Fréttablaðið - 14.07.2007, Blaðsíða 22

N
ú eruð þið báðir úr
Vogahverfinu – eigið þið
einhverjar fyrstu minn-
ingar hvor um annan?
Einar: Við höfum
ábyggilega rekist hvor
á annan í hverfinu okkar. Eyjólfur er
að vísu dálítið yngri en ég, sex árum,
en það var svo mikið af krökkum í Vog-
unum og á þessum árum er það mikill
aldursmunur.
Eyfi: Bræður mínir, fæddir 1956, voru
með þér í árgangi.
Einar: Mikið rétt. Ég get nú ekki stað-
sett þig beint einhvers staðar, þú hefur
hreinlega alltaf svifið yfir vötnunum.
Eyfi: Ég get sagt það sama.
Einar: En ég hef unnið tónlist með
systursyni Eyjólfs, Berki, og við unnið
saman að plötu.
Eyfi: Við höfum líka báðir verið tals-
vert mikið í fjölmiðlum og þegar svo
er er alltaf erfitt að staðsetja fólk, hvar
maður man eftir því fyrst, en það eru
tengingar hægri vinstri.
Einar: Já, já – fyrrverandi formaður
Rithöfundasambandsins var til að
mynda í hljómsveit með Eyfa: Aðal-
steinn Ásberg Sigurðsson.
Eyfi: Já, hann samdi mjög mikið af ljóð-
um við þau lög sem hef ég gert, til dæmis
textann við lagið Ég lifi í draumi.
Hefjum leika á þyrlukaupum. Nú sagði
auðkýfingurinn Ólafur Ólafsson, í til-
efni þyrlukaupa sinna, að hann sæi
ekkert því til fyrirstöðu að Íslendingar
færu að fjárfesta í slíkum grip, þyrlan
yrði jafnvel framtíðarfarartæki Íslend-
inga. Langar ykkur í þyrlu?
Eyfi: Ég lærði reyndar á flugvél þegar
ég var strákur og hef meira að segja
einu sinni flogið þyrlu. En löngunin í
þyrlu hefur ekkert verið að gera neitt
sérstaklega vart við sig. Ætli framtíð-
arfarartæki Íslendinga sé ekki einfald-
lega tveir jafnfljótir, fæturnir, og ég
held að það komi jafnvel sá dagur sem
við verðum að treysta á þann farar-
skjóta fremur en aðra.
Einar: Ég veit nú ekki alveg hvað ligg-
ur að baki en í augnablikinu lykta þessi
orð nú svolítið af því, eins og sagt er,
að þau séu sögð á annarri plánetu.
Komi úr öðrum raunveruleika en þeim
sem fólk býr við. Menn verða kannski
svona háfleygir í þyrlum.
Eyjólfur: Þessi þyrlukaup skipta mig
eiginlega litlu máli. Ef fólk vill kaupa
sér þyrlu þá gerir það það bara. Þetta
endurspeglar einfaldlega þjóðfélagið á
Íslandi eins og það er orðið: „Filthy
rich“ eins og sagt er.
Einar: Ég geri ráð fyrir að þeir séu
mjög fáir á Íslandi sem hafi efni á því
að kaupa þyrlu og maðurinn sem sagði
þetta er fulltrúi hóps sem er nýorðinn
til á Íslandi. Manni virðist að sá hópur
sé ef til vill hafinn yfir veruleikann,
eins og hann blasir að minnsta kosti
við flestum. Ég er að reyna að vera
mjög kurteis …
Eyjólfur: Þessi hópur er auðvitað líka
nokkuð áberandi um þessar mundir – í
fjölmiðlum til dæmis.
Einar: Já. Fólkið sem veifar ríkidæmi
sínu og talar í milljörðum er einhvern
veginn að setja nýjan mælikvarða á
lífið. Sem er afar grunnur þegar til
kastanna kemur. Það hefur skapast
einhver draumaheimur sem öllum á að
þykja afar eftirsóknarverður, en ég
held að þeim sem eru hérna niðri ennþá
finnist bara ágætt að vera þar. Þetta er
einhvers konar sýndarveruleiki og ég
hef spurt fólk um hvað þetta snúist en
það getur enginn sagt mér það. Svo má
maður helst ekki spyrja slíkra spurn-
inga því ef menn eru að velta þessum
hlutum fyrir sér eru þeir ásakaðir um
að vera öfundsjúkir, þótt það sé örugg-
lega enginn. Þetta er ósnertanlegur
heimur, kannski eins og að búa í þyrlu.
Skautum á svellið þar sem hinir Íslend-
ingarnir eru, þessir óbreyttu sem fljúga
ekki í Kringluna á þyrlu – haldið þið að
það sé til einhver þjóðarkarakter?
Hver er skemmtilegasti Íslendingurinn
og hvaða Íslendingi langar ykkur að
kynnast betur?
