Heimilistíminn - 17.10.1974, Blaðsíða 37

var dagsins voru þau fjögur önnum kafin. Bluey
kom stöku sinnum inn með hressingu, það var tón-
list í útvarpinu og meðan regnið streymdi niður
rúðurnar, breytti stofan smátt og smátt um útlit.
Hún virtist ekki lengur vanrækt og Janet gladdist
innilega yfir þessari björtu og vinalegu stofu. Þetta
yrði heimili hennar héreftir meira en nokkru sinni.
Neil hvíldi sig oft andartak og horfði i kring um sig
og ekki bar á öðru, en honum líkaði vel það sem
hann sá. Ray sagði ekkert, en hann raulaði lágt með
útvarpinu og henni skildist, að hann var heldur ekki
óánægður.
Þegarsíminn hringdi siðla dagsins, gerði hvorug-
ur bræðranna sig líklegan til að svara. Janet lagði
varlega frá sér pensilinn ofan á fötuna, þurrkaði
sér um hendurnar og fór fram í ganginn.
— Elskarðu mig ekki lengur? spurði eymdarleg
rödd í hinum endanum og hún hló glaðlega.
— Ó, Luke!
— Ég er búinn að sitja hér dögum saman og láta
mér leiðast, sagði hann. — Hví hefur ekkert ykkar
komiðtil aðathuga, hvort ég er ennþá á líf i?
— Við erum á kafi i að mála....
— Það var einmitt þess vegna, sem ég kom ekki,
mín kæra! Hann hló glaðlega. — Mary sagði mér,
hvað var á seyði. Mac var í búðinni, þegar verið var
að ganga frá þessari heljarpöntun þinni. Þú veizt,
að hér er ekki hægt að halda neinu leyndu. Ég komst
að því, að þótt það kostaði þig minn einstaka félags-
skap, væri betra fyrir mig, að vera heima. Hvernig
verður þetta svo?
— Þetta verður fallegt. Við erum að verða búin
með dagstof una, sem er eins og annað herbergi. Þú
verður að koma og sjá, Luke. Ég hefði viljað mála
ganginn á eftir, en ég held, að það hætti bráðum að
rigna og þá geri ég ráð fyrir að hjálparkokkarnir
mínir verði fljótir að hverfa.
— Mjög líklegt, samsinnti hann. — Ég kem...þeg-
ar allt er búið. Annars hringdi ég vegna dansleiks-
ins á laugardaginn.
— Dansleikur? Janet hrukkaði ennið. — Um hvað
ertu að tala?
— Er Neil ekki búinn að segja þér frá því? Luke
var undrandi. — Þetta er síðasti dansleikur
sumarsins, árlegur viðburður og við höfum alltaf
farið þangað. Allir fara og ballið er í hlöðunni á
Comobella. Ég veif ekki, hvort þú hef ur hitt Camp-
bell-hjónin?
— Mig minnir að þau hafi komið hingað í heim-
sókn rétt eftir að ég kom.
— Jú, áreiðanlega. Þau f ylgjast vel með öllu, sem
gerist, en þau eru indælis fólk. Gætuð þið tekið mig
með í leiðinni, bíllinn minn er í viðgerð i viku og
beðið eftir varahlutum frá Sidney. Það er eiginlega
þess vegna, sem ég hef ekki komið, sagði hann að
e ndingu í alvarlegum tón.
— Auðvitað tökum við þig með. Ef við förum þá,
bætti hún f Ijótmælt við. — Ég hef ekki heyrt minnzt
á þetta.... og ég á engan kjól til að fara i á ball!
— Veslings öskubuska. Hann hló. — Það eru búðir
í bænum, þú átt peninga í bankanum og mann til að
fara með. Hvað viltu hafa það fleira?
— En okkur hefur ekki verið boðið?
— Jú, áreiðanlega. Það hafa allir fengið bo&. Neil
hlýtur að hafa lagt það einhvers staðar.
— Allt i lagi, ég skal tala við hann, svaraði hún.
— Þetta var Luke, sagði hún, þegar hún kom aft-
ur inn í stof una og bræðurnir litu báðir á hana. Ray
sá, að hún var rjóð í vöngum og augun Ijómuðu og
hann velti fyrir sér hvort símtal við frænda hans
gæti breytt konu svona. Hann dýfði penslinum
hugsandi i fötuna og huggaði sig við að Luke væri
roskinn maður. Hann hafði verið kvæntur og vissi
hvernig tala átti við konur. Hann var vinsæll, líka
meðal karlmanna. Janet var ung og gift manni,
sem kom fram við hana eins og ráðskonu. Hann
yppti öxlum, þetta kom honum ekkert við.
— Bíllinn hans er bilaður þess vegna hefur hann
ekki komið hingað, en hann bað okkur að taka sig
með á laugardaginn á leiðinni á ballið einhvers
staðar á .... ó.... Comma... eitthvað.
— Comobella, sagði Ray og leit til bróður síns.
Neil varð vandræðalegur á svipinn. — Ég gleymdi
því. Boðið kom fyrir helgina, ég sótti póstinn, þegar
ég fór í bæinn og opnaði hann þar.
— Ég vissi ekkert um það, sagði Janet lágt. Roð-
inn var horfinn úr vöngum hennar.
— Mér þykir það leitt. Auðvitað f örum við, við er-
um vanir að fara alltaf. Þú skemmtir þér áreiðan-
lega vel, sagði hann fljótmæltur, þegar hann sá
svipinn á andliti konu sinnar. — Allir fara þangað.
Við skvettum úr klaufunum og komum ekki heim
fyrr en við sólarupprás næsta dag.
— Er það langt héðan?
— Nei, bara níu eða tíu mílur.
— Ó, er það allt? Janet settist á stól. — Ég vildi,
að þú hefðir sagt mér f rá þessu, Neil. Ég býst við að
maður verði að eiga kvöldkjól til að fara á ball.
Smátt og smátt varð Neil það Ijóst, að hann hafði
tekið eitthvað frá henni. Hún hefði eytt klukku-
stundum í að ákveða í hverju hún ætlaði að vera,
ekið til bæjarins og farið í búðir og velt fyrir sér
fallegum kjólum sem kostuðu einhver skelfingar
ósköp.
— Já, þú verður að kaupa þér nýjan kjól, sagði
hann og minntist þess hve móðir hans hafði alltaf
hlakkað til siðasta dansleiks ársins á Comobella.
Þá hafði hún skreytt sig sínum fínustu fjöðrum,
m.a. demantshálsfestinni, sem faðir hans hafði
gefið henni á einhverju brúðkaupsafmælinu. Hann
ákvað að gef a Janet hálsfestina, en segja henni það
ekki meðan Ray og Alf red heyrðu. — Farðu í bæinn
á morgun og kauptu þér eitthvað.
— Ég geri það, svaraði Janet og það var undar-
legur tónn í rödd hennar.
Það var dálítill uppreisnarandi í henni þegar hún
stöðvaði bílinn fyrir utan verslunina morguninn
eftir. Það var hætt að rigna og eins og hún hafði
búizt við, hurfu Neil, Ray og Alfred út strax eftir
morgunverð. Hún leit á Mary, sem hún hafði beðið
að koma með sér, þar sem hún hafði ekki hugmynd
um í hverju konurnar hér voru við slík tækifæri.
Mary var áköf að koma með og eyða peningum
annarra, eins og hún orðaði það. Framhald
37