Heimilistíminn - 18.11.1976, Blaðsíða 29

Úr nýjum
bókum
^ -
öllum, að við nutum þess að vera
saman án orða og atlota. Eigi
leyna augu, ef ann kona manni,
segir máltækið. A því var mér
strítt, sem raunar var mér síður
en svo stríðni, að augu skólasyst-
ur f ylgdu mér nokkuð eftir. Fólk-
ið þóttist sjá, að sigrar mínir
væru hennar stolt, en ósigrár
mínir í tuski við aðra, sýndu í
svip hennar vorkunnsemi og leið-
indi.
Áflog voru okkar skólasystur
nánasta snerting og samband.
Við gerðum okkur upp reiði, slit-
um skóþvengi hvort af öðru.
Beittum jafnvel dálitlum fanta-
brögðum. Stríðni í orðum var
ekki heldur spöruð. En næðum
við saman í einrúmi, vorum við
feimin og töluðum fátt saman, en
allt, sem hún sagði, þótti mér vel
mælt og viturlegt.
Hvert sinn, þegar kennslutíma-
bilinu lauk heima, lagðist að mér
tómlyndi og söknuður vegna
tjarveru skólasystur. Þá henti
það einn sunnudagsmorgun, eftir
að skólatímabili lauk á laugar-
degi, að ég brast í grát og grúfði
andlitið niður í koddann. Svo vildi
þá til, að mömmu bar að í þeim
svifum og varð heldur en ekki
hverft við. Spurði hún mig, hvað
að mér gengi. Ég stundi upp í
grátekkanum, að ekkert væri að
mér. AAamma gat ekki trúað þvi
og innti mig nánar eftir, hvar ég
kenndi til. Hvergi, stundi ég ein-
hvern veginn upp dauðsneyptur.
Farðu þá á fætur og komdu þér
út, sagði mamma. Ég klæddi mig
oq lelt út um gluggann. En hvað
sé ég, nema það, að skólasystir
kemur á harða hlaupum upp tún-
ið sunnan við bæinn. Og að vörmu
spori er hún komin upp á loftið til
okkar mömmu, eldrauð, móð og
másandi. AAamma varð alveg
forviða að sjá hana. Hvaða erindi
átt þú núna, góða mín, spurði
hún, þegar enginn skóli er?
Skólasystir leit f eimnislega niður
fyrir sig og stamaði upp: Ég
gleymdi bók í gær, þegar ég fór
heim úr skólanum.
AAamma horfði á okkur íbyggin
dálitla stund. Síðan gekk hún
þegjandi burt og lét okkur ein
eftir.
Þegar mamma var farin, dró
skólasystir rósaleppa upp úr
vasa sínum, rétti mér þá og
sagði: AAig langar að gefa þér
þessa leppa, ég prjónaði þá sjálf.
Ég þakkaði henni fyrir og tók í
brennheita hönd hennar og sagði:
En mér þykir verst að eiga ekk-
ert að gef a þér í staðinn, nema þú
viljir eiga bréfhestana mína.
Hún játti því og tók við þeim
feimnislega glöð. Síðan leið
nokkur stund og við stóðum hvort
á móti öðru og horfðumst i augu
steinþegjandi, unz við heyrðum
umgang og þustum til dyranna.
Aldrei minntumst við skóla-
systir þessa ævintýris. Það var
einsog við værum feimnari eftir
að hafa notið heiðríkju þessarar
stundar, sem átti sér engan líka,
var ofar öllu, æðri öllu, einhvern
veginn tilvera utan tilveru, Ijós-
bað í ókröfuhæfum kærleika.
Rósalepparnir voru lengi til í
spariskóm minum, þar til þeir
lutu lögmáli lífsins að slitna og
verða að lokum sem d.wft
jarðarinnar. Hvort bréfhestarnir
voru til lengur eða skemur, hef
ég enga hugmynd um, en eitt er
víst, að þeir eru líka orðnir að
dufti jarðar. Fáu væri hér við að
auka, er bernskunni við kemur,
en forvitnum lesendum skal að-
eins sagt, að þessi skólasystir er
löngu horfin af okkar jarðneska
sviði. Hún varð aldrei nánari lifs-
förunautur minn, en nú hefur
verið lýst. Þrá mín til hennar var
öll fólgin í því að horfa á hana og
heyra hana tala. Allt þótti mér
svo óumræðilega fullkomið í fari
hennar. Ekkert í heiminum hélt
ég vera jafneftirsóknarvert, eins
og það að fórna sér fyrir óskir
hennar. Nú á tímum mun þetta
kannski þykja bragðlítið ævin-
týri.
H$IÐ
ROMA
— Hvaö kostar hálfsmánaöar dvöl á
Mallorca aö flugferöinni frádreginni?
Hvaö starfiö þér?
— Ég er götusali.
Einmitt, hvaö kostar eiginlega gata nii til
dags.
Sjómaöur kom inn á matsölu í Kaup-
mannahöfn og sagöi: — Ég ætla aö fá
dameskib (konuskip)!
— Dameskib? spuröi þjónninn hissa.
— Já, dameskib. Þaö er auglýst i glugg-
anurn.
Sjómaöurinn benti benti á glært plast-
skilti meö áletrun sem vissi inn i matsal-
inn.
Þá fékk hann skammt af biksemad.
29