Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Blaðsíða 5

IMMtMMWMMMIMMUMMUMHtMHtMMIMHIHtMMHMMMMHMHMtHMMMUMUIMIMIVW
ÞÁ KVAD.
Eina þá, sem aldrei frýs
ú'ti á heljar vegi,
kringda römmum álnar ís
á sér vök, hinn feigi.
Jndriöi Þórkelsson.
Gróðri hrakar, gjörist kalt,
grær þó stakan ljósa.
Bráðum klakar yfir allt,
allar vakir frjósa.
Dulvin (Daníel Vigfúss.)
Svar:
I
Vakir frjósa, verður kalt,
vötn og ósar klaka.
Slær þó ljósi yfir allt
er andans rósir vaka.
Sigr. Hjálmarsd.
Þegar vindur þyrlar snjá,
þagna og blindast álar;
það er yndi að eiga þá
auðar lindir sálar.
Heiðrekur Guömundsson
Finn ég kuldans hörkuhlátur
hefta læki, vötn og ár.
Hjálmar Kristiansen.
Aðeins hugans innstu látur
eiga vakir fyrir tár.
Rikarður Hjálmarsson.
Gránar engi, gulnár hlíð,
greinin hengir blaðið.
Kveldin lengjast, kólnar tíð,
klakar þrengja vaðið.
St. G. Sl.
Helluþök unz hafsins í
hvergi er vök né auga,
lykjast klökum löndin hlý,
læst í jökulbauga.
St. G. St.
Utar lýsa um ókunn rök
eg mér kýs í hljóði —
þann á ís að vinna vök,
vonan frýs úr ljóði.
St. G. St.
Ævi treynast rakin rök,
reynslu meinum blæðir.
Feigðar seinast vakir vök
véla leyniþræðir.
Emil Petersen.
Aldan sjaldan ein er stök
úti á Lagarfljóti;
drengur ungur datt í vök,
dauðinn tók á móti.
Páll Ólafsson.
Þó að uggvæn ísaþök
upp við strendur mori,
marga á sér vonin vök
þó verði hált í spori.
Kíkarður Hjálmarsson.
VAKIR
Herðir frost og bylja blök,
ber mig vetur ráðum.
Æfi mín er vörn i vök.
Vökina leggur bráðum.
Örn Arnarson.
Veðuráttan sína sök
sækir þrátt — hin grimma,
þar sem háttar þú í vök
þorra-náttu dimma.
Guðm. Friöjónsson.
Jökulhandar herðir tök
hjörð í vanda lifir;
þíðir andans vonarvök
vorið handan yfir.
Sigurjón Friðjónsson.
Voða slegin feigðarflök
frerinn beygi og grafi,
þó hann eigi opna vök
úti í regin hafi.
?
Lög þó baki banaskeið
bundnum sakararmi,
hefur rakið leynileið
líf á vakarbarmi.
">
Kvennaskóli, synd og sök
saman fóru á skauta;
duttu öll í eina vök
ofurlítið blauta.
?
KJARTAN HJÁLMARSSON TÓK SAMAN

ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 205