Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1973, Blaðsíða 11

óskaði ég honum til hamingju.
„Ég vona að þið verðið góðir vinir,”
sagði hann. „Hún er svolitið hrædd við
þig skilurðu, hún heldur að þú sért
harðjaxl.”
,,Ég veit svei mér ekki, hvers vegna
hún heldur það”,
„Þér likar vel við hana er ekki svo? ”
„Mjög vel.”
„Hún hefur átt erfiða daga, veslings
konan. Ég hefi svo mikla samúð með
henni.”
„Já”, sagði ég.
Minna gat ég ekki sagt. Ég vissi.að
hún var heimsk, og mér fannst hún
vera með ráðabrugg. Min eigin vissa
var, að hún væri mesta hörkutól.
í fyrsta skipti, sem ég hitti hana þá
spiluðum við á spil, og þegar við tvö
spiluðum saman, þá spilaði hún
tvisvar mjög illa. Ég tók þvi vel, en ég
játa, að ef einhver hefði átt að tárast,
þá var það ég, en ekki hún. Og seint
um kvöldið, þegar hún hafði tapað
heilmiklu fyrir mér, þá sagðist hún
senda mér ávisun, sem hún aldrei
gerði.
Ég gat hugsað með mér, að það yrði
ég, en ekki hún, sem bæri órólegan j
svip, er við hittumst næst.
Roger kynnti hana fyrir vinum sín-
um. Hann gaf henni fagra skartgripi.
Hann fór með hana um allar trissur.
Það spurðist, að gifting þeirra færi
fljótlega fram. Roger var mjög
hamingjusamur. Hann var að gera
góðverk, og samtimis að framkvæma
það sem hann langaði mjög til. Það er
óalgeng aðstaða,.og það er ekki undar-
legt þó hann væri ofurlitið ánægðari
með sjálfan sig, heldur en efni stóöu
til.
Þá gerðist það skyndilega, að hann
hætti að elska. Ég veit ekki hvers
vegna. Það getur varla verið af þvi, að
hann hafði orðið þreyttur á viðræðum
hennar, vegna þess aö hún átti aldrei
neinar viðræður við hann. Ef til vill
var það vegna þess, að hið dapurlega
augnaráð haföi ei lengur nein áhrif á
hann. Augu hans höfðu opnazt,og hann
var aftur orðinn hinn varkári heims-
maöur, sem hann hafði veriö. Hann
varð þess fyllilega áskynja, að Ruth
Barlow hafði ákveðiö að giftast hon-
um, og hann sór þess eið með sjálfum
sér, að ekkert gæti fengið sig til að
giftast Ruth Barlow. En hann var i
vandræðum. Núna, þegar augu hans
höfðu opnazt, þá sá hann greinilega,
hvers konar kvenmann hann átti i
höggi við, og hann varð þess áskynja,
að ef hann bæði hana um aö fá að
losna, þá myndi hún (á sinn þokkafulla
hátt) láta hann borga dýru veröi sinar
særðu tilfinningar. Auk þess er það
ávallt erfitt fyrir karlmann að yfir-
gefa kvenmann. Fólki finnst, að hann
hafi komið illa fram.
Roger sagði engum frá leyndar-
málinu. Hann gaf það hvorki i skyn
með orðum né látbragði, að til-
finningar hans gagnvart Ruth Barlow
hefðu breytzt. Hann gaf gaum að ósk-
um hennar, hann bauð henni til mið-
degisverða i matsöluhúsum, þau fóru
saman i leikhús, hann sendi henni
blóm, hann var tillitssamur og
aðlaðandi. Þau höfðu ákveðið að
giftast, strax og þau hefðu fengið hús,
sem hentaði þeim, vegna þess að hann
bjó i verzlunarhúsnæði, og hún i her-
bergi, búnu húsgögnum, og þau fóru af
staö i leit að ókjósanlegu húsi.
Umboðsmaðurinn sendi Roger boð um
hvað skoða skyldi, og hann tók Ruth
með sér, til að skoða nokkur hús, en
það var mjög erfitt að finna nokkuð,
sem hæfði þeim algjörlega. Roger
snéri sér til fleiri umboðsmanna. Þau
skoðuðu hús eftir hús. Þau skoðuðu
þau vandlega, skoðuðu þau frá
kjöllurum úpp á rishæðir. Þau voru
ýmist of stór, eða of litil, stundum ekki
nógu miðsvæðis, og stundum of,
stundum voru þau of dýr, og stundum
þurftu þau of mikillar lagfæringar viö,
stundum var óþefur i þeim. Og
stundum var loftið i þeim of hreint,
stundum voru þau of dimm og stund-
um of köld. Roger fann ávallt einhvern
galla, sem gerði húsið ónothæft.