Eyfi: Einhverra hluta vegna þekkir
maður Íslendinginn hvar sem er í
heiminum, í 100 metra fjarlægð. Og
það er greinilega mikill karakter. Ég
gæti verið staddur á götu í Marokkó og
þekkt Íslendinginn úr þvögunni. Ætli
við séum þá ekki nokkuð sterkir kar-
akterar?
Einar: Ég hef nú stundum sett fram þá
kenningu að Íslendingar líti svo á að
það séu aðeins 300.000 manns í heimin-
um. Hinir eru svo bara afrit af okkur.
Það er held ég það sem gefur okkur
kraft að við erum svolítið laus við
minnimáttarkennd. Við erum Íslend-
ingar en um leið heimsborgarar og það
viðhorf er Íslendingum mjög eðlilegt
og kemur vel fram hjá ungu fólki í dag.
Við höldum sögu okkar á lofti og spegl-
um okkur í fortíðinni og þó það virki
stundum svolítið hjákátlegt hef ég
gaman af því. Íslendingar láta ekki
tala niður til sín og tala sjaldnast niður
til annarra.
Eyjólfur: Ég held að við höfum lengi
framan af þjáðst af einhverri minni-
máttarkennd en ég hugsa að hún sé á
miklu undanhaldi. En Íslendingar eru
alls staðar.
Einar: Já, Íslendingar eru mun víðför-
ulla fólk en aðrar þjóðir. Ég held að það
eigi jafn vel við okkur Íslendinga:
Heima er best og heimskur er sá sem
heima situr. Þessi góða mótsögn sem
er engin mótsögn. Það sem Evrópubú-
um þykir oft merkileg vegalengd að
skipta um set er svipað og við myndum
flytja milli Hellu og Hvolsvallar. Það
er nokkuð erfitt að velja skemmtileg-
asta Íslendinginn. Landið er fullt af
óborganlegum karakterum og ég held
að skemmtilegasti Íslendingurinn finn-
ist frekar utan vegar en í einhverjum
skemmtiþáttum eða tilbúinni fyndni.
Eyfi: Ég held ég geti sagt, og líka til að
særa ekki neinn, að skemmtilegasti
maður sem ég hef umgengist er bara
ég sjálfur. Og um leið er ég örugglega
sá leiðinlegasti. Ég get sem betur fer
eytt tíma með sjálfum mér og verð að
gera það stundum þegar ég er að vinna
tónlist.
Einar: Þetta er gott svar hjá Eyjólfi og
það er alveg rétt hjá honum að um leið
og þú ert að vinna við svona listsköpun
verður þú að kunna að meta sjálfan þig
en um leið vera einnig mjög óvæginn.
Það er einhvern veginn svo mikil upp-
hrópun í samfélaginu um hverjir séu
skemmtilegir. Skemmtikraftar og
þáttagerðarmenn eru sérstaklega
ráðnir til að vera skemmtilegir og
þetta fólk er það mjög oft og allt það.
Ég held hins vegar að það að vera
skemmtilegur sé miklu hversdagslegri
athöfn heldur en þar til búinn þáttur
sem hefur það hlutverk að skemmta.
Maður er manns gaman. Nú þegar ég
sit og ræði við Eyjólf finnst mér hann
ansi áhugaverður svo ég væri alveg til
í að kynnast honum betur. Ég er frekar
svona opinn og jákvæður og segi bara
eins og amma mín: Fólk verður leiðin-
legt ef það trúir ekki á neitt skemmti-
legt.
Eyfi: Þeir eru nú margir sem maður
væri til í að kynnast. En ég hugsa að
maður yrði einmitt fyrir vonbrigðum
með þá sem maður væri búinn að
ímynda sér að væru skemmtilegir. Það
eru frekar þeir sem maður kynnist
fyrir tilviljun og koma manni á óvart
sem kitla þessa gleðitilfinningu hjá
manni yfir því að kynnast nýju fólki.
Nú þegar þið eruð einmitt búnir að
kynnast aðeins – ef þið ættuð að velja
ykkur eitthvað til að gera, hvor með
öðrum, brot úr degi – hvað yrði það?
Eyfi: Ég hugsa að ég myndi bjóða Ein-
ari Má í golf. Fyrir utan það að það er
stórskemmtileg íþrótt, spiluð utandyra,
þá er hægt að spjalla heilmikið, því sá
tími sem líður milli þess sem maður
slær boltann er dágóður. Þetta gæti því
orðið fjögurra klukkutíma spjall.
Einar: Þetta yrði einfalt. Ég myndi byrja
á að bjóða Eyfa í kaffi og svo myndum
við deila áhugasviðum okkar og eflaust
kæmi eitthvað sameiginlegt út úr því.
Og já, jafnvel fara með honum í golf.
Mér skilst að golf snúist um göngutúra
og spjall og fyrst það eru svona margir
sem fá eitthvað út úr golfinu þá hlýtur
að vera eitthvað við það. Ég vil ekkert
vera með neina stæla hvað það varðar.
Mín íþrótt er hins vegar hið mjög svo
einmanalega sund. Og svo göngutúrar.
