NT - 17.11.1985, Blaðsíða 3

NT Sunnudagur 17. nóvember 3
Við Dóra sátum saman inni í stofu
og nutum þess að sjá rökkrið færast
yfir. Frændi gamli sat í stól við
gluggann og las í bók. Ja, hann er
kannski ekki svo mjög gamall, þó
nærri 10 árum eldri en Dóra. Og
þegar Dóra þarf að ná sér niðri á
honum þá er hún vön að kalla hann
gamlan þöngulhaus. Því fylgir þó eng-
inn broddur því þau hjónin eru góðir
félagar. Við Dóra spjölluðum saman
í lágum hljóðum. Talið barst að
draugatrú og skyggni. Ekki gátum við
sagt neinar frægðarsögur af okkur í
því sambandi. Við höfðum aldrei séð
eða heyrt neitt yfirnáttúrulegt. En við
þekktum fólk sem.....
„Ég man að þegar ég var á héraðs-
skólanum þá var þar stelpa sem sá
meira en aðrir,“ sagði ég og Dóra
varð undir eins að eyrum.
„Blessuð segðu mér frá þvi.“
„Hún hét Hanna og heitir sjálfsagt
enn,“ sagði ég. „Hún var yngst í
bekknum aðeins fjórtán ára. Meö
okkur var líka þýsk stelpa sem hafði
misst pabba sinn í stríðinu. Hanna sá
oft og iðulega þennan manni'
„Og trúðuð þiö þessu"? Dóra var
efablandin á svipinn.
„Auðvitað héldum við oft að hún
væri að plata okkur. Stundum var þó
ekki hægt að rengja hana. Eins og til
dæmis við skólasetninguna um
haustið."
„Nú, hvernig var það?“
„Jú, þú veist hvernig þetta er við
slík tækifæri. Gestirnir voru búnir að
koma sér fyrir í sætunum og síðan
gengu skólastjórahjónin í salinn. Frú-
in settist á framsta bekk en hann
gekk að ræðustólnum.
• „Nú?“ Dóra sagði þetta eina orð
eins og hún vildi meina hvað í
ósköpunum væri dularfullt við þetta.
„Jú, sjáðu til. Eftir athöfnina spurði
Hanna hvaða kona þetta væri sem
gengið hefði í salinn með skóla-
stjóranum. Nú það var auðvitað kon-
an hans var svarið. Nei, ekki hún,
sagði Hanna. Hin konan. Og hún lýsti
henni fyrir þeim sem kunnugir voru á
staðnum. Af lýsingu hennar þekktu
þeir fyrri konu Ólafs skólastjóra sem
látin var fyrir mörgum árum. Hennar
hafði Hanna auðvitað ekki heyrt getið
þar sem hún var nýkomin til skólans."
„Þessi draugasaga þykir mér í
.þynnra lagi,“ drundi í frænda allt í einu
svo við hrukkum báðar við. Höfðum
haldið að hann væri niðursokkinn í
lesturinn. „Þá get ég sagt ykkur ögn
mergjaðri sögu frá mínum skólaár-
um“.
„Við bíðum í eftirvæntingu, gamli,"
sagði Dóra.
„Þið eruð að tala um ómerkilega
svipi sem einhver hefur séð eða ekki
séð. Ég get sagt ykkur frá því þegar
ég kvað niður einn helsta skóladraug-
inn“.
„A ha,ha“, hlógum við báðar.
„Það er sko ekki til að gera grín að
góðurnar," sagði frændi, og gerði sig
mjög merkilegan á svipinn. „Þetta
gerðist þegar ég var í gagnfræöa-
skólanum. Ég var í heimavistinni en
þar sem ég átti heima inni í sveit ekki
mjög langt frá þorpinu fór ég oft heim
seinnipartdags. Nú, þettavaráfyrstu
dögum rafljósanna og það var ekki
verið að bruðla með rafmagnið né
lýsa upp hvern krók og kima. Og
skólinn var stórt hús. í svoleiðis
húsum mynast gegnumtrekkur og
það ískrar og marrar í gluggum og
hurðum. Tilvalið svið til að koma af
stað draugagangi. Þennan vetur voru
sögurnar sérlega mergjaðar og marg-
ir voru þeir sem ekki fóru einir um
húsið eftir að skyggja tók. Veturinn
áður hafði dáið einn piltur á skólanum
og þóttust margir verða varir við
hann. Ekki var það til að bæta úr.
