Heimilistíminn - 05.06.1975, Blaðsíða 37

Þótt hún heföi talað lágt, hafði Petrov heyrt orð
hennar og skaut inn í: — Það er engin ástæða til að
leyna ykkur hvar þið eruð. Félagi okkar hér er svo-
lífið ákafur með hnefana, en honum er illa við að
konur séu með uppsteit. Nú talaði Petrov mun betri
ensku, en hann hafði gert um borð í kafbátnum og
hann lagði höndina róandi á öxl Blanche. Hana und-
raði að hún fann traust í snertingunni. — Við erum
við ósa Jangtsekiang. Shanghai er nokkrum kíló-
metrum ofar... já við erum í Kína, endaði hann,
þegar hann heyrði hálfkæft óp Dorothy.
— En.... við áttum að fara til Rússlands... ég átti
að hitta manninn minn þar.... mótmælti hún.
— Maðurinn þinn er ekki lengur í Rússlandi.
Dorothy starði á hann og andlit hennar varð ná-
fölt.
— Áttu við... að hann sé.... Hún gat ekki lokið
setningunni, því orðin sátu föst i hálsi hennar.
— Nei, hann er ekki dáinn, ef það er það, sem þú
óttast. Hann er í Shanghai og ég hef skipun um að
flytja ykkur til hans.
— En... byrjaði Dorothy, en hætti þegar Blanche
lagði höndina yfir munn hennar í aðvörunarskyni.
— Við höldum nú ferðinni áfram i djúnka, sagði
Petrov. — Hér kemur hann. Sóðalegur farkosturinn
var að leggjast að bakkanum. Tveir menn í lit-
skrúðugum tuskum, sem þeir virtust ekki hafa far-
ið úr árum saman, stukku í land og tjóðruðu bátinn
við hálfrotnaða staura, sem stóðu út yfir vatnið.
Kona með ungbarn á bakinu sat á þilfarinu. Hún
var álíka óhrein og drusluleg og karlmennirnir og
starði á fólkið á bakkanum, litlum, sviplausum
augum, án þess að bæra á sér.
Kaf báturinn var farinn niður aftur og þegar hann
hvarf fannst Blanche, að síðustu tengslin við það
sem hún hafði kallað heimili, væru rofin. En það
dugði ekki að verða móðursjúk eins og Dorothy.
Hún vissi, að eina mannveran, sem hún gæti fengið
einhverjar upplýsingar hjá, var Petrov. Sjómað-
urinn var ekkert að dylja andúð sína á þeim, en
samt var hún þakklát f yrir að það skyldi vera hann
en ekki mongólinn, sem var með Petrov og átti að
fylgja þeim.
— Farið um borð, sagði Petrov stuttlega. Hann
lyfti börnunum hvoru á eftir öðru niður á þilfarið,
sneri sér síðan við til að hjálpa systrunum. Dorotny
grét í hljóði, en Blanche var hnarreist og leit ó-
hrædd í augu Petrovs.
— Haf ið þér sagt okkur sannleikann? spurði hún.
— Eruð þér í rauninni að fara með okkur til John
Marsden... eða er blátt áf ram verið að ræna okkur?
— Hvers vegna ættum við að ræna ykkur? sagði
hann þurrlega. — Kínverska Alþýðulýðveldið skort-
ir ekki konur, hér er meira en nóg af þeim og
vændishúsin eru ekki jafn vinsæi og áður fyrr.
Karlmenn hafa ekki lengur efni á að fara þangað.
Auk þess er ekki hægt að segja að þið séuð fallegar,
allra síst á austrænan mælikvarða. Það gerir þig
reiða, bætti hann við, þegar hann sá að Blanche
roðnaði og beit á vörina. — Þú ættir heldur að vera
þakklát fyrir að þetta er svona. Það gerir ykkur lif-
ið auðveldara hér. Vertu óhrædd, ég fer með ykk-
ur til mágs þins. Hann lyfti henni allt í einu upp, á-
lika léttilega og hann hafði lyft Elaine litlu og setti
hana niður á þilfarið. Fingur hnnar héldu fast um
gróft efnið í jakka hans.
— En... komið þér með okkur? Þér... þér skiljið
okkur ekki eftir hjá... þessum manni?
— Auðvitað kem ég með. Þú þarft heldur ekki að
vera hrædd við Vronsky. Ég skal viðurkenna, að
mannasiði notar hann ekki mikla, en hann er undir
minni stjórn og gerir það sem ég segi honum og
annað ekki.
— Þér skiljið og talið ensku mjög vel, er það
ekki? sagði hún og varð allt í einu forvitin. — Þegar
við vorum í borð í kaf bátnum, hélt ég að þér kynnuð
bara nokkur orð.
— Það var til þess ætlast, því ég var ekki i þeirri
aðstöðu, ég ég gæti sagt ykkur neitt um ákvörðun-
arstaðinn. Við fengum skipanir okkar í skeyti á leið
inni. Satt að segja eru tungumálin það eina, sem ég
hef hæf ileika til... en nú er best að þið farið niður í
káetuna, svo þið blotnið ekki.
Káetan var óhrein og þar var kæfandi hiti, engar
kojur, engir stólar, aðeins druslulegar mottur á
gólf inu og hvorug þeirra gat fengið sig til að setjast
á þær. Börnin voru óróleg og Blanche tókst ekki að
róa þau.
— Þú hafðir rétt fyrir þér, sagði Dorothy grát-
andi og leit upp á þilfarið, þar sem Petrov og
Vronsky stóðu og töluðu við Kínverjann, sem var
búinn að leysa og var að leggja af stað. Konan með
barnið á bakinu sat enn hreyfingarlaust og starði
beint fram fyrir sig. Þeir ætla að taka okkur sem
gísla, þeirtreysta John ekki lengur. Honum var lof-
að góðri stöðu í Moskvu og tækifæri til að stof na þar
heimili fyrir mig og börnin. Hvers vegna hafa þeir
sent hann hingað?
— Ég vona, að hann geti sjálfur svarað þeirri
spurningu bráðlega, svaraði Blanche.
— Það vona ég sannarlega líka guð hjálpi okkur,
en ég er f arin að ef ast um, að hann sé raunverulega
í Shanghai. Blanche, hugsaðu þér, ef þeir hafa
narrað okkur f rá Englandi af þvi... af því John er
dáinn.. og þeir eru hræddir um að vitum eitthvað
um samtök hans í Englandi og munum segja
öryggislögreglunni það ef við komumst að hvað
orðið hefur um hann?
— Það er ekki sennilegt, vina min, alls ekki, sagði
Blanche róandi.
— En hugsaðu þér, ef það er þannig og þeir hafa
náð í okkur til að losna við okkur. Enginn getur
hjálpað okkkur hér í kommúnistíska Kina. Ó,
Blanche, hvað eigum við að gera? Hugsaðu um
börnin, hvað eigum við að gera við þau?
Ég er viss um að þér skjátlast, Dorothy, sagði
Blanche. — Ef þeir ætluðu að losa sig við okkur,
hefði það gerst, áður en við komum hingað. Þeir
hefðu ekki lagt á sig alla fyrirhöfnina við að f lytja
okkur yf ir hálfan hnöttinn. Vertu ekki svona hrædd,
John hefur ef til vill aðeins fengið verkefni hér og
verður ekki lengi.
— Ó, ég vona, að það sé rétt hjá þér, sagði Doro-
thy grátandi. Framhald
37