Eyfi: Spilaðirðu aldrei fótbolta með
Þrótti?
Einar: Nei, ég var aðeins í Val en við sem
vorum í Austurbænum gátum gengið í
hin ýmsu íþróttafélög þannig að ég á
voða erfitt með að halda með einhverju
einu félagi og held eiginlega með þeim
öllum úr Austurbænum. Fjölnir er mitt
félag í dag. Ég er Fjölnismaður. Ég er
meira að segja hættur að æsa mig yfir
KR-ingum, líklega af því að það er svo
mikið af Austurbæingum fluttir yfir í
Vesturbæinn, og ég svo sem ekkert
mikið í þessum pakka og þetta hefur allt
minni merkingu en áður.
Skemmtilegt fólk er utan vegar
Eyjólfur Kristjánsson spil-
ar í afar fáum brúðkaupum
í sumar og reyndar miklu
frekar í veislunni en kirkj-
unni. Einar Már Guð-
mundsson telur að það
myndi heldur ekki borga
sig. Aldrei að vita hverju
brúðurin tæki upp á með
jafnmyndarlegan mann
nærri altarinu. Júlía Mar-
grét Alexandersdóttir fór
yfir knattspyrnu og þyrlu-
kaup með söngvaranum og
rithöfundinum sem hafa
aldrei formlega hist en allt-
af vitað hvor af öðrum.
Eyfi: Ég er gallharður Þróttari. Ég ólst
upp og fæddist meira að segja í Vogun-
um, Sigluvogi, og spilaði handbolta og
fótbolta með Þrótti.
Einar: Varstu á túninu þarna neðan við
Sæviðarsundið?
Eyfi: Já, já. En einhverra hluta vegna
þá skipti ég fótboltanum út fyrir skíða-
íþróttina sem sumaríþrótt og ég eyddi
fjórtán sumrum af minni ævi í að vera
á skíðum í Kerlingarfjöllum.
Fyrst knattspyrnan datt í hús er ekki
úr vegi að spyrja ykkur hvað ykkur
finnst um nýjustu illdeilur bæjarins:
Leik Keflvíkinga og Skagamanna.
Fylgdust þið með þeirri þáttaröð?
Einar: Ég verð að vísu að játa að ég er
svo önnum kafinn í því sem ég er að
vinna núna að ég fylgist ekki með
þessu nema með öðru auganu. En það
verða svolítil gamanmál út úr þessu og
mér finnast alveg ótrúlegustu hlutir
koma mönnum í uppnám. Það er ein-
hver svona taugabilun í kringum þess-
ar íþróttir sem er ekki alveg minn
tebolli. Ef eitthvað óvænt gerist þá fer
allt í rugl. Í stað þess að spegla ein-
hverja gleði verða leikirnir eins og í
lögregluríki ef einhver frávik verða.
Fótbolti á í fyrstu að snúast um drengi-
lega framkomu og manni sýnist að
þessi gömlu gildi íþróttanna séu svolít-
ið á undanhaldi og þá einkum vegna
taugaspennunnar, sem virðist svo vera
tilkomin út af markaðsvæðingu. Þetta
er orðinn stór iðnaður. Og maður sér
þetta líka hjá unglingunum og krökk-
um, þar sem þessi samkeppnisandi er
strax settur á oddinn. Og foreldrarnir
oft arfavitlausir á hliðarlínunni. Svo er
alltaf verið að tala um að íþróttirnar
hafi forvarnagildi en þetta er ekki gott
veganesti út í lífið. Ég er samt ekki að
biðja um leik milli Fram og Vals árið
1965. Hins vegar er þetta allt mjög
afslappað hjá Fjölni, eins og ég hef
kynnst því.
Eyfi: Já, ég tek undir þetta að mörgu
leyti. Ég hef samt ákveðna skoðun á
þessu atviki. Ég fylgist með íslenska
boltanum öðru hvoru en horfi samt
meira á golf í sjónvarpinu. Get tekið
það fram að það að horfa á góða gol-
fara spila er vanmetið sjónvarpsefni.
En ég var úti í Vestmannaeyjum þegar
þetta gerðist og sá þetta í tíufréttum.
Skagamenn hefðu átt að leyfa Keflvík-
ingum að skora bara strax og þá hefði
þetta mál bara verið úr sögunni. En
vissulega er alltaf eilítið gaman þegar
eitthvað svona gerist og þá sérstaklega
fyrir kaffistofur bæjarins. Ég held nú
samt að Bjarni hafi ekki ætlað sér að
skora.
Einar: En var ekki hægt að dæma
markið ógilt?
Eyfi: Nei, það var ekki hægt. Boltinn
er í leik og kominn í netið og þá er það
bara þannig. Þeir gáfu Keflvíkingum
ekki tækifæri til að skora.
Manni
virðist að
sá hópur
sé ef til vill
hafinn yfir
veruleik-
ann, eins
og hann
blasir að
minnsta
kosti við
flestum.
Ég er að
reyna að
vera mjög
kurteis …