út. Strákur hafði
lveyrt um þau talað og skoðað af
þeim myndir, en aldrei séð þau
sjálf. Og svo var það andlitið:
Úpp úr firnaháum flibba kom það
eins og þrihyrningur, eltiskinns-
grátt. Ormjó hakan náði niður á
runnin. Strákur stendur fyrlT
totnan stóra spegillnn í- stlga-
langi|uun á Sterling. Nei fjanda- >
komlð, ekki myndi hann heimska
4|g á spegiinum þeim arna. Að
vlsu hafði hann aldrei séð svo
átóran spegil áður. Hann sá sig
Sllan frá hvirfli’ til iljja — það
afði hann aldrei séð í nokkrum
spegli fyrr. Ékki var alveg laust
Vjð það, að hann fyndi örlítið til
sín, Iþaiína sem hann stóð og virti
fyrir sér mynd sína í speglinum:
Klæddur grænum klæðisjakka og
röndóttum buxum. Hvort tveggja
hafði verið saumað í dauðans of-
boði af saumakonu sveitarinnar,
henni Guðrúnu Jónsdóttur, þegar
það kom í ljós, að finu fermingar-
fötin hans, klæðskerasaumuð á
Seyðisfirði, voru orðin allt of lítil.
Þegar til átti að taka nárnu skálm-
arnar við hné og ermarnar við
olnboga — „það var nú meira,
hvað strákbjálfinn gat blásið út á
þessu rúma ári síðan hann fermd-
ist.“
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
965