Heimilistíminn - 12.12.1974, Side 7

KVENNA-
KÆNSKA
Hún sagði honum ekki
frá þekkingarskorti
sínum, því öllu máli
skipti, að hann vildi að
hún kæmi með á
námskeiðið
JOHNNY bróöir menn fer á skátafund á
hverjum sunnudagsmorgni og ef hann
heföi ekki beöiö mig aö fara fyrir sig i
bókasafnið einmitt þennan morgun, hefði
þessi saga aldrei orðið til.
Johnny er ákafur skáti. Hann er alltaf
aö taka einhver próf og fá ný merki og
hann les allt, sem hann nær i um alla
skapaöa hluti
1 rauninni var ég orðin leið á að fara
fyrir hann i bókasafniö si og æ. En upp á
siökastiö var ég eilitiö fúsari og þaö geröi
nýi bókavöröurinn, herra Bay. Hann er
nefnilega viröi heils stafla af jarðfræði- og
liffræöibókum ásamt kynstrum af bókum
um skordýr og fljúgandi lifverur.
Þrátt fyrir nokkuö reglubundnar safn-
ferðir minar i vetur, þekktumst viö Bay
ekkert nema til aö bjóða dóöan dag þó
hann vissi vel, hvaö ég heiti. Að minnsta
kosti ætti hann aö vita það, þvi hann
stimplar oft bækurnar og Johnny notar
kortið mitt. Sjálfur á hann bara barnakort
og út á það fær hann ekki visindarit.
begar Bat var búinn að stimpla bækur-
nar minar þennan umrædda sunnudags-
morgun, beið hann andartak, áður en
hann lokaði þeim. Svo leit hann á mig og
horfði eins og hann væri að meta mig. Ég
velti fyrir mér, hver ástæðan væri. Gat
verið að kortið væri orðið of gamalt?
— Ég er að velta þvi fyrir mér, ungfrú
Fletcher, sagði hann, — hvort þú gætir
haft áhuga á þessu. Hann rétti mér blað
og ég las: Helgarnámskeið I náttúru-,
visindum.
Hverju átti ég að svara? Ég horfði á
hann og vildi alls ekki valda honum von-
brigðum, en gallinn var bara sá, aö ég
þekkti ekki sundur þröst og spóa.
— Þetta er áreiöanlega athygli vert,
hélt hann áfram og ég leit á hann, Hann
var að minnsta kosti athygli verður og
augun i honum einhvernveginn svo brún-
græn og hlýleg. Ég kinkaöi kolli —
Areiöanlega, sagði ég.
— Svona tækifærum á maður ekki aö
sleppa, finnst þér það?
— Nei, auðvitað ekki, svaraði ég fljót-
mælt, en svo hleypti ég i mig kjarki. —
Gallinn er bara.....
Hann leit út úr glerbúrinu. Þegar var
komin dálitil biðröð. — Ég ætla að til-
kynna þátttöku mina i dag, sagöi hann
fljótt— Ef þú vilt koma með, skal ég láta
þig hafa eyðublað.
Nú horfði máliö öðruvisi við. Náttúran
og leyndardómar hennar urðu allt i einu
afskaplega spennandi. Heila helgi! Á
þeim tima gat hvað sem var gerzt.
— Hvenær er þetta eiginlega? spurði ég
áköf.
— Um aðra helgi, en ég er hræddur um
að þetta sé ekki langur frestur.
— Ég held að ég geti samt komið, flýtti
ég mér að segja þvi fólkið i röðinni var
farið að sýna óþolinmæði.
— Biddu svolitið inni á skrifstofunni
minni, sagði hann — Eyðublöðin eru á
skrifborðinu, ég kem eftir andartak.
Það allra helgasta'. Ég hafði oft velt
fyrir mér, hvernig umhorfs væri þar.
Þetta var huggulegt, litiö skot með katli
og kaffikönnu, Ég tók lika eftir þvi hvers
konar sigarettur hann reykti. Ég var svo
önnum kafin við að taka eftir hlutunum,
að ég rétt náði að hrifsa til min eyðublaö,
áður en hann kom inn úr dyrunum.
— Þvilikur dagur, andvarpaði hann —
Ég hefði gaman af að vita, hvers vegna
fólk kemur svona i hópum. Hann renndi
hendinni gegn um þykkt háriö og var
þreytulegur.
— Það kemur með strætisvagninum, út-
skýrði ég — og svo þjóta allir af stað eins
og læmingjahjörð.
Hann horfði á mig og leit út eins og ég
heföi fundiö lausn lifsgátunnar. Annars
er ég ekki það sem fólk kallar greind. Þau
heima segja að ég sé hænuhaus.
— Að mér skyldi ekki hafa dottið þaö i
hug, sagði hann. — Auövitað er það
strætisvagninn. Takk fyrir upp-
lýsingarnar. Nú get ég tekið mér kaffihlé
millistrætisvagna. Viltu fá þér bolla með
mér?
Þetta gengur vel, hugsaði ég. Mjög auð-
velt allt saman. Við fórum bráðlega að
kalla hvort annað Alec og Lyn, þvi eins og
hann sagöi: — Fyrst við eigum að fara á
sama námskeiöiö er eins gott að við
kynnumst svolitið
Fólk getur oröið góðir vinir yfir kaffi-
bolla og hafrakexi, en ég sagði honum
ekki frá visindalegu allsleysi minu. Hann
kæmist nógu fljótt að þvi hvort eð væri.
Mér var meira en nóg, að honum virtist
lika vel, að ég ætlaði með. Hann bauð mér
meiraaðsegja aðkoma mérsér i bilnum,
þegar hann heyrði að ég átti ekki bil...
— Ég hef heimilisfangið, sagði hann og
veifaði eyöublöðunum. — Ég kem og sæki
þig klukkan sex á föstúdaginn.
Er það i lagi, Lyn?
— Allt i lagi, svaraði ég — Ég skal vera
tilbúin.
NÆSTU tvær vikurnar snigluðust
áfram og ég notaöi timann til að lesa mér
til um þau efni, sem talin voru upp á
eyðublaöinu. öll fjölskyldan skemmti
sér, en Johnny geröi hetjulega tilraun til
að hjálpa mér.
— Ertu alveg viss um að þú ætlir á þetta
námskeið, Lyn? sagöi hann eftir góöa
stund — Ég á við — geturðu ekki séð, að
þú botnar ekkert i þessu? Hann haföi
verið allt kvöldiö aö reyna að berja eitt-
hvað inn i hausinn á mér.
— Er ég virkilega svona slæm? kvartaði
ég-
— Heyrðu nú, svaraði Johnny. Við
skulum halda okkur að einu sérstöku efni.
Hvað meö mosa, til dæmis? Þú getur
þótzt vera mosasérfræöingur og viður-
kennt, að þú vitir litið um allt hitt. Hann
brosti breitt.
14
7