Heimilistíminn - 30.04.1978, Blaðsíða 33

stignum, sem lá meðfram vatninu, veitti þess-
ari sýn skyndilega athygli. Það var Gamli-Jón,
sem hér var á ferli. Brúnka kom á móti honum
á fleygiferð, og þegar hún þaut fram hjá, sá
hann greinilega köflótta kjólinn og litlu fæt-
urna.
,,Hvað getur þetta eiginlega verið?” sagði
hann hátt við sjálfan sig. Andartak datt honum
i hug, að einhver hefði bundið brúðu við makka
hryssunnar. En svo heyrði hann kallað veikum
rómi:
„Stanzaðu, Brúnka, stanzaðu!”
Þá skildi gamli maðurinn strax, hvað hér var
að gerast. Hann hljóp sem fætur toguðu á eftir
hryssunni og kallaðu hástöfum:
,,Stanzaðu tafarlaust, merarskömmin þin,
stanzaðu strax!”
Brúnka æddi áfram og virtist ekkert heyra.
En þetta fór ekki fram hjá drengjunum. Eins
og fyrr segir, voru þeir við veiðar skammt frá
árósnum, þar sem áin rann i stórum boga. í
gegnum daufan elvarniðinn heyrðu; þeir bæði
hófadyn og köll gamla mannsins.
Bárður leit upp og hlustaði, og þeir hinir rétt
á eftir.
,,Þetta hlýtur að vera Brúnka,” sagði Litli-
Jón, — ,,og það er afi, sem kallar.”
,,En hvers vegna hleypur hann á eftir hryss-
unni?” sagði Tóti undrandi.
Þeir sáu Brúnku ekki ennþá, þvi að kjarr
byrgði sýn á þessu svæði, en þeir heyrðu, að
hún nálgaðist óðum. Og þarna kom hún allt i
einu i ljós. Hún kom eins og kólfi væri skotið
gegnum kjarrið, snarstanzaði við árbakkann,
— og fram af höfði hennar þeyttist litil vera,
sem örskamma stund baðaði út öllum öngum i
loftinu, en hvarf svo með miklum gusugangi i
hylinn rétt framan við Litla-Jón.
I fyrstu horfðu drengirnir orðlausir og undr-
andi á staðinn, þar sem þessi vera hvarf. Gat
þetta verið Inga litla? Það liktist henni furðu
mikið, — en þeir trúðu ekki sinum eigin augum.
Jú, þarna kom i ljós rauður hárlubbi og blá,
tindrandi augu. Þetta var áreiðanlega Inga
litla.
Tveimur treyjum var þeytt til hliðar, og tveir
röskir snáðar steyptu sér tafarlaust i iskalt ár-
vatnið, Litli-Jó.n á undan, en Tóti rétt á eftir. t
sömu svipan kom Gamli-Jón fram úr kjarrinu,
móður og másandi, og sá einmitt, þegar dreng-
irnir steyptu sér i ána.
,,Hamingjan góða!” kallaði hann, — ,,nú
drukkna drengirnir, að minnsta kosti Litli-
Jón.”
,,Nei, hann kann að synda,” kallaði Bárður...
,,Hann og Tóti eru að ná i Ingu litlu.”
Nú komu þau öll upp á yfirborðið. Drengirnir
héldu báðir i telpuna. Annar þeirra hafði náð i
hárlubbann og hinn i pilsið en hún brauzt um á
hæl og hnakka og átti þvi beinlinis þátt i þvi að
draga þau öll niður i djúpið á ný, enda vissi hún
ekkert hvað hún gerði, var alveg utan við sig af
hræðslu.
,,Náðu strax i lurk,” öskraði Gamli-Jón til
Bárðar.
Bárður þaut tafarlaust al' stað til að leita að
lurk. En i sömu andrá sá gamli maðurinn
veiðistengur drengjanna þarna skammt frá.
Hann greip þær báðar i miklum flýti og rétti
þær eins langt og hann gat út i ána, til drengj-
anna. Til allrar hamingju náðu drengirnir i
sina stöngina hvor, með annarri hendinni, en
með hinni héldu þeir i Ingu. Og þegar þannig
var komið, var gamli maðurinn ekki seinn á
sér að draga þau öll i land.
Það fyrsta, sem Gamli-Jón gerði, var að hafa
endaskipti á Ingu litlu, til að losa hana við það
vatn, sem hún hafði drukkið. Og óneitanlega
leit þetta illa út i fyrstu, þvi að telpan virtist al-
veg meðvitundarlaus. En þegar hann hafði
nuddað likamann hennar litia nokkrá stund,
færðist brátt lif i hann að nýju, sem betur fór,
enda hafði þessi einstæði atburður aðeins tekið
örskamman tima. Hún hóstaði fyrst nokkrum
sinnum, en tók siðan til að hljóða hástöfum.
,,Ágætt, ágætt,” sagði gamli maðurinn glað-
lega og settist á stakan trjástofn.. ,,Nú er allt i
lagi með telpuna. En hvernig liður ykkur,
drengir?”
,,Alveg ágætlega,” sögðu báðir drengirnir
samtimis. Þeir höl'ðu að visu báðir drukkið of-
urlitiö vatn, en án þess að það kæmi að nokk-
urri sök. Gamli-Jón leit á þá til skiptis.
,,Furðulegt.. furðulegt!” tautaði hann.
,,Þegar ég var drengur, datt engum i hug, að
ástæða væri til að læra að synda. En nú tókst
ykkur aö bjarga telpunni, af þvi að þið kunnið
að synda, og þó eruð þið enn aðeins litlir labba-
kútar.”
Drengirmr litu livor til annars og brostu.
Þótt gamli maðurinn tæki þannig til orða, vissu
þeir, að hann var aöeins að iiæla þeim á sinn
. sérstæða hátt.
Inga litla hafði nú áttað sig að mestu og hafði
þagaö um stund. llún hafði vist hug á að heyra,
um hvað þeir voru að tala. En nú tók hún til að
væla á ný.
33