Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 5

unum, sem lifa á eynni, svo mik-
inn fisk og humar, sem hugurinn
girntist, úr víkum og vogum.
Gnægð er þar af ísköldu drykkj-
arvatni og hægt að grafa úr jörðu
bæði næpur og svo að segja hvers
konar kálmeti sem nöfnum tjáir
að nefna“.
Selkirk gekk upp á þilfar og
sagði við sjálfan sig, að nú þyldi
hann skammir Stradlings ekki
miklu lengur. Ef skipstjórinn
tæki enn á ný að úthúða honum
í áheyrn skipsmanna, þá gengi
hann úr þjónustunni, léti setja
sig á land og á þessari fögru eyju
skyldi hann verða aftur að manni.
Eitt af skyiduverkum Selkirks
sem stýrimanns var að stjórna
hreinsun og viðgerð á skipinu,
þegar það var statt á grunnsævi.
Láta gera að skemmdum, hreinsa
botninn og skafa af honum hrúð-
urkarla, illgresi og hvers konar
sjávardýr, og sitthvað annað, sem
ekki varð hjá komizt að gera með
skömmu millibili í þá daga. Ann-
ars var Stradling vanur að slá því
á frest svo lengi sem hjá varð
komizt.
Þegar Selkirk leit niður í lest-
ina á Sink Ports morguninn eftir,
sá hann nóg til þess að fyllast upp-
reistarhug. Byrðingur lestarinnar
var grautfúinn og viðurinn gegn-
sósa af grænni frof'ú. Hann gat
borað djúpar holur í borðin með
nöglinni og klórað stóra klumpa
af kalfatti út úr samskeytunum.
Timburmaður skipsins nyndi
verða margar vikur að gera við
skemmdirnar og þó var alls óvíst
að skipið yrði sjófært að því loknu.
„Herra Selkirk!“ Hann leit upp
og sá skipsdrenginn. „Skipstjór-
inn vill finna yður fram á.“
Þetta samtal millum Selkirks og
Stradlings varð púðurtunna, sem
sprakk og þeytti stýrimanninum
af skipinu og upp á eyna. Því að
Stradling foringi var fastákveð-
inn í að láta þegar í haf og setja
SUNNUDAGSBLAÐIB
á einhvern hátt met í stiga-
mennsku.
„Skipið er komið að því að
sökkva,“ sagði Selkii'k við yfir-
mann sinn. „Timburmaðurinn verð
ur ekki styttri tíma en mánuð að
skipta um fúnu borðin í lestinni
og þétta aftur í samskeytin.“
Stradling krafiðst þess, að þeg-
ar væri lagt af stað. Hann hélt að
Selkirk ynni móti sér af ásettu
ráði, taldi hann öfundssjúkan
vegna þess að honum hafði ekki
verið falin yfirstjórn skipsins, þeg-
ar Pickering skipherra féll frá.
„Þú æsir skipshöfnina upp á
móti mér!“ hvæsti Stradling blý-
grár af vonzku, með samanbitnar
varir, svo að munnvatnið ýrðist
á Selkirk. „Þú ert að reyna að
brjóta niður vald mitt hér á skip-
inu, en áður en þér tekst það, skal
ég flá hrygglengjuna af baki þínu,
með kettinum, í augsýn allra skips
manna.“
Skotinn barðist við að bæla nið-
ur reiðina. Hann var eldrauður í
framan af skapofsa. „Ég sigli ekki
lengur undir þinni stjórn,“ sagði
hann og var fastmæltur. „Ég ætla
að leita gæfunnar hér á Juan Fer-
nandes. Skjóttu mér á land með
byssuna mína, verkfæri og skips-
kistu.“
Þar með var teningnum kastað.
Þessar fyrstu klukkustundir niðri
við ströndina, fundust Selkirk
ofsalega langar. Hann stóð þar og
starði á eftir Sing Ports er rann
út til hafs fyrir fullum seglum.
Skipið minnkaði eftir því sem fjar-
lægðin jókst, og Selkirk fylgdist
með því, unz hann verkjaði í aug-
un og allt rann út í móðu. Hann
grúfði andlitið í höndum sér og
grét með ekka. Um leið varð hann
þess var, að rödd hans var hás og
kverkarnar sárar eftir gagnslaus
óp og köll og grátbænir, er hann
hafði haldið áfram, löngu eftir að
báturinn var kominn úr kallfæri.
Þegar hann reyndi að tala nú, að-
eins til þess að heyra í sjáífum
sér, kom hann engu upp, nema
gargi. Og er hann ræskti sig og
hrækti í sandinn, var það einung-
is blóðlituð froða.
Hinzta samband hans við mann-
legan félagsskap var rofið og Sel-
kirk sneri baki að sjónum og leit
á land upp. Hann stóð hreyfingar-
laus og hlustandi, kveið því er ber-
ast kynni að eyrum hans. En hann
heyrði ekkert annað en hljóma
náttúrunnar, eins og þ»ir eru oss
alkunnir. Suðið í skordýrunum,
brakið þegar ein grein strýkst við
aðra í mildum úthafsblænum,
svarrið í sandkornunum undir
skósólum hans, brimhljóð boðans
að baki honum, er hann hné upp
að heitum sandinum. En það sem
eyru hans þyrsti mest í, var hvergi
að heyra: mannsrödd, er mælti
vinar orð.
Þetta var hryllileg stund. Slík
augnablik skilja ef til vill engir
betur en barn, sem er hrætt við
myrkrið, öldungur, sem er hald-
inn ótta við dauðann eða nýliði,
er gengur út í fyrstu orrustuna.
Að því er Sélkirk áhrærði, fannst
honum sem hann væri síðasti mað-
ur á yfirborði jarðar. Hann var svo
hryllilega einmana, sem einn mað-
ur getur nokkru sinni orðið.
Það var sem allur kjarkur og
lífsfjör liði brott úr líkama Sel-
kirks. Hann formælti sjálfum sér.
Ef hann hefði mátt taka orð sín
aftur, hefði honum leyfzt að lifa
síðustu ævistundirnar upp á ný,
myndi hann nú glaður hafa kosið
að dveljast áfram á Sink Ports,
hlusta á samræður skipsfélaga
sinna, þó ekki væri til annars en
heyra kvartanir þeirra. Jafnvel
skræk rödd Stardlings hefði nú
verið honum velkomin.
Selkirk féll allur ketill í eld,
hann hné niður í fjörusandinn, lá
þar og brast í grát, þéss minntist
hann ekki að hafa gert síðan hann
var drengur. Án þess að hann fylgd