Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1973, Blaðsíða 15

Húsiö lága nær á myndinni er Skólavöröustígur 46, sem Þorbjörg keypti en var siöan selt á uppboöi og kemur mjög viö
sögu i æviviötali hennar. — Það varð aðeins kjallar/ að húsi, sem aldrei var byggt ofan á, og er enn. Var aðeins draumur
hann svaraði þvi hlæjandi að varla yrði mér neitað um það
enda væru þau ekki annað en einskisvert drasl.
En hvað um það. Ég hirti frimerkin og gerði þau sem bezt
úr garði. Fór siðan með þau til einhvers frimerkjasala, sem
starfaði vist fyrir útlent firma. Nema ég fékk um þúsund
krónur fyrir frimerkin. Þau voru i svo háu verði eftir
striðið. Og nú lagði ég af stað frá einum heiðursmanninum
til annars, lögfræðingar, fasteignasalar og fésýslumenn
fengu mig daglega i heimsókn. Og þegar ég brá yfir mig
sjalinu minu, sýndist ég ennþá fin frú. Og þeir tóku mér
yfirleitt af kurteisi og ljúfmennsku, héldu sjálfsagt margir,
að ég hefði fullar hendur fjár.
En ég svipaðist satt að segja um eftir einhverju háif-
köruðu húsnæði, sem selt yrði á nauðungaruppboði fyrir
litið verð.
Og loks bar mig að dyrum hja Jóhannesi bæjarfógeta,
sem þá var hér fasteignasali og lögfræðingur, held ég, með
meira. Og hann sagði mér frá kjallara á Skólavörðustig 46,
sem þá taldist nærri i útjaðri bæjarins.
Þarna væri eigandinn genginn frá öllu saman og kominn
vestur i Stykkishólm. Reyndar væri farið að búa i þessum
kjallara. En ef ég gæti komið fólkinu út, þá skyldi hann sjá,
hvað unnt væri að gera.
Ég sagðist geta borgað þúsund krónur, en um framhaldið
yrðum við að semja. Þetta gekk allt saman, að sjálfsögðu
mest fyrir góðvild hans, lipirð og hjálpsemi.
En nú varð ég lika að semja i fyrsta sinni i fjármálum við
eiginmanninn, að hann undanskildi þessa eign, ef ég næði
henni, veðsetja hana ekki i sinu braski, heldur léti mig eina
um þennan kjallara.
Þetta gerði hann með handsali og efndi það lengi. Og
Skólavörðustigur var lengi i minni eign og umsjá. En aldrei'
var það og er ekki enn annað en kjallari undir húsi, sem
aldrei urðu efni til að byggja, i raun og veru aldrei annað en
draumur. En samt fannst mér mikill munur frá einu stof1
unni fyrir okkur öll á Lindargötunni. Og þó umfram allt, h'ér
er ég frjáls.
En hvernig átti ég nú að afla tekna til framfæris okkur öll-
um og afborgana af húseigninni. 1 skilum skyldi ég standa.
Ogaldrei þiggja neitt ,,af bænum”. Þetta tvennt var brenht
inn i huga minn og áætlanir allar.
Ég fann, að nú var svo komið, að ég varð að standa ein
meðbörnin. Asgeir Ingimar var úr sögunni fyrir mig. Fjár-
lægur var hann oftast og fjáröflunarleiðir þær sem hánn
ræddi um, mér framandi, vinir hans mér ógeðfelldir. . .
Leiðir okkar hlutu að skilja alveg og það mjög bráðlega .
I þá daga voru hjónaskilnaðir ekki ræddir og ákveðnir
eins hratt og ákveðið eins og nú er orðið. Þetta gerðist allt
að mestu orðalitið, unz allt var búið og hjónin kannski hvort
á sinu landshorninu.
Sunnudagsblað Timans
447