Reyndar sá ég hann einu sinni.“
„Þú“? Vantrúarhreimurinn í rödd
Dóru leyndi sér ekki.
„Já, ég. Ég var að fara upp á
herbergi mitt síðla dags og þegar ég
kom upp á stigapallinn þá stóð hann
í dyrunum inn á ganginn, en herberg-
ið mitt var innst á ganginum."
„Þú hefur væntanlega boðið gott
kvöld," sagði ég hæðnislega.
„Nei, mér varð nú satt að segja hálf
bilt við því ég sá að ég kæmist ekki
fram hjá honum nema skáskjóta mér
á hlið við hann svo ég sneri bara við
og fór niður aftur.“
„Og kallarðu þetta að kveða niður
draug,“ spurði Dóra hlæjandi. Það
var auðheyrt að hún trúði ekki sög-
unni.
„Sei, sei.nei. Það var í annað
skipti. Þá var ég að koma að heiman
seint um kvöld í vestan roki. Mér
hafði dvalist lengur heima en ég
ætlaði og þegar ég kom að skólanum
var búið að slökkva flest Ijós. Þegar
ég kom inn á ganginn niðri heyrði ég
að gluggi skelltist í storminum. Ég var
aldrei myrkfælinn svo ég paufaðist
inn allan gang og inn í borðstofu. Þar
var opinn gluggi beint fyrir neðan
herbergið mitt. Þá kom strákurinn
upp í mér og ég ákvað að hrekkja
félaga mína lítillega. Ég tók til að ýta
til borðum, nudda rúður og skella
gluggum harkalega nokkrum sinnum.
Þegar mér fannst nóg komið af
draugangi lokaði ég glugganum og
fór upp, inn allan gang og hentist inn
í herbergið. Strákarnir öskruðu upp
yfir sig. Þeir sátu í hnipri yfir logandi
kertisstubb. Þegar þeir sáu að þetta
var maður sem inn kom spurður þeir
hvort ég hefði ekki heyrt neitt og mér
er eiður sær að tennurnar glömruðu
í kjaftinum á þeim. Ég sá að bragðiö
hafði heppnast og nú var að fylgja þv í
eftir. Ég henti mér másandi niður í
rúmið og þóttist lengi ekki mega
mæla. Svo stundi ég upp. Þetta er
það Ijótasta sem ég hef séð', strákar.
Þetta var hroðalegt. Þeir vildu auðvit-
að vita hvað fyrir mig hefði borið en
ég bandaði frá mér og varðist allra
frétta. En það get ég sagt ykkur
strákar mínir, sagði ég, að þið þurfið
ekki að óttast þennan draug framar,
ég gekk svo rækilega frá honum að
hann hefur sig ekki mikið i frammi hér
eftir. En það eru nógir aðrir þó þessi
sé frá. Og ég hryllti mig allan einsog
af viðbjóði. Raunar átti ég fullt í fangi
með að halda niðri í mér hlátrinum"
„Ég mátti vita að sagan væri í
þessum dúr,“ sagði ég. „Mikill bölv-
aður hrekkjalómur hefurðu verið“.
„Hefur verið?“ sagði Dóra og brosti
tvíræðu brosi. „Hann hefurekki batn-
að og ekki sé ég að nokkur draugur
hafi verið settur niður.“
„Nú.sérðuþaðekki? sagðifrændi.
„En það gerði ég einmitt, því þegar
ég gerði uppskátt um hrekkinn nokkr-
um dögum siðar hvarf þeim öll myrk-
fælni og eftir það heyrðu þeir hvorki
né sáu neitt dularfullt"
Sigrún Björgvinsdóttir-
ODYR
HALOGEN
AUKAUÓS
• Fást á bensínstöðvum og
varahlutaverslunum um allt land
• Verð frá 1.310 kr. (settið)
• Halogen perur innifaldar
• Auðveld ásetning
• Leiðbeiningar á íslensku
• Hvít (ökuljós) eða gul (þokuljós)
• Passa á alla bíla
• Viðurkennd vara
FhIheklahf
ILaugavegi 170-172 Sími 21240