Íslendingaþættir Tímans - 29.03.1980, Blaðsíða 5

Georg Lúðvíksson
F- 25/4 1913
D. 20/2 1979
!• 3. s.l.var til moldar borinn vinur minn
Georg Lúöviksson. Viö Georg kynntumst
fyrst i desember 1969. Þá var veriö aö
skipuleggja Þvbttahús rikisspitala og
starfaöi ég meö Georg aö þvi verkefni I
n°kkra mánuöi. Þegar svo ég var ráðinn
«1 rikisspitala i ársbyrjun 1972 lágu leiöir
°kkar aftur saman. Strax þá tókst með
°kkur mikil og góö vinátta og engum
•^anni hef ég kynnst um dagana, sem ég
heföi heldur viljaö eiga að trúnaöar- og
einkavini.
Georg var góður drengur og léttur i fasi.
Utn hann má segja, að þar fóru saman
gæfa og gjörvileiki.
Ofá kvöld höfum viö setið saman að
ioknu dagsverki og látiö hugann reika um
allt fr átökum stórveldanna og samskipt-
úm við yfirlækna eöa til spennandi
iþróttaleiks og góörar bókar. Ekkert
htannlegt var Georg óviökomandi. Það er
tómt og skarö fyrir skildi aö heyra Hall-
tafnan á heimili þeirra, þvi að Felix var
kennari aö ævistarfi, skipaður til kennslu
°8 siðan skólastjórnar i Seyluhreppi frá
1930, en á fyrri árum gjarna kennt I
heimahúsum og að miklum hluta í Hús-
ey- Var öll regla á Uti og inni, og tíl
^hyndarskapar húsfreyju jafnaö. En þaö
kunnugt, hve mikla önn hún átti við bú-
skapinn, er Felix var tepptur viö kennsl-
úna og heimilishaldiö stórt i sniðum.
Munaði eigi litlu, að tengdamóöir
Efemiu, Ingibjörg Jóhannsdóttir, var á
keimili þeirra allt til dauða 1947, hjarta-
Wý og barngóö. Mat Efemia hana mikils
°g var henni innilega þakklát fyrir kyrr-
fáta hjálpsemi og alúð.
Eftir áratuga störf I Seyluhreppi sagði
Eelix lausri stööu sinni og gerðist skóla-
stjóri vestur á Grundarfiröi, aö visu aö-
eins til bráöabirgöa, en Ilengdist, svo aö
þau voru vestra i 4 ár viö mikiö lof.
Kunnu þau hiö besta við sig á Snæfells-
nesi og varö Efemiu hugsaö til Gisla
Eonráössonar, sins fræga langafa, sem
tók sig upp roskinn og fór vestur i Flatey
á Breiöafiröi og átti þar ævikvöldiö. Þó
varö úr er Felix hlaut að láta af skóla-
stjórn vegna aldurs, aö þau sneru heim
áftur i Skagafjörö. Bar þaö fyrst til, aö
bll börnin voru þar búsett nema Stein-
islendingaþættir
grimskirkju slá fimm i lok dagsog engan
Georg aö spjalla viö. Þessar rabbstundir
okkar voru, auk þess að vera dýrmætur
skóli I þróun sjúkrahúsa og heilbrigðis-
grimur. sem var að flytja suöur, og svo
það, aö átthagarnir og vina- og frænda-
fjöldinn laöaöi til sin. En nú hurfu þau
ekki að hinu stóra og bjarta húsi sinu I
Varmahliðarhverfinu, heldur bjuggust
um i nýrri og fallegri ibúð á Sauöárkróki.
Þar stundaði Felix enn kennslu, aö
nokkru I skólanum, og svo heima, trúr
köUunarstarfi sinu, en Efemla hóf aftur
aö syngja meö kirkjukórnum i Glaumbæ
og lagði sem fyrr liö hverju góöu máli og
allri gagnsemd i sveit sinni, Seyluhreppi.
A Sajðárkióki voru þau hið næsta Gisla
sya. sinum og fjölskyldu hans, en tlðum
gestir dætra sinna, Guðbjargar á Daufá
og Solveigar á Höskuldsstööum, en jafn-
an heim að hugsa og koma i Húsey, þar
s^m svo margir hamingjudagar liöu
fyrrum aö önn og starfi og viö unaö
heimilislifsins, þvi aö Jósafat Vilhjálmur
sonur þeirra settist þar aö búi meö
mágafól(u sinu, þegar þau voru farin
þaðan aö Sunnuhliö.
Liðu s\o íáein ár hamingjusamra og
vinsælla iijóna, uns skyndileg breyting
varð á Felix varð bráökvaddur aö kvöldi
dags á götu Uti á Sauðárkróki hinn 21.
febrúar 1974. Þau leiddust siöasta spöl-
inn eins og þau höföu gert á langri og ást-
rikri samferö. — Efemia var áfram I hi-
mála, einhverjar bestu stundir lifs mins.
Georg var mikill gæfumaður i iifinu.
Hann átti ýndislega eiginkonu, Guölaugu,
sem ásamt börnunum, tengdabörnum og
barnabörnum syrgja elskulegan eigin-
mann og föður.
Heimilið og vinnan var Georg alit. Það
var táknrænt fyrir Georg, að þegar mest
var aö gera þá leið honum best. Siðasta
ævidegi sinum eyddi hann á skrifstofu
sinnitil kvölds viö skriftir. bærmunu fáar
stofnanirnar, sem státað geta af öörum
eins stjórnanda og höfðingja og Georg
var.
Deyr fé,
deyja frændr.
deyr sjálfr et sama
en orðstirr
deyr aldrigi
hveims sér góöan getr.
Um leiö ogég og fjölsky lda min vottum,
eiginkonu og fjölskyldu Georgs okkar
dýpstu samúöarkveöjur, vil ég einnig
flytja samúöarkveðjur féiaga i Félagi for-
stöðumanna sjúkrahúsa á tslandi og fé-
laga I bræörafélögum hinna norðurland-
anna.
Hvil þú I friöi vinur.
Daviö
býlum þeirra og hlýjaöi sér viö arineld
minninganna, þakklát fyrir gengna
gæfudaga og undi viö bækurnar þeirra,
þvi að hún var bókhneigð og fróö eins og
hún átti kyn til, og naut skáldskapar og
mennta rikulega. Forn og nýrri kynni
rækti hún af hreinni lund og nærfærni og
mættihvarvetna virðingu. Hinn gifurlegi
mannfjöldi viö Utför hennar I Glaumbæ á
kyndilmessu, þar sem aöeins hluti fólks-
ins komst i kirkjuna, sýndi glöggt, hvert
álit hún haföi, þessi mikilhæfa og merka
kona, hve margir vuda voita minningu
hennar þakkir og syna heiður á utíarar-
degi.
Þegar kveöja og útför Efemíu Gisla-
dóttur var gerö, var bjart yfir og fagurt á
Langholti. Þaö sæmdi minningu hennar
vel, þvi aö hún var bjartsýn og elskaöi
sveit sina og héraö og dáöi baráttu og
menningu genginna kynslóöa, merkra áa
sinna og formæöra. Og þaö var gott aö
kveöja i heiörikjufeguröinni, sem beindi
innri augum sýn i eilifri trú til hins helga
og háa i upprisu-veru Jesú Krists, sem er
oss hin fyrsta og æðsta staöreynd þess,
aö sálin vakir, þá sofnar lif, og aö himinn
Guös biöur jarðarinnar barna.
Agúst Sigurösson
Mælifelli.
5