Auðvitað var erfitt að gera honum til
hæfis, hann gæti ekki afborið að bjóða
elskunni sinni að búa i ööru en full-
komnu húsi, og slikt hús yrði að finna
Leit að húsnæði er þreytandi og leiðin-
leg og bráðlega byrjaði Ruth aö verða
leiö á þessu. Roger bað hana að hafa
þolinmæði, húsið, sem þau voru að
leita að væri áreiðanlega til, og ef þau
hefðu svolitla þolinmæði, myndu þau
finna það. Þau skoðuðu hundruðir
húsa, þau klöngruðust upp þúsundir
þrepa, þau grannskoðuðu ótal eldhús.
Ruth var örmagna og missti oftar en
einu sinni stjórn á skapi sinu.
„Ef þú finnur ekki hús bráðlega,
sagði hún, þá verð ég að endurskoða
afstöðu mina. Þú sérð þaö sjálfur, að
ef það gengur svona áfram, þá munum
við ekki giftast fyrr en eftir mörg ár.”
„Segðu þetta ekki,” svaraði hann,
„ég bið þig að vera þolinmóöa. Ég hefi
fengið nýjan lista frá umboðs-
mönnum, sem ég hefi ekki skoðað. Það
eru að minnsta kosti sextiu hús á þeim.
Þau fóru enn einu sinni af stað i leit.
Þau skoðuðu fleiri og fleiri hús. Arum
saman skoðuðu þau hús. Ruth gerðist
þögul og full fyrirlitningar, hin
viðkvæmu fögru augu hennar tóku á
sig yfirbragð, sem var næstum
skuggalegt. Það eru takmörk fyrir
mannlegu þoli. Ungfrú Barlow hafði
þolinmæði á við engil, en að lokum
gerði hún uppreisn.
„Viltu giftast mér, eða ekki?”
spurði hún hann.
Það var óvenjuleg harðneskja i
röddinni, en það hafði ekki áhrif á hið
prúðmannlega svar hans.
„Auðvitað ætla ég að giftast þér. Við
giftum okkur strax og við höfum
fundið hús. Meðal annarra orða, ég
hefi einmitt frétt dálitið, sem ætti að
verða okkur til góðs.”
„Mér liður ekki nógu vel enn, til
þess að fara að skoða fleiri hús.”
„Veslingurinn, mér fannst þú lita
þreytulega út.”
Ruth Barlow fór i rúmið. Hún vildi
ekki hitta Roger, og hann varð að láta
sér nægja að hringja heim til hennar
til þess að spyrja, hvernig henni liði og
senda henni blóm. Hann var trúr, eins
og ávallt. Sérhvern dag skrifaöi hann
og sagði henni, að hann hefði frétt um
annað hús, sem þau ættu að skoða.
Vika leið, og þá tók hann á móti eftir-
farandi bréfi:
Roger: ,
Ég held.aö þu elskir mig ekki i raun
og veru. Ég hefi fundið mann, sem vill
sjá fyrir mér, og ég giftist honum i
dag.
Ruth
Hann sendi svar sitt með sérstökum
sendiboða.
Ruth:
Fréttir þinar gera mig sturlaðan. Ég
mun aldrei komast yfir þetta, en
hamingja þin er fyrst og fremst það,
sem ég á að taka tillit til. Ég sendi þér
með þessu bréfi sjö húsatilboð til
athugunar, þau komu með póstinum i
morgun, og ég er viss um, að meðal
þeirra muntu finna hús, sem mun
henta þér vel.
Roger
(BALDUR KRISTJANSSON, þýddi)
Leiðrétting
1 kvæði Kristins Magnússonar
„Óþekkti sjómaðurinn”, sem birtist i
siðasta Sunnudagsblaði urðu nokkrar
meinlegar prentvillur, sem höf. er
beðinn velvirðingar á um leið og þær
eru leiðréttar:
Linan neðst i öðru erindi átti að
vera:
Að lokum við mig flóð og fjara”
Onnur lina i þriðja erindi á að vera:
„sorfið min bein — mörgum glatað”.
Siðasta lina i fjórða erindi á að vera:
„mannkostasyni— og haldi”.
Og tvær siðustu linurnar I lokaerindi:
„Salvador Dali — þá málaði mynd —
i minningu ljóðið er skrifað”.
Sunnudagsblað Tímans
443