Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 21
MENNSKIR VEÐURGUÐIR
^ ég yissi að það yrði Múhameð
'ni lr>>num mikil vonbrigði. Mér
kn St tækifæri til að virða stúlk-
héb VanciieSa fyrir mér og síðan
Se e§ rakleitt á fund Múhameðs,
kvU\beÍ3 ^css í ofvæni, að ég
æ i upp úrskurð minn.
in?” erður Þú ekki við veizluhöld-
hafa-SPUrði Múhameð, þegar ég
Upu \toki® erindi mínu og kveðið
að Urs!íurr5 minn. „Þetta verður
voi2h’ílnsta kosti Þris§ia• daSa
að > 3 '.I'n kær3i nlig ekki um
viö v §ia úoðið og bar við brýnum
hé]> !ptaeriudum í Kasmir. Svo
j, 0g rakleitt í burtu.
ský^ 'ÍOrn mer aldrei að því, að
stúa Vini mínum frá því, að
ig an 1 hammam hefði ekki ver-
ég s' Un<i lík Ritu Rayworth. Og
þv; a§ði honum lieldur ekki frá
jnyftc, kuu hefði verið lifandi eftir
hvort JUcty Garland. Ég vissi ekki
Priusinn hafði eins miklar
Ur ú henni ...
Seree Flleg-ers.
\
í AUGUM okkar, sem eigum
lieima í kornbeltinu, lítur út sem
flestar plágur heimsins herji á
veslings kornið: þurrkar, hretviðri,
násðingar, bitlirfur, svo eittlivað
sé nefnt.
En ekkert er jafn þrúgandi fyr-
ir bóndann og að sjá kornið sitt
„brenna upp” í svíðandi þurrki.
Kornið, lífabjörgin, liggur í röðum
á hverri ekrunni eftir aðra, liggur
þar grátt og visið, eins og sjúkling-
ur; verður sífellt fölara, og ekkert
hægt að gera til að hressa það við.
Laufið skorpnar og vinzt til og
verður svo stökkt, að það molnar
við minnstu snertingu. Bóndinn
reikar um akurinn, einstæðings-
legur og hnípinn. „Þetta er ekki
björgulegt”, verður honum að
orði, þegar hann kemur aftur
heim í hús.
I>egar ég var að alast upp, sagði
pabbi við mig einn daginn: „Gerðu
þig tilbúinn og komdu með mér til
borgarinnar til að hitta regnmann-
inn”.
Rétt á eftir vorum við lagðir af
stað eftir rykugum veginum.
Beggja vegna voru breiður af
korni, vannærðu, dauðþyrstu
korni. Fleiri voru þarna á ferð til
borgarinnar, og farartækin þyrl-
uðu upp miklum býsnum af ryki.
Kvenfólkið sat með slæður fyrir
vitum sér til að verjast köfnun.
En við karlmennirnir vorum stolt-
aralegir með ber andlitin og létum
rykið ekki á okkur fá.
í kornbeltinu voru margir regn-
menn. Allir vissu, hvað þeir hétu,
og trúðu menn á þá eða ekki, eins
og á sér stað til dæmis um veðreiða
hesta. Þeir voru misjafnlega dýr-
seldir á mátt sinn, en eitt var gott
við samninga þeirra: Ef rigningin
kom ekki, þurfti ekki að borga
neitt.
Eftir því sem við nálguðumst
jámbrautarstöðina varð meira um
manninn. Vagn regnmannsins var
sem sé á einni hliðarbrautinni.
Strengdur kaðall hindraði, að
mannfjöldinn kæmi of nálægt, því
það var leyndardómur, hvernig
maðurinn fór að því að seiða fram
regnið.
— Eg ætla að
snúa til hægri og
svo aftur til hægri.
— Ef ég næ 90
mílna hraða, hlýt
ég að komast á
ioft.
— Hvers vegna
skyidi löggan vera
á hlaupum á eftir
bílnum?
ALÞÝRUBÞAÐTÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 525