Heimilistíminn - 18.11.1976, Blaðsíða 25

„Ég á að sitja hér til morguns”, sagði þjónn-
inn.
,,Allt i einu var dyrunum hrundið upp, og stór
diskur kom fljúgandi i loftinu, hann straukst
við nef þjónsinSf lenti síðan i trjástofni og brotn-
aði.
„Eða kannske til dagsins þar á eftir”, hélt
þjónninn áfram, eins og ekkert væri um að
vera.
„Hvernig á ég að komast inn?” sagði Lisa
aftur, hærra en áður.
„Áttu yfirleitt að komast inn?” sagði þjónn-
inn. „Fyrst er að athuga það”.
Þetta var vafalaust rétt, þóttLisufyndistþað
óþarflega nærgöngult. „Það er annars undar-
legt, að dýrin skuli þurfa að gera veður út af
öllum sköpuðum hlutum”, hugsaði hún.
Þjóninum fannst nú timaþært, að endurtaka
athugasemd sina, með smánreytingum. „Hér
á ég að sitja! Já, ég á að sitja hér dögunum
saman!”
„En hvað á ég að gera?” spurði Lisa.
„Það sem þér sýnist”, anzaði þjónninn og fór
að blístra.
„Æ, það þýðir ekkert að tala við hann, hann
er dæmalaust flón”, sagði Lisa örvæntingar-
full. Og nú opnaði hún dyrnar og gekk inn.
Fyrr en varði var hún stödd í stóru eldhúsi
fullu af reyk. Hertogafrúin sat á þrífættum stól
á miðju gólfinu og gætti smábarns. Eldabuska
stóð við eidinn og hrærði i stórum potti, sem
virtist vera barmafullur af súpu.
„Það er sjálfsagt full-mikið af pipar i súp-
unni”, sagði Lisa og hnerraði ákaft. Það var
efalaust of mikið af pipar i loftinu. Jafnvel her-
togafrúin hnerraði öðru hvoru og barnið grenj-
aði og hnerraði alveg stanzlaust. Við reykháf-
inn sat stór köttur, sem brosti háðslega, svo að
munnvikin náðu út að eyrum. Eldabuskan og
kötturinn hnerruðu aldrei.
„Vilduð þér gjöra svo vel og segja mér,
hversvegna kötturinn yðar glottir svona?”
sagði Lisa dálitið hikandi, hún var hrædd um,
að það væri óviðeirandi, að hún talaði fyrst.
„Það er Angóra-köttur! Þarna hefurðu
ástæðuna, Gris!”
Siðasta orðið sagði hertogafrúin svo hrana-
lega, að Lisa hrökk i kuðung. En hún komst
brátt að raun um, að hertogafrúin var að tala
við barnið. Hún herti þvi upp hugann og hélt
áfram: „Ég vissi ekki, að angórakettir væru
siglottandi. Satt að segja vissi ég ekki, að kettir
gætu glott”.
„Það geta þeir allir og gera það lika flestir”,
sagði hertogafrúin.
„Enga ketti hefi ég séð, sem glotta”, sagði
Lisa. Hún var ánægð yfir þvi, að fá að rabba
við hertogafrúna.
„Þú hefir heldur ekki séð margt, það er alveg
áreiðanlegt”, sagði hertogafrúin.
Lisu geðjaðist ekki allskostar að athugasemd
þessari, og hugsaði, að bezt væri að hefja máls
á einhverju öðru. En nú fékk hún nóg annað
að hugsa. Eldabuskan tók skyndilega pottinn
af hlóðunum og fór nú að kasta öllu sem hönd á
festi í barnið og höfuð hertogafrúarinnar.
Fyrst kom eldskörungurinn fljúgandi, siðan
fylgdi skæðadrifa af pönnum, diskum og föt-
um. Hertogafrúin lét eins og ekkert væri, þótt
þetta dyndi á henni, og barnið hafði allan tim-
ann grenjað svo óhemjulega, að það gat tæp-
lega versnað.
„í guðs bænum, hugsið um hvað þér eruð að
ÍTm ih rmlíml
' .=fcr-

íÆmé