Heimilistíminn - 17.10.1974, Blaðsíða 28

og gerist og tvö börn, 14 og 16 ára. Att þti
fjölskyldu?
Hann hristi höfuðið. — Nei, ég hef haft
allt of mikið að gera til þess, en þaö er
ekki öll nótt úti enn. Ég er ekki fertugur
ennþá.
— Littu inn hjá okkur, sagði hún. — Jó-
hann yrði glaður að sjá þig.
Hann brosti striönislega. — Er þetta
vanaboð eða meinarðu það?
— Ég meina það, fullvissaöi hiin hann.
— Komdu i kvöld og borðaðu hjá okkur.
Geturðu komið klukkan sex?
— Já, gjarnan, svaraði hann. Siðan ók
hann henni heim með vörurnar og meðan
þau sátu og fengu sér drykk, hringdi hún
til Jóhanns og sagöi honum frá heimsókn-
inni. Þeir töluðu saman i simann og kom
jafnvel saman og i gamla daga.
Hún sagöi Betu frá þvi, þegar hún kom
úr skólanum og Beta fylltist ákafa.
— Þetta er spennandi, mamma. Hver er
hann eiginlega? Segöu mér eitthvað um
hann.
Jóna sagði henni það sem hún vissi og
lýsti Jakobi, um leið og hún gerði sér
grein fyrir, að hann var mjög glæsilegur
maður, miðað við aldur.
— Almáttugur, þetta hljómar eins og
eitthvað til að leika sér við, sagði Beta og
hló, en móðirhennar hló ekki. Hún horfði
á Betu með gremjusvip á andlitinu.
— Leika sér við, endurtók hún. —■ Hvað
áttu við með þvi? Gleymirðu ekki, að þú
ert bara fjórtán ára, en ekki tuttugu og
fjögurra? Beta yppti öxlum.
— Mamma, þú ert hræðilega gamal-
dags, sagði hún i uppgjafartón. — Veiztu
ekki að karlmenn á fertugsaldri og gráir i
vöngunum eru i tizku núna? Hún gekk inn
i herbergi sitt, en Jóna horfði á eftir henni
og gapti af undrun og hneykslun.
Auðvitað var barnið að striða henni.
Beta hugsaði sér auðvitað ekki að þykjast
vera fullorðin og hann hefði engan áhuga
á henni. Auk þess átti Beta vin og þó Jónu
fyndist hann heldur gamall fyrir Betu,
var það þó öllu skárra, en Jakob, sem var
38 ára.
Kalli tók fréttinni um gestinn með á-
hugaleysi, en hins vegar hafði hann áhuga
á, hvað átti að vera i matinn. Jóhann kom
snemma heim og var fullur áhuga á Jak-
obi og virtist hlakka mjög til að spjalla við
þennan gamla skólafélaga sinn. Hann
hjálpaði til að leggja á borðið og undirbúa
allt.
Jakob kom stundvislega. Beta var inni i
herbergi sinu, þegar hann kom. Hún hafði
verið þar lengi og Jónu gramdist, að hún
skyldi ekki hafa boðizt til að hjálpa henni
viö undirbúninginn.
En þegar Beta kom, sá hún ástæðuna.
Hún hafði klætt sig I fulloröinlegustu
buxnadragtina sina og þaö hiyti að hafa
tekið hana klukkustundir að mála á sér
andlitið eftir öllum kúnstarinnar reglum.
Jóna vildi ekki særa hana með athuga-
semdum, en var reið. Það náði engri átt,
að f jórtán ára stúlka ataði sig svona út og
þættist vera fullorðin i stað þess að vera
barnið sem hún var.
Jóhann tók greinilega ekkert eftir
þessu, en það geröi Jakob. Hann lyfti
augabrúnunum, þegar Beta kom inn i
stofuna og heilsaði henni þannig, að henni
fannst hún enn fullorðnari en striösmáln-
ingin gerði hana.
Jóna varö svolitiö hrædd. Beta var full-
orðin, eins og hún var núna. Hún var ör-
ugg með sjálfa sig og allur barnaskapur
var á bak og burt.
En fjórtán ára. Henni gramdist tilhugs-
unin, og enn meira það, að Jakob lék með.
Skárra hefði verið, að Beta hefði verið ó-
þroskaöri og svolitiö feimin. En það var
hún bara ekki.
Jóhann og Jakob töluðu um gamla daga
og Jóna tók þátt i samræðunum, þvi hún
hafði alltaf verið með i öllu i þá daga.
Börnin þögðu, en Jóna sá, að Beta geröi
allt sem hún gat til að vekja athygli Jak-
obs á sér...
Það virtist ekki erfitt. Hann leit oftar og
oftar til hennar og Beta svaraði augna-
ráðinu. Jóhann virtist ekkert taka eftir
hegðan dóttur sinnar og Jóna velti fyrir
sér, hvort hann væri blindur eða heimskur
og aðvaraði hann, þegar þau fóru með
leirtauið fram i eldhúsið.
