Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 8

472
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Vandamál æsUnnar er vandamál framfíðarinnar
VIKUBLAÐ nokkurt birti eitt
sinn lítið bréf flrá 16 ára gamalli
stúlku. Bréfið var þannig:
..Bróðir vinkonu minnar fylgir
mér stundum heim á kvöldin, og
þegar ég býð honum góða nótt,
vill hann alltaf fá koss. Hann seg-
ir að honum geti þótt vænt um
mig, og ég er ákaflega hrifin af
honum. Ég hef talað um það við
vinkonu mína, hvort hægt sé að
segja, að ég elski hann, þar sem
ég eír aðeins 16 ára gömul. Ég álít
að ég sé í raun og veru of ung til
að elska. Er það rétt?“
Margir myndu hrista höfuðið
og segja að stúlkan væri of upp-
næm, þar sem hún komi með slík-
ar spurningar. En í raun og veru
er mikið vandamál falið í þessum
fáu línum. Flestir menn á þessum
aldri, segja eins og Storm P.: „Of
stór til að gráta, en of lítil til að
bölva“, en eru yfir fullir af álíka
spurningum og stúlkan, en vita
ekki hvernig á að ráða fram úr
þeim.
Hinn vitri ráðleggjari blaðsins
svaraði í sínum fasta dálki: „Kæra
Kis! Vitrar stúlkur á þínum aldri
leggja ekki út í kossaflens. Það er
nefnilega hvorki bróðurlegur, föð-
urlegur eða vinarkoss, sem þú
færð frá ókunnugum pilti a þess-
um aldri. Kossinn er hinn eðlilegi
undirbúningur undir kvnferðislíf-
ið, og til þess ertu of ung, og óskar
heldur ekki eftir því. Hættu þess
vegna að veita kossa.
Þú hefur alveg rétt fyrir þér í
séinna atriðinu. Á norður hveli
jarðar er konan venjulega ekki
fullþroskuð til ástalífs fyrr en hún
er orðin 21—22 ára. Notaðu þess
vegna æsku þína til þess að læra
eitthvað og kynnast góðum vin-
um, sem verða þén æfifélagar.“
Ein setning fermingarræðunnar
vérður manni sérstaklega hug-
stæð: „í dag gengur þú inn í rað-
ir fullorðinna manna.“ Þessi setn-
ing grefur sig djúpt inn í ferming-
ardrenginn sem situr stífur og frá
sér numinn við borðsendann, enda
hefur hann nú verið tekinn í tölu
fullorðinna á opinberan hátt. En
er hann það? Eða er hann að lok-
um orðinn það? Tekur hann út-
nefningu sinni með þolinmóðu
brosi, eða finnst honum hin nýja
ábyrgð, að vera fullorðinn, gera
hann ófrjálsari?
Þetta er allt mjög hátíðlegt og
áhrifaríkt. Hift flöktandi ljós fá
tár móðurinnar til að blika í aug-
unum, og bæði hún og faðirinn
eru á einu máli um það, að nú sé
hann orðinn fullorðinn. Honum
er fenginn sérstakur lykill að að-
aldyrunum, og enginn segin neitt
þótt hann kom heim eftir klukkan
10. Maður tekur einnig eftir því
að hitt kynið er farið að gefa hon-
um hýrt auga. Hann er farinn að
líta á stúlkur fullur áhuga, og
kannski er hann farinn að
sjá sig með einni þeirra.
En er það ekki of stórt skre
þegar hann segir „já“ í kirkjun111
við því, sem hann skilur í raun
veru lítið í? Eða hefur hann ef ^
vill vitað þetta,eða haft það á tÞ'
finningunni í langan tíma? .
Fyrir aðeins 25 árum lærði mae
ur í lífeðlisfræði — tímum mennt3
skólans um mennina eins og Þel1
væru kynlausar verur. En í ^
er það allt öðruvísi, við höldum
ekki kynjunum lengur aðgreiná'
um, vegna þess að þau eru nóga
þroskuð til að kynnast hvor öðrU-
Flest eru þau mjög ung og fá
tækifæri til að gleðjast í heilbrté
um félagsskap þar til tilfinningar
hins þroskaða aldurs koma í Þ°s
og unglingarnir fara að draga s1^
saman.
Næstum því allir skólar eru ^U
baeði fyrir pilta og stúlkur, en Þa^
hefur þann mikla kost í för me
. sér, að drengir og stúlkur kynna5
hvort öðru undir sömu kringun1
stæðum. Þau hittast í afmseÞs