Eintak - 01.12.1993, Blaðsíða 48

Útgefandi nokkur í Reykjavík fann það út á
dögunum að plötur, eða geisladiskar, sem kosta það
sama út úr búð, kosta í rauninni alls ekki það sama.
Vissar plötur eru með öðrum orðum mun dýrari en
aðrar, jafnvel þótt maður borgi það sama fyrir þær.
Á frægri samkomu sem þessi útgefandi stóð fyrir
til að kynna eigin útgáfur benti hann viðstöddum á
að nýjasta plata KK- Bandsins, Hotel Föroyar, væri
sú dýrasta á jólamarkaðnum. Hann sýndi frarn á
það með vísindalegu súluriti; hann bar saman spil-
unartíma umræddrar plötu og annara nýútkom-
inna platna og komst að þeirri uggvænlegu niður-
stöðu að lögin tíu sem er að finna á Hotel Föroyar
séu dýrari en önnur lög. Það tekur semsagt minni
tíma að spila þau en tekur að spila tíu lög af þeim
plötum sem hann sjálfur gefur út. Og þrátt fyrir
það borgar neytandinn sömu upphæð í búðinni.
Nú hef ég ekki enn gert upp við mig svona prívat
og persónulega hvort magn sé sama og gæði, þótt
umræddur útgefandi sé með það á hreinu, en
vissulega varð uppgötvun þess síðastnefhda til þess
að maður fylltist enn meiri áhuga fyrir þessari
merku hljómsveit, KK-Bandi.
Reyndar fannst
mér nú KK-Band
vera ein skemmti-
legasta, ef ekki
allra skemmtileg-
asta, hljómsveit
landsins, og mér
fannst það áður en
ég fékk niðurstöður
hins sannleiksleit-
andi útgefanda í
hendurnar. Og um
síðustu jól gerðist
það sem gerist nær aldrei í tónlistarbransanum:
söluhæsta platan, Beiti leið með KK-Bandi, var að
mínu mati jafnframt sú besta. Og þegar mér
bauðst að fara út á land og fylgjast með hljómsveit-
inni að störfum, greip ég tækifærið fegins hendi,
með það fyrir augum að hafa gaman af og einnig að
njósna um hvort KK og félagar seldu sig líka
svona dýrt á sviðinu. Því það var aldrei að vita
nema þeir hefðu aðgangseyrinn hinn sama og aðrar
hljómsveitir, en spiluðu kannski ekki nema ef til
vill í þrjátíu og tvær mínútur. Á meðan aðrar
hljómsveitir spiluðu allt upp í sjötíu og átta mín-
útur. Eða jafnlengi og geisladiskurinn þolir að sé
troðið á hann.
Að velja sér farartæki
Það var ákveðið að ég færi í rútubíl að hitta KK-
Band í Búðardal, þar sem þeir áttu að spila í Dala-
búð föstudaginn 19. nóv-
ember, og fara svo með
þeim í jeppanum þeirra á
Króksfjarðarnes daginn eft-
ir, á tónleika í Vogalándi.
Og ef til vill fylgja þeim á
rjúpnaskytterí ef veður
leyfði. Og ef þeir leyfðu.
Þeir félagar voru þegar
búnir að ferðast eitthvað um
landið dagana á undan og
ætluðu að slútta þessum túr
þarna fyrir vestan. Það stóð
til að dvelja hjá ffænda Þorleifs bassaleikara, Ein-
ari í Efri-.Gufudal, aðfaranótt laugardagsins, og
njóta þess svo þar að enn voru tveir dagar eftir af
rjúpnatímabilinu.
Ég var mættur út á BSÍ klukkan hálfsex á
föstudeginum, eða hálftíma fyrir áætlaðan brott-
farartíma rútunnar. Það rigndi eins og hellt væri
úr óteljandi fötum samtímis og ég komst strax í
þessa fínu íslensku smásögustemmingu sem
gjaman vill loða við Umferðarmiðstöðina. Að visu er
miðstöðin talsvert breytt frá því ég fór þar um síð-
ast; hinn yfirþyrmandi og rykugi grámi hefur að
mestu vikið fyrir litríkum spilamaskínum og svo
er komin afskaplega alþjóðleg blaðasala út í eitt
hornið. En þrátt fýrir þetta leið mér eins og í vel
heppnaðri smásögu, skrifaðri upp úr seinna stríði,
því úti buldi regnið, kaffið var jafn gegnsætt og áð-
ur, og yfirbragð fólksins sem beið þarna með mér
einhvern veginn ekki eins alþjóðlegt og blaða-
sjoppan.
Tíu mínútum fyrir sex birtist rúta úti á plan-
inu. Ég skellti í mig restinni af kaffiábótinni,
kvaddi Reykjavík í huganum eins og ég væri að
kveðja hana í hinsta sinn, og dreif mig með farang-
urinn út í beljandi regnið. Ég var svolítið upp með
mér að vera nú einu sinni í góðum tíma og geta
verið viss um að farartækið færi ekki á undan mér.
Auk þess leist mér mjög svo vel á þessa rútu og
kom mér fyrir í einum af
aftari sætum hennar, langt í
burtu ffá öðrum farþegum
sem allir sátu í fremstu sæt-
unum. Svo athugaði ég
hvort miðinn væri ekki ör-
ugglega á sínum stað og var
strax farinn að hlakka til að
komast heim í Búðardalinn.
Því eins og segir í textanum,
er ansi margt sem bíður
manns þar. Og í því sem ég
var að máta mig við staðinn í
huganum, birtist bílstjórinn og vildi fá að sjá'mið-
ann minn. Ég rétti honum miðann, hann reif af
honum og ætlaði að fara að láta mig hafa minn
helming aftur, en kippti þá skyndilega að sér
hendinni. Svo bar hann miðann upp að því litla
ljósi sem tiltækt var í bílnum.
„Elsku vinur, farðu yfir í næsta bíl!“
Klukkan var nákvæmlega sex. Án þess að bíða
boðanna þreif ég myndavélatöskuna úr sætinu við
hliðina, hentist út úr rútunni, reif upp dyrnar að
farangursgeymslunni til að ná í hina töskuna, og
hljóp síðan í gegnum þykka rigninguna í átt að
annarri rútu svona tíu metra frá. Hún var öllu
minni, en þó með fleira fólk innanborðs. Bílstjór-
inn hafði lokað dyrunum og ég mátti berja þær ut-
48
hf,
EINTAK DESEMBER