Kalli fór inn til sin við fyrsta tækifæri,
en Beta varð kyrr i stofunni. Hún hlpstaði
ekki, þegar móðir hennar minntist á skól-
ann daginn eftir og það var ekki fyrr en
Jóna skipaði henni aö fara að hátta, að
hún fór, og sendi Jakobi langt augnaráð
um leið.
Andrúmsloftið var svolitið þvingað það
sem eftir var og það var ekki framorðið,
þegar Jakob bjióst til að fara. Jónu létti,
þegar hann fór.
— Sástu þetta? spurði hún Jóhann, þeg-
ar þau voru að laga til i stofunni.
— Sá ég hvað? spurði hann.
— Hvernig Beta daðraði við Jakob,
svaraöi hún reiðilega. — Ég skammaðist
min fyrir hana. Sú fær aldeilis að heyra
þaö á morgun.
— Della, svaraði Jóhann. — Beta var al-
veg eins og venjulega og hún er ekki nema
fjórtán ára.
Jóna stundi. — Ég er hrædd um að hún
sénokkrum árum eldri en skirnarvottorð-
ið hennar segir. Það var hræðilegt að sjá
andlitið á henni i kvöld.
— Fannst þér það, sagði hann og yppti
öxlum. — Mér fannst hún falleg. Hún lik-
ist þér.
— Hagaði ég mér svona, þegar ég var á
hennar aldri? spurði Jóna.
— Ertu búin aö gleyma hælaháu skón-
um? svaraði hann hlæjandi. — Ég varð
næstum að bera þig yfir dansgólfið.
— Ég daðraöi að minnsta kosti ekki við
karlmenn, sem gætu veriö faöir minn.
Hann svaraöi ekki og þau töluðu ekki
meira um það.
Jóna náði ekki tali af Betu um morgun-
inn. Það yrði að bíða þar til hún kæmi
heim síðdegis.
En þá hringdi Beta og sagöist fara heim
með skólasystur sinni og læra hjá henni.
Það var algengt.
En þegar hún var ekki komin heim um
kvöldmat, fór Jóna að hafa áhyggjur.
Beta hafði ekki sagt hjá hvaða skólasyst-
ur hún væri.
Hún spurði Kalla, en hann svaraði án
þess að lita á hana, að hann hefði ekki
hugmynd um það. Jóna vissi, að hann
vissi, en vildi ekki segja frá. Jóhann fór á
fund um kvöldið og Kalli til félaga sins að
gera við skellinöðru.
Jóna var ein meö hugsanir sinar og beiö
eftir Betu. Brátt var hún viss um, að Beta
væri með Jakobi og loks hringdi hún til
hans á hótelið. Hann var ekki þar og
klukkan varð tiu.
Jóna sá ekki sjónvarpið heldur allt aör-
ar myndir. Hún sá dóttur sina i fangi Jak-
obs og leiö allar þær kvalir sem móðir
getur ein liðið undir þessum kringum-
stæðum.
Klukkan var að ganga tólf, þegar bif-
reið nam staðar utan við húsiö. Það var
bfil Jakobs og þau sátu þar bæði. Beta var
dapurleg á svipinn og Jóna reiddist. Hún
þaut út að bilnum, reif upp hurðina og
greip i handlegg Betu.
— Láttu Betu vera, sagði Jakob. — Það
eru ekki skammir, sem hún þarfnast
núna. Nú komum við inn.
Jóna nötraði af reiði, þegar hún horfði á
Jakob hjálpa Betu út úr bilnum. Hún var
niöurlút og Jóna fékk sting i hjartað.
Hann klappaði Betu á vangann þegar þau
komu inn og sagði henni að fara að hátta,
hann þyrfti að tala svolitið við mömmu
hennaí. Beta kinkaði kolli og fór orða-
iaust.
Jakob greip um handlegg Jónu og þau
gengu inn i stofuna. — Ég veit hvað þú
heldur, sagði hann alvarlegur.
— Hvað get ég haldið, þegar þú kemur
heim með hana svona? sagði hún reiöi-
lega. — Hvað voruö þiðað gera. Nei, ég vil
ekki vita það.
— Þú skalt vita það, Jóna, sagði hann
hörkulega, — en fyrst langar mig að vita,
hvort þú eyðir nógum tima i að tala við
dóttur þína.
— Beta segir mér allt, svaraði Jóna
þrákelknislega.
— Jæja, gerir hún það, sagði hann tor-
tryggnislega. — Þá veiztu liklega að hún
er með unglingum, sem hafa fullmikinn
áhuga á fiknilyfjum og þess háttar. Þú
veizt sennilega lika, að Einar vinur henn-
ar selur eiturlyf og er reiðubúinn að eyði-
leggja lif fólks. Beta hefur dreift fyrir
hann. Jóna, ég er hræddur um aö ég veröi
að segja þér ýmislegt, sem þú hefur ekki
vitað. Þegar ég sá Betu I gærkvöldi, sá á
sjáöldrum hennar, að hún hafði tekið eitt-
hvað inn. Þess vegna vildi ég hitta hana i
dag.
Framhald á bls. 38
28